Στο ξεκίνημα αυτής της έρευνας, μίλησα με τον θρυλικό συγγραφέα, κριτικό τέχνης και καθηγητή, Μάνο Στεφανίδη. Αντί εισαγωγής, θέλω να χρησιμοποιήσω κάποια δικά του λόγια: «Δημιουργείται μια νέα γενιά παιδιών που αποστρέφονται την τηλεόραση και αυτό είναι παρήγορο. Όπως αποστρέφονται και τις παραδοσιακές μορφές πληροφόρησης, έχουν μια άμεση σχέση (και εξάρτηση) από το ίντερνετ – οι πιο «υποψιασμένοι» ενδιαφέρονται και ψάχνουν ιδιαίτερα πράγματα που έρχονται απ’ τον παγκόσμιο χώρο.
Η αισθητική πρέπει να παίξει ξανά σημαντικό ρόλο στις ζωές μας, όχι σαν κοσμική επίδειξη, νεοπλουτισμός ή ματαιοδοξία. Αισθητική είναι η ανομολόγητη σχέση που πρέπει να έχουμε με την Τέχνη, σαν άμυνα στη φθορά, στην αναξιοπρέπεια, στην γελοιότητα, στην καθημερινή τελικά αδρανοποίησή μας. Η Τέχνη είναι η τελευταία μορφή απελευθέρωσης- και επανάστασης».
Παρακάτω θα δείτε τις συνεντεύξεις: Για το περιοδικό Influencers, μιλά ο εκδότης Φώτης Τσιμέλας. Για το Taverna, στις ερωτήσεις απαντά ο Μιχάλης Μιχαήλ, διευθυντής του περιοδικού. Για το Ikaria Mag μίλησα με τον εκδότη Κωνσταντίνο Βατούγιο. Για τον Μπλε Κομήτη, απάντησε ο αρχισυντάκτης και σχεδιαστής κόμικς, Γιώργος Γούσης.
Για τον Μπλε Κομήτη, απάντησε ο αρχισυντάκτης και σχεδιαστής κόμικς, Γιώργος Γούσης.
1. Ποια είναι η ταυτότητα του περιοδικού και ποιο ήταν το κίνητρο για να το δημιουργήσετε;
Ο Μπλε Κομήτης ξεκίνησε ως ανάγκη- στον εκδοτικό οίκο Polaris βλέπαμε δουλειές δημιουργών, σύντομες ιστορίες των 5-15 σελ. που θέλαμε να τις εντάξουμε σε κάποια έκδοση αλλά δεν μπορούσαμε. Το τολμήσαμε, ο «Μπλε Κομήτης» βγαίνει κάθε τρεις μήνες και τώρα δουλεύουμε για το τρίτο τεύχος.
Είναι ακριβή έκδοση, 80 έγχρωμες σελίδες σε καλό ματ χαρτί- στα κόμικ ειδικά, αν η έκδοση δεν είναι ποιοτική, έχεις «πετάξει» τη μισή δουλειά. Βασική ομάδα συνεργατών δεν υπάρχει γιατί σκοπός δεν είναι να υπάρξει ένας κλειστός πυρήνας αλλά πολλές επιμέρους ομάδες ανθρώπων και συνεργατών. Και όλοι οι δημιουργοί πληρώνονται.
Ο κύριος όγκος του περιοδικού είναι ιστορίες κόμικ και λιγότερα κείμενα. Μας ενδιαφέρουν σχεδόν όλα, από το underground έως το mainstream, αρκεί τεχνικά το επίπεδο να είναι υψηλό. Καλλιτεχνικά, τα χρώματα να είναι άψογα, τα «μπαλόνια» να διαβάζονται σωστά, τα καρέ να είναι σωστά τοποθετημένα αλλά και αφηγηματικά: θέλουμε να υπάρχει σεναριακή δομή και να βγάζει νόημα, τελικά να είναι άρτιο και να απευθύνεται σε ευρύ κοινό.
