Δεν ακουμπάει εύκολα η αγωνία κάθε πολίτη τα κέντρα λήψης αποφάσεων και τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Η σκληράδα της εποχής και η αδυσώπητη μανία του ισχυρού έναντι του αδυνάτου δεν φθάνει να ακουμπήσει τις καρδιές πολιτικών ή θεσμών.
Όταν η πολιτική, μετά την κρίση του 2008, αποφάσισε σχεδόν διεθνώς να μετατρέψει τις τράπεζες σε κυνηγούς μαύρου χρήματος και σε ελεγκτές προσωπικών περιουσιών, λίγοι μπορούσαν να φανταστούν το μέγεθος της καταστροφής που θα ακολουθούσε. Διότι σήμερα συντελείται μια καταστροφή. Οι τράπεζες αργά αλλά σταθερά, και με αποκορύφωμα το παράδειγμα της Ελλάδας, σταματούν να επιτελούν ως βασικό τους ρόλο και να εργάζονται ως ατμομηχανή της οικονομίας, η έννοια του ρίσκου μειώνεται και η Ευρώπη προσπαθεί να βρει άλλους τρόπους προκειμένου να τονώσει την οικονομία (ΕΤΕπ, fund of funds λύσεις κλπ.). Η αλλαγή αυτή έρχεται πιο γρήγορα προς τα κάτω παρά προς τα πάνω κι οδηγεί, τουλάχιστον στη χώρα μας, σε μια ταχύτατη φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης. Κι έτσι η καταστροφή, ενώ κρύβεται πολιτικά στην πράξη, απλώς καθυστερεί. Κι είναι μια καταστροφή κοινωνική, η οποία μπορεί να εξελιχθεί σε ολοκληρωτική.
Η πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου μοιάζει να αδυνατεί να συνειδητοποιήσει τι ζει, τι βιώνει η ελληνική κοινωνία. Η ασυδοσία έχει γίνει δεύτερη φύση. Η κοινωνία του τρόμου, με τη δαμόκλειο σπάθη των κατασχέσεων να είναι πάνω από τα κεφάλια κάθε Έλληνα, δαμόκλειος σπάθη η οποία ξεκίνησε με τις πρώτες κυβερνήσεις των μνημονίων, εδραιώθηκε με την παρούσα κυβέρνηση και κάνει πλέον έντονη την παρουσία της σε κάθε μορφή της καθημερινότητας. Θυμάμαι σαν τώρα την απάντηση του Πρωθυπουργού σε τηλεοπτική συνέντευξη ότι πλέον έχει δημιουργηθεί Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων. Και να νίπτει τα χείρας του. Πατάμε, λοιπόν, το κουμπί χωρίς να σκεφτούμε το πριν και το μετά. Χωρίς να σκεφτούμε την κοινωνία, κι ας γίνονται οι αλλαγές στο όνομά της.
Όποιος πάει να κάνει επένδυση στη χώρα μας, πριν καν ξεκινήσει να συζητά, ακούει από ειδικούς και μη την ανάγκη επίλυσης των κόκκινων δανείων. Αλλά όταν υπάρχουν φήμες ότι τα κόκκινα δάνεια αγγίζουν σχεδόν το 60% του ελληνικού ΑΕΠ κανείς δεν αναφέρει τι ακριβώς θα γίνει και πως φαντάζεται ότι μπορεί να γίνει. Καμία απόφαση δεν λαμβάνεται με βάση το γεγονός ότι στην Ελλάδα, καλώς ή κακώς, τα βιβλία πρέπει να ξαναγραφούν.
Μπροστά στην απίστευτη στασιμότητα σκέψης κι αντίδρασης όλη η κοινωνία στην πίεση της επιβίωσης αρχίζει να αντιμετωπίζει ιστορίες καθημερινής τρέλας που απλώς πιστοποιούν την κοινωνία του τρόμου. Τράπεζες που καλούν ακόμα κι υπαλλήλους τους για να πληρώσουν τα δάνεια τους που είναι σε καθυστέρηση, τράπεζες που για να ξεπεράσουν το νόμο βάζουν κατ' επίφαση δικηγορικά γραφεία να καλέσουν όσους οφείλουν έστω κι ένα σεντ του ευρώ, αφού συστημικά η δόση φαίνεται καθυστερημένη, εταιρείες που καταφεύγουν σωρηδόν σε διαταγές πληρωμών ή/και δεσμεύσεις λογαριασμών ως μέσο πίεσης, ενώ φίλοι και συγγενείς δείχνουν το σκληρό πρόσωπό τους με έναυσμα την ανάγκη της επιβίωσης.
