Η Ημέρα της Μουσικής άρχισε να γιορτάζεται στο Παρίσι το 1982, με πρωτοβουλία του τότε υπουργού Πολιτισμού Ζακ Λανγκ, ενώ το 1985 ο θεσμός εξαπλώθηκε έξω από τα γαλλικά σύνορα. Η Αθήνα, Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 1985, ήταν η πρώτη εκτός Γαλλίας χώρα στην οποία πραγματοποιήθηκε η Γιορτή της Μουσικής.
Μέσα σε λίγα χρόνια, η Ημέρα της Μουσικής έφτασε να είναι ένας πραγματικός θεσμός, ένα μεγάλο ευρωπαϊκό πολιτιστικό γεγονός που διεξάγεται κάθε 21 Ιουνίου σε περισσότερες από 22 χώρες, από την Ιρλανδία μέχρι το Καζακστάν και από τις Βαλτικές χώρες μέχρι την Κύπρο.
Η HuffPost γιορτάζει την ημέρα ανασύροντας από το αρχείο των τελευταίων μηνών συνεντεύξεις με καθιερωμένα -αλλά και νεότερα- πρόσωπα από τον χώρο της μουσικής. Γιατί, όπως μας είπε και ο Μπράιν Φέρι «Η μουσική είναι ένας υπέροχος τρόπος να ζει κανείς»!
Η φωνή του ακούγεται σε πολύ καλή κατάσταση - είχε ταλαιπωρηθεί τα τελευταία χρόνια - και η άριστη άρθρωσή του εξαφανίζει τα ίχνη της σκωτσέζικης προφοράς. Ακούω έναν ακαδημαϊκό και όχι τον ροκά με το παλαβό μαλί και τα θεοπάλαβα ρούχα που έπαιζε φλάουτο στο ένα πόδι. Η φωνή που ακούω ταιριάζει μια χαρά με το Ηρώδειο.
Ο «δανδής της ροκ», από τους πιο καινοτόμους και εμβληματικούς τραγουδιστές και στιχουργούς της παγκόσμιας μουσικής σκηνής, αποκαλύπτει ότι είναι «πολύ ντροπαλός άνθρωπος» και πως στις αρχές της καριέρας του φοβόταν το κοινό.
Γυρίζει πίσω, στην ανάμνηση εκείνης της βραδιάς, εξηγεί τη σχέση του με το Ηρώδειο, λέει τι βλέπει όταν είναι επάνω στη σκηνή, μιλά για τη «ζωή του πρωταθλητή» και τα «extreme sports» και εξομολογείται ποιο τραγούδι σιγοψιθυρίζει όταν είναι χαρούμενος.
Ο Δάσκαλος, ο άνθρωπος, το ιστορικό «Χάραμα», η πρώτη συνάντηση, το μήνυμα που της έστειλε από το Λονδίνο όπου νοσηλευόταν λίγο πριν το τέλος, αλλά και η απάντηση στην ερώτηση, σε ποιο από τα τραγούδια του Τσιτσάνη χτυπά πιο δυνατά η καρδιά της όσα χρόνια κι αν περάσουν.
«Αυτό που παίζει μουσική παντού -εμείς μιλάμε και παίζει κάποια μουσική χωρίς να απαιτεί προσοχή- δεν είναι μουσική. Είναι αποσμητικό χώρου για να υπερκαλύπτονται οι άσκημες φωνές και οι θόρυβοι του δρόμου. Πρέπει λοιπόν, να ξαναξεκινήσουμε την ακρόαση. Γιατί μόνο τότε θα πετάξουμε και τα σκουπίδια. Όσο έχουμε τη μουσική σαν ταπετσαρία, δεν έχει κανένα νόημα να την έχουμε.
Οι απίθανες συμπτώσεις -όπως ότι γεννήθηκαν την ίδια μέρα, στην ίδια πόλη- η θολή ανάμνησης της πρώτης συνάντησης, οι παράλληλοι δρόμοι -πριν από τη σόλο καριέρα, ήδη από τους Φατμέ και τους Τερμίτες- οι αγάπες, οι επιρροές, οι «οφειλές» και η αλυσίδα από την προηγούμενη στην επόμενη γενιά.
Η Ελεωνόρα Ζιουγανέλη μιλά στη HuffPost Greece για το ταξίδι της στην Ελλάδα που «... είναι όπως και οι δικοί μου άνθρωποι», χρειάζεται να την ανακαλύψεις, εξομολογείται ότι το στούντιο ακόμη την κομπλάρει και εξηγεί τον λόγο για τον οποίον, ενώ δηλώνει «αισιόδοξος άνθρωπος» δεν απαντά στην ερώτηση που αφορά τις σκέψεις της για την έξοδο από τη στενωπό των μνημονίων και τη νέα αφετηρία.