2. Περιεχόμενο και εικόνα: Πως διαμορφώνονται και αλληλεπιδρούν στην τέχνη της περιγραφής;
Η τέχνη των κόμικ είναι η προσπάθεια να αφηγηθούμε μια ιστορία, συνδυάζοντας εικόνες και λέξεις. Για τον δημιουργό κόμικ το ζητούμενο δεν είναι να ζωγραφίζει ή να γράφει, ακόμα κι αν είναι εξαιρετικός σε καθένα από αυτά, πρέπει κυρίως να συνδυάζει εικόνες και λέξεις. Δεν έχει σημασία που θα τις βρει, αν θα τις επινοήσει, θα τις κλέψει ή θα τις δανειστεί, θα κάνει κολάζ, οτιδήποτε. Και το κόμικ έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό - πρέπει να αφήνει τον αναγνώστη να εισχωρεί στην ιστορία και να αναπλάθει τις εικόνες που λείπουν ανάμεσα στα καρεδάκια.
3. Τι κάνει ένα έντυπο να ξεχωρίζει σήμερα;
Στον σύγχρονο χώρο των κόμικς στην Ελλάδα, θεωρούμε ότι έλειπε η ενασχόληση της αφήγησης με τη δική μας κοινωνία και ζωή στην Αθήνα. Τελικά λίγα πράγματα διαδραματίζονταν ή μιλούσαν για όσα συμβαίνουν εδώ. Αυτό μας ενδιαφέρει πολύ. Τα κόμικς συχνά ομφαλοσκοπούν- πρέπει να έχεις διαβάσει άλλα κόμικς για να τα καταλάβεις. Εμείς θέλαμε να απευθυνθούμε σε ένα ευρύ κοινό και οι ιστορίες να διαδραματίζονται στον ελληνικό χώρο. Δεν μιλάω καθόλου εθνικιστικά ή τοπικιστικά, αλλά με «ματιά» σκηνογραφική. Αυτές οι δουλειές φαίνονται πιο πρωτότυπες και στο εξωτερικό- δίνεις μια καινούργια εικόνα, σε έναν άλλο τόπο, με έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης.
4. Ποιες οι διαφορές των ελληνικών Μέσων από το αντίστοιχο πεδίο στο εξωτερικό;
Στην Ελλάδα δεν υπάρχει βιομηχανία κόμικ, ούτε κυρίαρχη τάση. Ο Έλληνας δημιουργός έχει μια προσωπική γραφή και το mix των επιρροών του καταλήγει σε κάτι φρέσκο και ευδιάκριτο. Νομίζω ότι οι δημιουργοί στην Ελλάδα είναι ώριμοι να παράξουν σημαντικά πράγματα, αντίστοιχα των ξένων. Ήδη πολλοί Έλληνες στέκονται άνετα επαγγελματικά στο εξωτερικό, εργάζονται εκεί.
5. Αγαπημένες επιρροές;
Οι επιρροές μας αναφέρονται παντού- από το γιαπωνέζικο manga μέχρι το ευρωπαϊκό ή αμερικάνικο underground. Ο ίδιος δεν ήμουν ποτέ «βαρύς» καταναλωτής κόμικς- ως παιδί διάβαζα Λούκυ Λουκ, Αστερίξ. Οι επιρροές μου προέρχονται από τη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο, την ποίηση. Από τη λογοτεχνία ο Φίλιπ Κ. Ντικ για παράδειγμα- και μου αρέσουν αστυνομικά φιλμ, όπως του Ζαν Πιερ Μελβίλ, αλλά και ο Τσεϊλάν και ο Αγγελόπουλος, το Heat του Μάικλ Μαν, το Blade Runner. Από τα κόμικ, τα νουάρ του Ζακ Ταρντί αλλά και Γιαπωνέζοι και Κινέζοι δημιουργοί.
6. Πόσο επηρεάζει η (οικονομική) κρίση προσπάθειες σαν τη δική σας;
Συνειδητοποιήσαμε ότι εδώ και επτά χρόνια, οπότε έκλεισε η «Βαβέλ» και, αργότερα, το «9» της «Ελευθεροτυπίας», υπήρχε ένα κενό στην αγορά. Το βάλαμε κάτω και οικονομικά και θεωρήσαμε ότι είναι εφικτός ο στόχος για μία, καταρχήν, βιώσιμη έκδοση. Φυσικά δεν είναι σκοπός μας να πλουτίσουμε... Δεν υπάρχει άλλο περιοδικό κόμικ στην αγορά αυτή τη στιγμή, είναι δύσκολο πάντως να ωθήσεις τον κόσμο να πάει στο περίπτερο να αγοράσει κάποιο έντυπο- για τη σημερινή κατάσταση, όπως έχει διαμορφωθεί με το ίντερνετ, είναι μια καινούργια διαδικασία. Όνειρό μας είναι να φτιάξουμε έναν χώρο όπου θα συναντιούνται και θα δουλεύουν δημιουργοί, όπου θα ανταλλάσσονται ιδέες και θα υπάρχει δημιουργική αλληλεπίδραση.
