Η κατάσταση η οποία λαμβάνει χώρα στην Μέση Ανατολή αποτελεί αντικείμενο εκτεταμένης συζήτησης. Τόσο το Ιράν όσο και η Σαουδική Αραβία μετά από μακροχρόνια διάσταση και σχέσεις εχθρικές επανέρχονται στο τραπέζι του διαλόγου. Αυτήν την φορά προκαλώντας αρκετές αντιδράσεις στην δυτική πλευρά ιδίως μετά και την πρωτοβουλία του Πεκίνου.
Ιστορικά, οι σχέσεις του Ιράν και της Σαουδικής Αραβίας εδώ και επτά χρόνια θα μπορούσε να λεχθεί πως βρισκόταν στο χειρότερο δυνατό σημείο. Ένα εκ των αιτών αποτελεί η δολοφονία του ιερωμένου Νιμρ αλ-Νιμρ. Ο εν λόγω άνθρωπος διαδραμάτισε ένα σημαντικό ρόλο απέναντι στην βασιλική οικογένεια της Σαουδικής Αραβίας με το “καπελάκι” του αντικαθεστωτικού. Έτσι λοιπόν, το 2016 μαζί με σαράντα έξι άτομα καταδικάστηκε σε θάνατο. Η κατάσταση αυτή έφερε στην επιφάνεια την πραγματική σύγκρουση των δυο κρατών, από την μια το σουνητικό Ισλάμ και από την άλλη το σιιτικό. Όπως και σε κάθε ανάλυση εκτός των αιτιών έχουμε και την αφορμή από την οποία έχουμε και τα αντίστοιχα αποτελέσματα και έννομες συνέπειες.
Η μεγάλη εικόνα αυτής της σύγκρουσης φαίνεται να αλλάζει σταδιακά αλλά ποιος είναι στόχος και ποιος ο ιθύνων;
Στο σήμερα, η έκπληξη στην παγκόσμια κοινότητα της επαφής αυτής με την πρωτοβουλία του Πεκίνου προκαλεί ερωτηματικά. Ιδιαίτερα, οι Ηνωμένες Πολιτείες στρέφουν πλέον το ενδιαφέρον τους προς την Κίνα και ιδίως μετά την αποχώρηση από το Αφγανιστάν. Οι σχέσεις που δημιουργούνται στο διεθνές πεδίο έχουν και επίσημα ως πρωταγωνιστή την Κίνα.
Αρχικά, η επίδειξη σημαίας στην Μέση Ανατολή από το Πεκίνο υποδηλώνει δυο πράγματα.
Πρώτον, η αποδυναμωμένη στην περιοχή Αμερική έχει αντικαταστάτη. Μια δύναμη σταθερή με ισχυρή οικονομία και βιομηχανία. Η έννοια του δρόμου του μεταξιού είναι η έτι περαιτέρω είσοδος της Κίνας στα τεκταινόμενα του υπόλοιπου κόσμου. Μέσω υποδομών, εργοστασίων και θέσεις για εργατικό δυναμικό επιδιώκεται μια νέα διείσδυση.
Δεύτερον, η συσπείρωση των χωρών της Μέσης Ανατολής κάτω από την ομπρέλα της Κίνας έναντι ενός αισθήματος αντιδυτικισμού μεγαλώνει. Τα κράτη αντιλαμβάνονται την δυναμική της και διεκδικούν ένα νέο ρόλο παραμερίζοντας της ατομικές τους επιδιώξεις και διαμάχες. Η ανησυχία αυτή για τον νέο ρόλο της Κίνας γίνεται ακόμη πιο αξιοσημείωτη στην περίπτωση της Κίνας με την Βραζιλία όπου οι συναλλαγές θα διεκπεραιώνονται με κινεζικό γουάν θέτοντας σε κίνδυνο το δολάριο.
Σε αντιδιαστολή αυτού, οι Ηνωμένες Πολιτείες χαιρετούν την σταδιακή επαναπροσέγγιση των χωρών συνάμα όμως παρακολουθούν στενά τις κινήσεις του Πεκίνου. Μετά και την συνάντηση των ΥΠΕΞ Σαουδικής Αραβίας και Ιράν στην Κίνα το κλίμα σταδιακά μεταβάλλεται. Για την Αμερική επομένως υπάρχουν νέα δεδομένα. Αφενός το επίκεντρο του ενδιαφέροντος μετατοπίζεται στις κινήσεις της Κίνας και στον περιορισμό της αλλά συνάμα πως τα φιλικά προσκείμενα κράτη της Μέσης Ανατολής θα διατηρούν κάτω από την σκέπη της Δύσης.
Διαφορετικά, όπως συμβαίνει σε πολλά αφρικανικά κράτη η παρέμβαση της Κίνας θα οδηγήσει σύντομα σε ριζική κατανομή ισχύος. Αφετέρου, ο ρόλος της Κίνας θα μπορούσε να λειτουργήσει ως δίαυλος για το Ουκρανικό και ιδίως στην επιρροή της Ρωσίας. Με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσει να διατηρήσει και ελέγχει τους δυο δυνατούς παίκτες (Κίνα και Ρωσία) και να επιβάλλει τα δικά της συμφέροντα στην περιοχή.
Κλείνοντας, αυτό που θα πρέπει να σημειωθεί είναι οι βλέψεις της Κίνας. Με κινήσεις σχεδιασμένες διαμέσου οικονομίας και βιομηχανίας προσπαθεί να είναι ο παράγοντας της υφηλίου αλλάζοντας όχι μόνο τις οικονομικές σχέσεις αλλά και τις σχέσεις εξάρτησης. Με την διπλωματία του Πεκίνου ακόμα και χώρες άκρως εχθρικές κάτω από κοινό προσανατολισμό σταδιακά ευθυγραμμίζονται. Ενδιαφέρον θα έχει πως η συμμαχία αυτή θα λειτουργήσει σε κρίσιμα ζητήματα.