Στη μεγάλη εικόνα η ενοχλητική διγλωσσία των κέντρων λήψεων αποφάσεων, όπου σχεδόν ποτέ δε γνωρίζεις πότε αυτό που λέγεται είναι ειλικρινές και πότε όχι, η κακή επιλογή ανάπτυξης θεμάτων που θίγουν την εικόνα της Ελλάδας διεθνώς, η κάκιστη επίδοση της Κυβέρνησης σχεδόν στο σύνολο των θεμάτων που άπτονται της καθημερινότητας δημιουργούν ένα εκρηκτικό σκηνικό. Την ίδια ώρα ο Υπουργός Αμύνης αποφασίζει να ξοδέψει περίπου € 1.500 το βράδυ σε ξενοδοχείο του Λονδίνου. Θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής. Θέλω οι υπουργοί μας σε επίσημες επισκέψεις να εκπέμπουν δύναμη κι αποφασιστικότητα. Αλλά θέλω ταυτόχρονα να δείχνουν ότι κατανοούν την έννοια που παλιά επικοινωνιακά εμφανίστηκε ως «σεμνότητα και ταπεινότητα» και που στην ουσία είναι απλώς σεβασμός. Σεβασμός στις θυσίες που η Πατρίδα ζήτησε από τους πολίτες της.
Ο σεβασμός αυτός πρέπει να έχει υποστηρικτές παντού. Στο ελληνικό πολιτικό σύστημα που οφείλει να μιλήσει με ειλικρίνεια. Στα κομματικά επιτελεία που οφείλουν να κατανοήσουν επιτέλους ότι στην εποχή του διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης δεν υπάρχει πολιτική εσωτερικού και πολιτική εξωτερικού. Στο σύνολο των όσων μετέχουν στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης που οφείλουν να συνειδητοποιήσουν ότι πρέπει να σταματήσουν να παίζουν παιχνίδια με την εξωτερική εικόνα της Ελλάδας. Η Ελλάδα χρειάζεται επενδύσεις και άμεση διόρθωση της εικόνας που έχουν οι ξένοι για εμάς, άσχετα με το ποιος είναι κυβέρνηση. Και πρέπει να συνειδητοποιήσει η σημερινή κυβέρνηση ότι εάν δεν αφουγκραστεί τι γίνεται έξω από τους τοίχους και τις ερμητικά κλειστά πόρτες του Μαξίμου και των υπουργείων οι πολίτες δεν θα αντέξουν άλλη διγλωσσία ή αποτυχία.
Κάθε χώρα και κάθε πολίτης έχει καλές και κακές περιόδους. Ακόμα και στην Ελλάδα η κρίση δεν ακούμπησε όλους όσον αφορά στην προσωπική τους περιουσία. Οικονομικά ένα 20% - 30% των Ελλήνων πολιτών άντεξε με λίγες ή καθόλου απώλειες. Κοινωνικά όλοι επηρεαζόμαστε. Οι Έλληνες ζουν χωρίς ελπίδα. Βλέπουν παρατεταμένη κρίση, αλλά δεν βλέπουν λύση. Και το ποτάμι του βουβού θυμού, που όλο και περισσότεροι αναφέρονται, φουντώνει. Σήμερα ο θυμός πλέον φαίνεται ή στις διαπροσωπικές σχέσεις ή στις υποχρεώσεις μεταξύ ιδιωτών ή στις σχέσεις μεταξύ εταιριών. Η αύξηση των διαζυγίων είναι γεγονός μαζί και η σκληρότητά τους. Από τη στιγμή που η Πολιτεία δεν εκπαιδεύει, από τη στιγμή που η κυβέρνηση αποφάσισε να δηλώσει ότι η κρίση τελείωσε και η ανάπτυξη έρχεται, τελείωσαν και οι αντοχές ή οι δικαιολογίες. Η θεωρία «ο θάνατος σου η ζωή μου» γίνεται καθημερινή πράξη. Εάν αυτό δεν το συνειδητοποιήσει το πολιτικό σύστημα, εάν η κυβέρνηση κι η αντιπολίτευση δεν αλλάξουν άμεσα τη βάση της στρατηγικής τους και της ρητορικής τους, εάν το πολιτικό σύστημα κι όσοι ασχολούνται ενεργά με αυτό δεν συνειδητοποιήσουν ότι το συμφέρον της πατρίδας είναι πάνω από το προσωπικό (ας θυμηθούμε, επιτέλους, πόσοι πολιτικοί κι επιχειρηματίες ακόμα εργάστηκαν και λειτούργησαν ως ευπατρίδες πριν το χαρακτηρίσουμε ουτοπικό) τότε η έκρηξη δεν είναι μακριά. Θα χρειάζεται μόνο ένα ατύχημα.