Για το Ikaria Mag μίλησα με τον εκδότη Κωνσταντίνο Βατούγιο.
1. Ποια είναι η ταυτότητα του περιοδικού και ποιο ήταν το κίνητρο για να το δημιουργήσετε;
Σε λίγες ημέρες, την 1η του Μάρτη, το ikariamag.gr γίνεται 8 χρονών! Το ikariamag.gr είναι ένα ηλεκτρονικό περιοδικό... από, για και με αφορμή την Ικαριά. Το δημιούργησε μια ομάδα ανθρώπων που είχε ήδη δοκιμάσει κάποια πράγματα στον χώρο της ενημέρωσης και των εκδόσεων στο νησί και αποφάσισε πώς ήρθε η ώρα να κάνει κάτι διαφορετικό: να δημιουργήσει μία τοπική (ηλεκτρονική, αρχικώς) έκδοση όπου αυτό το χαρακτηριστικό εντοπιότητας θα είναι απλώς η αφορμή, η «πόρτα» από την οποία θα μπούμε και θα σας συστηθούμε για να σας μιλήσουμε για όσα μας απασχολούν, για τα επίκαιρα και τα παλιά, για τον τρόπο που προσπαθούμε να ορίσουμε τις ζωές μας, με τα δικά μας μέσα.
2. Περιεχόμενο και εικόνα: Πως διαμορφώνονται και αλληλεπιδρούν στην τέχνη της περιγραφής;
Αν μιλάμε για την εικόνα του περιοδικού ως όψη και στήσιμο, σε σχέση με το περιεχόμενο του, θεωρώ πως είναι σε απόλυτη σύνδεση. Κι έτσι πρέπει. Είναι το ομοούσιο πνεύμα μιας έκδοσης. Ευτυχώς, τη δική μας εικόνα, σε ό,τι κάνουμε, από το site μέχρι την επικοινωνία των γεγονότων και τις εκδόσεις μας, την έχει αναλάβει ο εξαιρετικός -επίσης Ικάριος- γραφίστας Μενέλαος Μανώλης. Συμμετέχει και στη συντακτική ομάδα του περιοδικού, η άποψη του για την ύλη και το ύφος της είναι συγκεκριμένη και θα έλεγε κανείς ότι από αυτήν ξεκινάει η αισθητική του για τον σχεδιασμό. Αυτός δημιούργησε σε μεγάλο βαθμό αυτό που είμαστε.
3. Τι κάνει ένα έντυπο να ξεχωρίζει σήμερα;
Ποια είναι η «Πολιτεία» της κάθε έκδοσης: Τι κάνει για να πάει το κοινό στο οποίο απευθύνεται, λίγο παρακάτω, σε έναν κόσμο ανοικτό, μη φοβικό, που δεν αρκείται στο τάπερ περιεχόμενο... με τάπερ τίτλο για να προκληθεί το τάπερ συναίσθημα; Τι «καταδεχόμαστε» για τον εαυτό μας;
4. Ποιες οι διαφορές των ελληνικών Μέσων από το αντίστοιχο πεδίο στο εξωτερικό;
Δεν έχω κάποια αντίστοιχη εμπειρία από το εξωτερικό, παρά μόνο ως αναγνώστης. Να υποθέσω μπορώ: μεγαλύτερο κοινό άρα και περισσότερες δυνατότητες. Μεγαλύτερες ομάδες ενδιαφερομένων για συγκεκριμένες θεματικές –και πιο εκπαιδευμένων σε αυτές. Αν κιόλας η γλώσσα είναι ομιλουμένη ευρέως ανά τον κόσμο, οι ομάδες αυτές διευρύνονται ακόμη περισσότερο.
