Στα τέλη του Αυγούστου του 1945 ο πόλεμος στον Ειρηνικό είχε τελειώσει, με την παράδοση της Ιαπωνίας- ωστόσο υπήρχαν ακόμα εκπλήξεις για τις νικηφόρες ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ, και μια από αυτές έλαβε χώρα στις 28 του μήνα, όταν δύο αμερικανικά αντιτορπιλικά αναχαίτισαν ένα γιγαντιαίο ιαπωνικό υποβρύχιο στα ανοιχτά της Χονσού. Το υποβρύχιο παραδόθηκε άνευ επεισοδίων, ωστόσο οι διαστάσεις του προκάλεσαν έκπληξη, η οποία έγινε πιο μεγάλη όταν την επόμενη ημέρα ένα αμερικανικό υποβρύχιο βρήκε ένα παρόμοιο ιαπωνικό υποβρύχιο κοντά, το οποίο προσπάθησε για λίγο να διαφύγει πριν παραδοθεί και αυτό.
Τα σκάφη αυτά ήταν γιγαντιαίων διαστάσεων- διπλάσια των γνωστών γερμανικών U-Boat της Μάχης του Ατλαντικού- ωστόσο δεν ήταν αυτό το μόνο που τα έκανε να ξεχωρίζουν, καθώς το καθένα τους μετέφερε και τρία βομβαρδιστικά αεροσκάφη σε υπόστεγα στο εσωτερικό τους, τα οποία είχαν φτερά και ουρές που μπορούσαν να αναδιπλώνονται. Επίσης, ήταν εξοπλισμένα με σύστημα εκτόξευσης με καταπέλτη και μηχανισμούς γερανού για την ανάκτηση των αεροσκαφών- και πέραν αυτών, είχαν και εξοπλισμό που παρέπεμπε σε πιο συμβατικά υποβρύχια, με τορπιλοσωλήνες, μεγάλα πυροβόλα καταστρώματος και αντιαεροπορικά όπλα.
Επρόκειτο για τα υποβρύχια κλάσης Ι-400- στην πράξη υποβρύχια αεροπλανοφόρα, ένα μυστικό όπλο της Ιαπωνίας που προοριζόταν να χρησιμοποιηθεί για να πλήξει στόχους στις ίδιες τις ΗΠΑ. Η ιδέα ήταν πως ένας στόλος από τέτοια σκάφη θα πλησίαζε αθέατος μεγάλες αμερικανικές πόλεις και θα εξαπέλυε τα αεροσκάφη του, τα οποία μπορεί να ήταν λίγα για να προκαλέσουν πραγματικά μεγάλες ζημιές (συγκριτικά πάντα με τις μεγάλες αεροπορικές επιδρομές του Β′ Παγκοσμίου) ωστόσο θα έδιναν σημαντικό πλήγμα στο ηθικό του αμερικανικού πληθυσμού.
To μήκος τους ήταν 122 μέτρα και το πλάτος τους 12. Τα υποβρύχια αυτά, που ήταν γνωστά και ως τύπου Sen Toku, ήταν πνευματικά τέκνα του ναυάρχου Ισορόκου Γιαμαμότο, «αρχιτέκτονα» της επίθεσης στο Περλ Χάρμπορ, ο οποίος, γνωρίζοντας πως η αμερικανική ισχύς ήταν πολύ μεγάλη για να μπορέσει να αντιμετωπιστεί από την Ιαπωνία σε έναν μακρόχρονο, γενικευμένο πόλεμο ακόμα και μετά τον αιφνιδιασμό του Περλ Χάρμπορ, θεωρούσε πως «κλειδί» ήταν να χάσουν οι ΗΠΑ τη θέληση για πόλεμο μέσω πληγμάτων με μεγάλο αντίκτυπο- όπως επιθέσεις σε αμερικανικές πόλεις. Ωστόσο θα ήταν πολύ επικίνδυνο για αεροπλανοφόρα να πλησιάσουν τόσο πολύ, οπότε και η ιδέα ήταν η χρήση «αθέατων» υποβρύχιων αεροπλανοφόρων.
