Χθες το βράδυ, με καθαρά μαζοχιστική διάθεση, βάλαμε να (ξανα)δούμε το World War Z, το οποίο βρίσκεται στην τριάδα των αγαπημένων μου ταινιών με ζόμπι, παρέα με το 28 Days Later του Ντάνι Μπόιλ και το ξεκαρδιστικό Shaun of The Dead του Εντγκαρ Ράιτ.
Ο Παγκόσμιος Πόλεμος Z, με παραγωγό και πρωταγωνιστή τον Μπραντ Πιτ, βασίζεται στο ομώνυμο best seller του Μαξ Μπρουκς (ο γιός του Μελ), το οποίο είχα διαβάσει προ δεκαετίας, στο πλαίσιο της πολυετούς έρευνάς μου για το Τέλος του Κόσμου. Το ενδιαφέρον στοιχείο του βιβλίου είναι το γεγονός ότι όλη η δράση παρουσιάζεται αποκλειστικά και μόνο μέσα από εμπιστευτικά έγγραφα, e-mail, δημοσιεύματα και ημερολόγια. Η ίδια η δράση, ωστόσο, με άφησε αδιάφορη.
Με την ταινία συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Η δράση είναι τόσο καταιγιστική, η σκηνοθεσία τόσο καθηλωτική και τα ζόμπι τόσο γρήγορα, που αν κοντοσταθείς για να εκτιμήσεις το επίπεδο του σεναρίου, τη δύναμη των χαρακτήρων ή την τεχνική των ειδικών εφέ, σ′ έχουν μασουλήσει όλα μαζί και σε δέκα δευτερόλεπτα γίνεσαι κι εσύ ένα υπερηχητικό ζόμπι.
Μετά τα πρώτα δέκα λεπτά της ταινίας - κι αφού είχαν πέσει κάπως οι σφυγμοί μου - σκέφτηκα τι ωραία πού ήταν όταν την βλέπαμε τους παλιούς, καλούς καιρούς, όταν οι πανδημίες υπήρχαν μόνο στην καλλιτεχνική φαντασία, η οποία, όσο κι αν προσπαθήσει, δεν μπορεί ποτέ να γίνει χειρότερη από την πραγματικότητα. Ο συγγραφέας, ο σκηνοθέτης και ο ζωγράφος έχουν ένα μυαλό, οι άνθρωποι. Η πραγματικότητα έχει αμέτρητα ανθρώπινα μυαλά και γι′ αυτό αποδεικνύεται, ξανά και ξανά, ασύλληπτα χειρότερη από καταστάσεις που δεν τολμάμε ούτε να φανταστούμε.
Αμέτρητα είναι και τα υπερηχητικά ζόμπι στο World War Z, αλλά δεν είναι ύπουλα, ούτε αόρατα. Τα βλέπεις πριν σε φάνε. Κι αφού σε φάνε, σε 10 δευτερόλεπτα μπαίνεις κι εσύ στην ομάδα τους και δεν χρειάζεσαι ούτε τεστ των 300 ευρώ, ούτε γιατρούς, νοσοκόμες και Μονάδες Εντατικής Θεραπείας, ούτε καμιόνια για να μεταφέρουν τα πτώματα σε υπερχειλισμένα, επαρχιακά νεκροταφεία.
Στην Ελλάδα έχουμε συνολικά 342 Μονάδες Εντατικής Θεραπείας. Σύμφωνα με πληροφορίες της HuffPost, θα αποκτήσουμε άμεσα άλλες 103, οπότε το σύνολο ανεβαίνει στο 445. Αν σκεφτούμε ότι βρίσκονται όλες στα μεγάλα αστικά κέντρα κι ότι είναι απαραίτητες σε πλήθος επειγόντων καταστάσεων εκτός κορονοϊού, καταλαβαίνουμε γιατί στη Βόρειο Ιταλία αφήνουν τους ηλικιωμένους να πεθάνουν .
«Φεύγουν οι υπερήλικες, γιατί διαλέγουμε να σώσουμε τους πιο νέους. Χτυπάει τους πάντες. Έχουμε ασθενείς από 27-28 χρονών μέχρι 90 και βάλε...Όταν πρέπει ο γιατρός να επιλέξει ποιον θα σώσει και ποιον θα αφήσει, το σύστημα έχει ξεπεράσει τα όρια του...» δήλωσε προχθες, σε τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων, ο γιατρός Γιώργος Γιούργος, ΩΡΛ στο νοσοκομείο του Μπέργκαμο.
Αντιμέτωποι με τον ύπουλο και αόρατο κορονοϊό, χιλιάδες συμπατριώτες μας αποφάσισαν την Παρασκευή να εγκαταλείψουν την Αθήνα, η οποία μετράει, μέχρι στιγμής, τα περισσότερα κρούσματα στην χώρα. Χωρίς να ξέρουν αν μεταφέρουν ή όχι τον ιό, μπήκαν στ′ αυτοκίνητά τους, φόρτωσαν τις προμήθειές τους κι όπου φύγει φύγει. Κι αν τελικά αποδειχθούν φορείς, δεν το έκαναν επίτηδες.
Ούτε τα ζόμπι το κάνουν επίτηδες. Αλλά το κάνουν. Και τα ζόμπι δεν έχουν ούτε ζωντανό εγκέφαλο, ούτε ελεύθερη βούληση, ούτε Ιντερνετ, οπότε δικαιολογούνται. Ασε που δεν υπάρχουν.
Εμείς;