5. Αγαπημένες επιρροές;
Μόνο προσωπικά μπορώ να μιλήσω γι’ αυτό: από έφηβος αγοράζω συστηματικά εφημερίδες, περιοδικά - έντυπες εκδόσεις αλλά και συνδρομές ηλεκτρονικών. Προσπαθώ να παρακολουθώ όλη την κουλτούρα της περιοδικότητας. Και αυτός ο εθισμός μου άφησε ένα κουσούρι: τρέφω βαθιά εκτίμηση στα λεγόμενα «συστημικά Μέσα», κυρίως του εξωτερικού αλλά ας μην το περιορίσουμε. Όχι σε όλα και όχι άκριτα αλλά δεν απορρίπτω συλλήβδην τον ρόλο και την ποιότητα τους. Ίσα ίσα, για μένα, στέκονται πολύ συχνά φάρος περιεχομένου, εικόνας, στησίματος, επικοινωνίας, ακόμα και εμπειρίας ανάγνωσης με τα νέα interactive format.
6. Πόσο επηρεάζει η (οικονομική) κρίση προσπάθειες σαν τη δική σας;
Είναι κρίση ότι 1 στους 2 Έλληνες δεν ανοίγει ποτέ του βιβλίο, ότι ο ρόλος των ΜΜΕ έχει απαξιωθεί μέχρι και από τα πλέον επίσημα πολιτειακά χείλη; Κάποια πράγματα ίσως είναι σημεία των καιρών, ότι ο κόσμος προτιμά να ενημερώνεται από τα Social Media και όχι από τα Μέσα λόγου χάρη, αλλά όλα συνηγορούν στο ότι το μόνο που περνάει Κρίση είναι η η κριτική μας ικανότητα. Από εκεί και πέρα, δυσκολίες πάντα υπήρχαν –πώς αλλιώς;- έχουν κι αυτές την τρέλα τους ή τη νοστιμιά τους.
Για το Taverna, στις ερωτήσεις απαντά ο Μιχάλης Μιχαήλ, διευθυντής του περιοδικού.
1. Ποια είναι η ταυτότητα του περιοδικού και ποιο ήταν το κίνητρο για να το δημιουργήσετε;
Η «Taverna» είναι ένα τετραμηνιαίο δίγλωσσο περιοδικό για το ελληνικό φαγητό και άλλα «ωραία πράγματα» που έχουν να κάνουν με την καλή ζωή στη χώρα μας. Στο πρώτο τεύχος συμμετέχουν σημαντικοί γραφιάδες της ελληνικής γαστρονομίας, όπως η Νανά Δαρειώτη και ο Σίμος Γεωργόπουλος, αλλά και νέα πρόσωπα από τον χώρο της δημοσιογραφίας που αγαπούν το φαγητό και ήθελαν να εμβαθύνουν στα θέματα που τους προτείναμε.
2. Περιεχόμενο και εικόνα. Πως διαμορφώνονται και αλληλεπιδρούν στην τέχνη της περιγραφής;
Στην «Taverna» έχουμε δουλέψει πολύ τόσο με τη φωτογραφία/εικονογράφηση όσο και με το κείμενο, έχοντας στο μυαλό τους ξένους αναγνώστες που θα πάρουν στα χέρια τους το έντυπο.
Στη φωτογραφία προσπαθήσαμε να βρούμε τη χρυσή τομή ανάμεσα στην glossy εικόνα που πολλά Μέσα υιοθετούν για να εικονογραφήσουν ένα θέμα φαγητού και στην τελείως rough, φυσική εικόνα που μπορεί να τραβήξει ένα κινητό και είναι φυσικά η «αλήθεια» όσον αφορά την απεικόνιση. Θελήσαμε να δώσουμε σε εικόνες την Ελλάδα που εμείς αγαπάμε κι ας μην είναι οι συνήθεις «τουριστικές» και στημένες εικόνες της χώρας στις οποίες έχουμε συνηθίσει τους αναγνώστες του εξωτερικού.
3. Τι κάνει ένα έντυπο να ξεχωρίζει σήμερα;
Γενικά μιλώντας, είναι μια αμήχανη εποχή για τα ελληνικά έντυπα, η κρίση έχει αφανίσει πολλά ελληνικά περιοδικά. Νομίζω ότι έντυπα όπως το «Fine», το «Nomas», το «Fluffer» αλλά και η «Taverna» ήδη κάνουν κάτι σημαντικό στον τομέα της οπτικής επικοινωνίας, παράγοντας πρωτογενές content που προβάλλεται στο εξωτερικό.