«Ο Μίκης Θεοδωράκης έφτασε στα αυτιά μου όταν ήμουν έφηβη. Μέσα από τις σχολικές εορτές προσπαθούσαμε να αφουγκραστούμε τους ποιητές και τον εσωτερικό βρασμό ή τη μεγάλη επανάσταση, για την οποία μας μιλούσαν οι μεγαλύτεροί μας. Υπήρχε παντού γύρω μας, χωρίς όμως να γνωρίζω πραγματικά το έργο του
Η Κατερίνα Πολέμη, η Ελληνοβραζιλιάνα συνθέτις και ερμηνεύτρια που το 2011 ηχογράφησε το πρώτο της δίσκο «Spread the Music not the Name» και την οποία το ευρύ κοινό ανακάλυψε δύο χρόνια αργότερα με το soundtrack της ταινίας «Μικρά Αγγλία» του Παντελή Βούλγαρη και η τραγουδίστρια (και φοιτήτρια Ιατρικής) Δήμητρα Σελεμίδου, που συστήθηκε δισκογραφικά το 2017 με το άλμπουμ «Τρίτη έξοδος», σε μία συζήτηση που πατάει στο σήμερα και πετάει μέχρι την επόμενη δεκαετία.
Οι Tindersticks σχηματίστηκαν στο Νότιγχαμ της Αγγλίας το 1991 και ίσως να ήταν...προφητικό για τη σχέση που θα διαμόρφωναν με το κοινό της χώρας μας το ότι ο τραγουδιστής και ηγετική φυσιογνωμία τους Stuart Staples τους έδωσε το λίγο παράξενο όνομα τους εξαιτίας ενός κουτιού γερμανικών σπίρτων που είχε βρει σε μιαν ελληνική παραλία!
O Dror Feiler είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα και ξεχωριστή περίπτωση συνθέτη αλλά και ανθρώπου. Παιδί αριστερών Ισραηλινών ακτιβιστών υπέρ των Παλαιστινίων που ακολούθησε το παράδειγμα τους και έτσι αναγκάστηκε να εγκαταλείψει νεότατος το Ισραήλ, να μετοικήσει στην Σουηδία όπου σπούδασε μουσική και ζει έκτοτε.
Μέλος μιας οικογένεια που έχει συνεισφέρει όσο λίγες στην ελληνική μουσική σκηνή και ιδιαίτερα το jazz τμήμα της (ο αδελφός του Νίκος είναι εξαίρετος ντράμερ όπως επίσης και ο γιος του τελευταίου και φυσικά ανιψιός του Μιχάλης) ο κιθαρίστας και συνθέτης Θόδωρος Καπηλίδης ήταν ήδη από το τέλος της δεκαετίας του ’70 από τους λαμπρότερους εκπροσώπους της εγχώριας jazz.
Συνθέτης απόλυτα σύγχρονων ή και πρωτοποριακών έργων με σπουδές στην Ελλάδα και στην Ολλανδία όπου και έζησε για έξι χρόνια, εξαιρετικά ευφάνταστος και για αυτό περιζήτητος ενορχηστρωτής, ενίοτε μαέστρος, καλλιτεχνικός διευθυντής πολύ ιδιαίτερων μουσικών διοργανώσεων και από το ’15 ιδρυτής και διδάσκων στο Εργαστήριο Σύνθεσης Θεατρικής Μουσικής του Εθνικού θεάτρου. Ο Κορνήλιος Σελαμσής αναμφίβολα είναι από τις κυρίαρχες φυσιογνωμίες της μουσικής πρωτοπορίας στην χώρα μας.
Τυπικά ο Γιώργος Πατεράκης είναι ένας εξαίρετος κλασικός μουσικός, επί της ουσίας όμως...διαφορετικός από τους περισσότερους άλλους ανάλογους! Μετά από λαμπρές σπουδές πιάνου, θεωρητικών και σύνθεσης στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό ακολούθησε μια διαδρομή σολίστ που σύντομα τον καταξίωσε στην χώρα μας και εκτός αυτής.
Ο Βασίλης Ποδαράς άρχισε να παίζει ντραμς σε ηλικία δέκα ετών και στη συνέχεια ήταν το όργανο που σπούδασε στο πλαίσιο των σπουδών του στην jazz στο μουσικό τμήμα του Ιονίου Πανεπιστημίου. Οντας φοιτητής ακόμα άρχισε την επαγγελματική ενασχόληση του με την μουσική ως μέλος των Baby Trio του – εκ των καθηγητών του στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο - Γιώργου Κοντραφούρη, του project στο οποίο ο κορυφαίος Έλληνας jazz πιανίστας αντί για το βασικό όργανο του παίζει Hammond organ.