Θα ξενίσει ίσως αρκετούς ο τίτλος, καθώς γράφεται από έναν εκπρόσωπο του άλλου φύλου που κατά κύριο λόγο γράφει για ζητήματα διεθνούς πολιτικής. Πάνω από όλα, όμως, για να ερμηνεύσουμε το διεθνές περιβάλλον, φρόνιμο είναι να δούμε ολιστικά τη σύγχρονη οντολογία με μια πιο ευθύκριτη και αναστοχαστική ματιά.
Σ’ αυτό το πλαίσιο, ζούμε σε μια εποχή που είναι δύσκολο να διατηρηθούν οι τυποποιήσεις και οι οριοθετήσεις που ίσχυαν στο παρελθόν. Η καθημερινότητα στον μικρόκοσμο και στον μεγαλόκοσμο μας είναι τέτοια που απαιτεί νέες νοηματοδοτήσεις που θα προσδώσουν μια πυξίδα σε αυτόν τον ομολογουμένως αχαρτογράφητο βηματισμό, στη μετανεοτερική μας εποχή. Και είναι αλήθεια ότι οι μεταλλαγές, σύμφωνα με τις οποίες μπορεί να έχουμε μια γραμμικότητα στην τεχνολογική πρόοδο, αλλά ναρκοθετήσεις στα θεσμικά - αξιακά κεκτημένα του χτες, επιβάλλουν να δούμε την πραγματικότητα με ένα άλλο πρίσμα.
Σε όλες τις εκφάνσεις του δημόσιου βίου και στην ίδια τη δημόσια σφαίρα, οι μέχρι πρότινος παγιώσεις φαίνεται να φυλλοροούν μπροστά στη δίνη των μετανεοτερικών γεγονότων. Ο ορθολογισμός, ως πεπατημένη, αμφισβητείται και όλοι ψάχνουν να βρουν απαντήσεις σε ατομικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Το δίπτυχο ατομικότητας και κοινωνικότητας, περισσότερο από ποτέ, έχει μετατραπεί σε ένα αντιθετικό δίπολο, όπου ο ένας πόλος αντιστρατεύεται τον άλλο, αδυνατώντας να τον ερμηνεύσει και να τον κατανοήσει. Οι μεγάλες ιδεολογίες τόσο του φιλελευθερισμού όσο και του σοσιαλισμού ατροφούν στις αποτελεσματικές απαντήσεις, καθώς ομφαλοσκοπούν ή ex natura δεν είναι σε θέση να προλειάνουν ένα γόνιμο έδαφος διαλόγου και προβληματισμού, εγκλωβισμένες στα στεγανά τους.
Η εποχή – τουλάχιστον όπως εγώ την αντιλαμβάνομαι, περισσότερο διαισθητικά ή και πραγματιστικά – επιτάσσει τις συζεύξεις και όχι τις μονοσήμαντες ή και δοκησίσοφες προσεγγίσεις, όσον αφορά στην ατομικότητα, την κοινωνικότητα και την ίδια την πολιτικότητα.
Τι εννοώ με αυτό; Στο ατομικό επίπεδο, η υπέρβαση του «εγώ» και η συντροφικότητα με το «εσύ» είναι η μόνη οδός για την ολοκλήρωση κάποιου. Στο κοινωνικό επίπεδο, η συνύπαρξη του «εγώ» με τον «άλλο», φαντάζει ως το μόνο ξέφωτο στη μιζέρια και στη «μεταμοντερνική νυχτιά». Στο πολιτικό επίπεδο, το συνειδητοποιημένο και ενεργό «εγώ» που ασκεί κριτική στην εξουσία, φιλτράροντας τις οντολογικές εισροές (και δεν είναι πρόβατο), συνοδοιπορώντας με το «εμείς» (όχι του όχλου, αλλά του περιεχομένου) συνιστά αναγκαία συνθήκη για τη δημοκρατία και για την ίδια τη χώρα.
Ο διάλογος είναι η μόνη κατεύθυνση, ο μόνος δρόμος προς τον οποίο μπορεί κάποιος να βαδίσει, προκειμένου να αντιμετωπίσει τις όποιες κακοτοπιές, αν φυσικά θέλει να φοράει το ένδυμα της κοινωνικότητας και όχι της εγωκεντρικότητας. Συνιστά τον μονόδρομο της κοινωνικής και πολιτικής συνύπαρξης. Για να γίνει όμως κάτι τέτοιο καλούμαστε όλοι να αποτινάξουμε καθετί που είναι ή γίνεται αυτοναφορικό. Η πρόταξη της συναισθηματικής νοημοσύνης μιας ικανότητας, κατά βάση ή φύση, θηλυκής, είναι αν μη τι άλλο μια συζευκτική απόπειρα ερμηνείας και τιθάσευσης της δύστροπης πραγματικότητας.
Στις μέρες μας οι έννοιες που έχουν θηλυκό γένος και ισχυρό, κυρίως, ανόθευτο περιεχόμενο, όπως είναι αυτές της πατρίδας, της ελευθερίας, της αλήθειας, της ουσίας, συνηγορούν προς την απαλλαγή από τα όποια «φαλλοκρατικά» ή ακραία φεμινιστικά πρότυπα. Η αληθινή φυλωτική ισότητα διέρχεται από λύσεις και όχι ποσοστώσεις. Από την ικανότητα του ατόμου, ανεξάρτητα από το φύλο του. Και για αυτό αν η νεοτερικότητα είχε να κάνει με τον ανδρισμό, η μετανεοτερικότητα επιφυλάσσει ξεχωριστή θέση στη θηλυκότητα. Όταν η γυναίκα πρωτοπορεί και μάλιστα με αποτελεσματικό τρόπο στις πανελλήνιες εξετάσεις, στον επαγγελματικό τομέα, σε όλες τις εκφάνσεις της δημόσιας ζωής, γιατί να μην ιδωθεί και η προοπτική της περαιτέρω ενεργοποίησής τους στο πολιτικό σκηνικό; Λίγα χρόνια πριν η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση δεν απέκτησε γυναίκα αρχηγό, πράγμα που θα επέφερε ριζική ανατροπή του κατεστημένου. Σήμερα, η εμπιστοσύνη στο γυναικείο φύλο για την ανάληψη ηγετικού πολιτικού ρόλου είναι κάτι που μένει να δοκιμαστεί. Και αυτό το ενδεχόμενο είτε από παραδοσιακούς πολιτικούς σχηματισμούς είτε (και κυρίως) από νέους είναι κάτι που αν μη τι άλλο θα οξυγονώσει και θα ομορφύνει, όχι σεξιστικά, αλλά ουσιαστικά την πολιτική ζωή του τόπου.