Μια πρώτη εκτίμηση είναι πως δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τα αντίστοιχα του εξωτερικού. Σύγχρονο έντυπο είναι αυτό που έχει τα μάτια ανοιχτά στη νέα εποχή, είναι δημιουργικό, ελεύθερο και επιμένει να δημιουργεί πρωτογενές περιεχόμενο. Είναι πολύ δύσκολο και συχνά όχι ορατό από τους πολλούς, όμως η δουλειά μένει και το χαμένο ίχνος των ελληνικών περιοδικών εκδόσεων ενδυναμώνεται ξανά. Οι αντιγραφές είναι πλέον άσκοπες. Το Ιnternet δεν αφήνει τίποτα κρυφό. Και, φυσικά, ο αναγνώστης το αισθάνεται, σχεδόν πάντα.
4. Ποιες οι διαφορές των ελληνικών Μέσων από το αντίστοιχο πεδίο στο εξωτερικό;
Η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα- και αυτό επιδρά θετικά αλλά και αρνητικά. Είναι πολύ δύσκολο να μπεις στη διεθνή αγορά, να έχεις κάτι να πεις που δεν το έχουν πει άλλοι ήδη. Και η γλώσσα είναι ένα άλλο μεγάλο εμπόδιο που λειτουργεί περιοριστικά. Από την άλλη, είμαστε ένας άλλος κόσμος, με πολλά ανεξερεύνητα στοιχεία κι αυτό είναι πάντα ενδιαφέρον.
Μια άλλη διαφορά της ελληνικής περίπτωσης είναι τα πενιχρά budgets στον τομέα των εντύπων. Δεν υπάρχει πια η πολυτέλεια να επενδύσεις στο content. Δυστυχώς, η κρίση έχει κατεβάσει πολύ τον πήχη. Πολλά πράγματα που βλέπουμε να γίνονται στο εξωτερικό, στην Ελλάδα απλώς δεν μπορούν να γίνουν, λόγω budget πρωτίστως.
5. Αγαπημένες επιρροές;
Όλα τα μεγάλα περιοδικά γαστρονομίας, το «Saveur», το «Bon Appetit», οι εξαιρετικές εκπομπές για το φαγητό, όπως το «Chef’s Table» και το «Mind of a chef», οι μεγάλοι συγγραφείς γαστρονομίας και ο τρόπος που καθορίζουν τον τρόπο που βλέπουμε το φαγητό μέσα από κάθε νέο τους βιβλίο, οι παραδοσιακοί μάγειρες της κάθε χώρας που δημιουργούν χωρίς συνταγές, αλλά με μια εσωτερική «πυξίδα» για το τι σημαίνει νοστιμιά και σπουδαία υλικά.
6. Πόσο επηρεάζει η (οικονομική) κρίση προσπάθειες σαν τη δική σας;
Η κρίση κάνει τα πράγματα δύσκολα, αλλά όχι ακατόρθωτα. Υπάρχει υλικό, υπάρχουν άνθρωποι με ταλέντο και όρεξη. Επιλέγουμε να κάνουμε το δικό μας έντυπο με την ελπίδα πως θα βρει τους σωστούς παραλήπτες. Μέχρι στιγμής δεν έχουμε απογοητευτεί.
Για το περιοδικό Influencers, μιλά ο εκδότης Φώτης Τσιμέλας.
1. Ποια είναι η ταυτότητα του περιοδικού και ποιο ήταν το κίνητρο για να το δημιουργήσετε;
Σε μια εποχή αβεβαιότητας και με τα έντυπα να έχουν απαξιωθεί, θέλαμε να αποδείξουμε ότι μία έκδοση με υψηλά αισθητικά και ποιοτικά χαρακτηριστικά να μπορεί, όχι απλώς να κερδίζει τις εντυπώσεις, αλλά και να καλύπτει υπαρκτές ανάγκες του κοινού και της αγοράς.
Η ιδέα ήταν να δημιουργήσουμε ένα πολύτιμο έντυπο από άποψη συλλεκτικότητας, κατασκευής και περιεχομένου – ένα αντικείμενο στα πρότυπα των coffee-table books που θα αγαπούσαν τόσο οι διαφημιστές, όσο και κάποιοι κύκλοι καταναλωτών που τους ενώνει το απαιτητικό τους κριτήριο απέναντι στα πράγματα.
Οι τομείς που μας ενδιαφέρουν είναι οτιδήποτε έχει πραγματικό ενδιαφέρον και είναι αισθητικά άρτιο, από την μόδα, το design, την Τέχνη και τις γενικότερες τάσεις της εποχής που επηρεάζουν τον τρόπο που ζούμε.
