Οταν ήμουν μικρή, η Μεγάλη Εβδομάδα ήταν η χειρότερη της χρονιάς. Τα μαρτύριά της ήταν αμέτρητα. Το πρωί βοηθούσαμε τη μαμά στη γενική καθαριότητα του σπιτιού, το απόγευμα πηγαίναμε Εκκλησία, φίλους δεν βλέπαμε, Ιντερνετ δεν υπήρχε, κάθε είδος χαρωπής μουσικής ήταν απαγορευμένο, η τηλεόραση έπαιζε μόνον ύμνους και ακολουθίες - κι όλα αυτά χωρίς την παρηγοριά της πολυαγαπημένης μου φέτας, διότι νηστεύαμε, φυσικά.
Κι επειδή δεν υπήρχε φέτα στο σπίτι, αμέσως μετά τα μεσάνυχτα της Μ. Παρασκευής κι ενώ το υπόλοιπο σπίτι κοιμόταν, σκαρφάλωνα στα ντουλάπια της κουζίνας, βούταγα μία κονσέρβα ZWAN και την έτρωγα όλη μόνη μου στο σκοτάδι.
Ούτε εξοχικό υπήρχε εκείνη την εποχή και το μαρτύριο κορυφωνόταν την Κυριακή του Πάσχα, με κρύα αρνιά και καρβουνιασμένα κοκορέτσια σε διάφορες ταβέρνες της Αττικής, στις οποίες αλλαλιασμένοι σερβιτόροι προσπαθούσαν να τα βγάλουν πέρα με ορδές πεινασμένων οικογενειών, υπό λαϊκή και δημοτική μουσική υπόκρουση. Ευτυχώς, υπήρχε φέτα.
Η σχέση μου με το Πάσχα άρχισε να αλλάζει όταν έπιασα δουλειά και εκτίμησα την αξία της αργίας και σιγά-σιγά, με την πάροδο των ετών και την προσθήκη εξοχικών και μερακλήδων στη ζωή μου, έχω φτάσει σε σημείο, εκτός από μαγειρίτσα, να φτιάχνω και κοκορέτσι με τα χεράκια μου.
Φέτος θα φάμε κοκορέτσι με τις γάτες
Οπως ξεκαθάρισε και ο κ.Τσιόδρας προχθές, οι γάτες και οι σκύλοι είναι η καλύτερη παρέα γι′ αυτό το Πάσχα. Είναι απολύτως νόμιμα, δεν θα μας κολλήσουν κορονοϊό και δεν θα ξενερώσουν την πασχαλινή ατμόσφαιρα δηλώνοντας ”μου βρωμάει το αρνί”, ”και το κατσικάκι έχει ψυχή”, ”δεν τρώω έντερα”, ”δεν σου έφτασε το μυαλό, θα φας και τα μάτια τώρα;”
Προσωπικά δεν τρώω τα μάτια, αλλά το μυαλό το μοιράζομαι με τη μητέρα μου, η οποία τρώει κρέας μόνο το Πάσχα. Φέτος, για πρώτη φορά στη ζωή της, θα κάνει Πάσχα μόνη της. Θα είναι άλλη μία στα εκατομμύρια των ευπαθών ομάδων που θα κάνουν ακριβώς το ίδιο, αλλά πόσοι άλλοι θα βάλουν το κεφαλάκι στον φούρνο για να του φάνε το μυαλό;
Ναι. Το μοναχικό Πάσχα στο διαμέρισμα ακούγεται θλιβερό. Κι η αλήθεια είναι ότι ακούγεται χειρότερο για τον έφηβο, παρά για την γιαγιά του. Η - υγιής- γιαγιά μένει μόνη στο δικό της σπίτι, δεν έχει κανέναν πάνω από το κεφάλι της, μαγειρεύει τα υγιεινά φαγητά της, κάνει τη γυμναστική της, φροντίζει τα φυτά της, διαβάζει τα βιβλία της, μιλάει στο τηλέφωνο, βλέπει ο,τι θέλει στην τηλεόραση και στα διαλείμματα κάνει Share ανέκδοτα και αυτοκόλλητα στο Facebook. Η γιαγιά δεν έχει κανένα πρόβλημα να κάνει Πάσχα στο σπιτάκι της - κάνει και καλοκαίρι, αν χρειαστεί - διότι η γιαγιά δεν έχει καμία διάθεση να κάνει Πάσχα στο κρεβάτι με τον κορονοϊό. Ούτε Αγίου Πνεύματος. Ούτε ποτέ.
Ο έφηβος τι να κάνει, ο κακομοίρης; Δεν του φτάνει που είναι έφηβος, είναι και κλεισμένος σπίτι, με τη μαμά και τον μπαμπά όλη μέρα κάθε μέρα και το Ιντερνετ να σέρνεται επειδή ποιός να πρωτοκάνει τί από το σπίτι και τί θα γίνει με το κορίτσι και το αγόρι και την παρέα και τις συναυλίες και τα μαθήματα, τα φροντιστήρια, τις προπονήσεις και το καλοκαίρι στο νησί;
Ναι. Η γιαγιά έχει σίγουρα το πλεονέκτημα, αλλά τα εγγόνια έχουν τον άσσο στο μανίκι: Ξέρουν να ζουν on line.