Πειραματισμοί με αεροπλάνα σε υποβρύχια είχαν γίνει και παλαιότερα, αλλά πάντα είχαν να κάνουν με αναγνωριστικά αεροσκάφη. Ο Γιαμαμότο υπέβαλε την πρόταση για υποβρύχια ικανά να φέρουν αεροπλάνα με μεγάλες βόμβες ή τορπίλες στις αρχές του 1942, και περίπου έναν χρόνο μετά άρχισε η κατασκευή τους. Από μηχανολογικής πλευράς ήταν εντυπωσιακά από πολλές απόψεις, και έφεραν μαζί τους από τρία Aichi M6A1- υδροπλάνα που μπορούσαν να διπλώνουν φτερά και ουρές και να μεταφέρουν βόμβες ή τορπίλες. Ένα υποβρύχιο ήταν σε θέση να εξαπολύσει και τα τρία μέσα σε 30-45 λεπτά. Επίσης, τα σκάφη ήταν βαριά οπλισμένα για υποβρύχια, με πυροβόλα καταστρώματος και αντιαεροπορικά και οκτώ τορπιλοσωλήνες, ενώ μπορούσαν να ταξιδεύουν χιλιάδες χιλιόμετρα χωρίς ανεφοδιασμό. Κατά κάποιον τρόπο αποτελούσαν έναν προπομπό των μελλοντικών υποβρυχίων βαλλιστικών πυραύλων, που θα ναυπηγούνταν τις επόμενες δεκαετίες.
Ωστόσο οι τύχες του πολέμου είχαν αρχίσει να αλλάζουν για την Ιαπωνία- ήδη όταν το πρώτο Ι-400 ολοκληρώθηκε, το πρόγραμμα αντιμετώπιζε προβλήματα, ενώ ο ίδιος ο Γιαμαμότο σκοτώθηκε σε αερομαχία τον Απρίλιο του 1943. Χωρίς την υποστήριξή του το πρόγραμμα δεν είχε πλέον προτεραιότητα, οπότε η αρχική παραγγελία για 18 υποβρύχια μειώθηκε στα 5. Εν τέλει φτιάχτηκαν 3, τα I-400, I-401, I-402, που ολοκληρώθηκαν στο διάστημα από τα τέλη του 1944 ως το καλοκαίρι του 1945, όταν ο πόλεμος ήταν πρακτικά ήδη χαμένος για τους Ιάπωνες, οπότε δεν είχαν νόημα τα σχέδια για επιθέσεις σε αμερικανικές πόλεις. Αντ’αυτών υπήρξαν σχέδια για επιθέσεις αυτοκτονίας στη Διώρυγα του Παναμά, ωστόσο κρίθηκαν άνευ λόγου, δεδομένου ότι η αμερικανική υπεροπλία στον Ειρηνικό ήταν ήδη συντριπτική. Υπήρξε ένα σχέδιο για επίθεση στην αμερικανική βάση στην Ατόλη Ουλίθι, μα δεν υλοποιήθηκε ποτέ, καθώς η Ιαπωνία παραδόθηκε τον Αύγουστο του 1945 και η επίθεση ματαιώθηκε. Επιστρέφοντας στην Ιαπωνία τα πληρώματα των υποβρυχίων (Ι-400, Ι-401) έριξαν στη θάλασσα τα αεροπλάνα και τις τορπίλες και κατέστρεψαν τα έγγραφά τους. Το Ι-402 δεν έλαβε ποτέ αεροσκάφη, καθώς μετετράπη σε τάνκερ.
Μετά τον πόλεμο οι Σοβιετικοί ζήτησαν να τα μελετήσουν- κάτι που οι Αμερικανοί απέφυγαν, προβαίνοντας σε αυτοβύθισή τους, αφού πρώτα τα είχαν εξετάσει. Οι τοποθεσίες τους είχαν διατηρηθεί μυστικές μέχρι την ανακάλυψη του Ι-401 το 2005. Τα άλλα δύο βρέθηκαν το 2013 και το 2015.
με πληροφορίες από Business Insider, Mustard