Ένα σημαντικό στοιχείο της ιδέας είναι ότι εμείς επιλέγουμε το κοινό μας μέσα από μια λίστα χιλιάδων στοχευμένων επιδραστικών ανθρώπων, στους οποίους και το αποστέλλουμε. Δίνουμε, πάντως, τη δυνατότητα σε όποιον επιθυμεί να το αποκτήσει στο influencers.gr.
Οι Influencers είναι ένα τριμηνιαίο έντυπο που κυκλοφόρησε πρώτη φορά τoν Δεκέμβριο του ’16. Την Ανοιξη του ’18 θα έχουμε έτοιμο το τεύχος Νο5 και θα λανσάρουμε το site του ίδιου τίτλου.
2. Περιεχόμενο και εικόνα: Πως διαμορφώνονται και αλληλεπιδρούν στην τέχνη της περιγραφής;
Στόχος μας σε κάθε τεύχος είναι να πυροδοτούμε το συναίσθημα των αναγνωστών μας, να συνθέτουμε μία εμπειρία. Από τα υλικά που επιλέγουμε για την κατασκευή του εντύπου, το ύφος της φωτογραφίας, τα μηνύματα του κειμένου και τη συνολική αίσθηση της όλης έκδοσης. Η σωστή συνταγή κατά τη γνώμη μου είναι να προκαλείς δημιουργικές συγκρούσεις ανάμεσα στην εικόνα και το περιεχόμενο. Να προκαλείς το κείμενο να επικαλύψει την εικόνα και την εικόνα να αφηγηθεί μια συναρπαστική ιστορία χωρίς λέξεις.
3. Τι κάνει ένα έντυπο να ξεχωρίζει σήμερα;
Το print για να μπορέσει να επιβιώσει στην ψηφιακή εποχή οφείλει να είναι πολύτιμο ως προς την κατασκευή και την ποιότητα του περιεχομένου του, αλλά και να αποτελεί statement, να είναι δηλωτικό των ποιοτικών χαρακτηριστικών του αναγνώστη. Ιδανικά, ένα σύγχρονο Μέσο είναι ένα brand παραγωγής περιεχομένου με μια συγκεκριμένη αντίληψη για τη ζωή και τα πράγματα.
4. Ποιες οι διαφορές των ελληνικών Μέσων από το αντίστοιχο πεδίο στο εξωτερικό;
Θεωρώ ότι υπάρχουν δύο-τρία ελληνικά Μέσα που εάν φανταστώ ότι βρίσκονταν στο εξωτερικό, στις συνθήκες και με τις δυνατότητες που υπάρχουν εκεί, θα είχαν τεράστια δύναμη. Από την άλλη, τα media στην Ελλάδα είναι περισσότερο ένα ακριβό χόμπυ με σκοπό την επιρροή κάποιων σε ένα κοινό και λιγότερο ένα δομημένο industry που παράγει μηντιακά προϊόντα με βάθος concept και μακροπρόθεσμη στρατηγική.
5. Αγαπημένες επιρροές;
Οι επιρροές μου προέρχονται από διάφορα industries, όχι μόνο από τα διεθνή media. Με συγκινεί ο ολιστικός τρόπος σκέψης, η αναλυτική μέθοδος, το craftsmanship εταιρειών στη μόδα, στο design, στο food-culture που εμβαθύνουν σε μια ιδέα μέχρι το τέρμα και την αξιοποιούν με όλους τους πιθανούς τρόπους.
6. Πόσο επηρεάζει η (οικονομική) κρίση προσπάθειες σαν τη δική σας;
Η αγορά έχει πάντοτε κενά. Οι Influencers ήταν μια ιδέα που αποδείχθηκε επιτυχημένη διότι την είχε ανάγκη η premium αγορά, αλλά δεν είχε βρει τον τρόπο να το εκφράσει. Επίσης, το κοινό σήμερα είναι απαιτητικό, ζυγίζει την αξία της πληροφορίας, την αξιοπιστία της, την σοβαρότητά της. Και είναι υπέροχο το κίνητρο να προσπαθείς να συγκινήσεις ένα τόσο δύσκολο και δύσπιστο καταναλωτικό κοινό, που έχει επαφή με το εξωτερικό και το τι τρέχει γενικότερα. Γιατί είναι ένα κοινό που θέλει να συγκινηθεί.