Για εμάς που διήλθαμε από τους δρόμους της Αριστεράς η υποστήριξη του Παλαιστινιακού δικαιώματος σε πατρίδα, όπως αντίστοιχα των Κούρδων, ήταν και παραμένει δεδομένη. Εντάσσεται στην υποστήριξη των εθνικο-απελευθερωτικών και αντι-αποικιακών κινημάτων, πρωτίστως αυτού του Κυπριακού αγώνα του 55-59 κατά των Άγγλων. Απ’ αυτό το σημείο όμως μέχρι την ανοιχτή στήριξη της Αριστεράς στη Χαμάς, στη Χεζμπολά και κατ’ επέκταση στην ευθυγράμμιση κοσμικών και αθεϊστικών αντιλήψεων με την θεοκρατία του Ιράν και της Τουρκίας και τον αντισημιτισμό της Άκρας Δεξιάς, η απόσταση είναι αβυσσαλέα.
Δύο κατά την γνώμη είναι οι βασικές αιτίες αυτής της εξέλιξης: ο εθνομηδενισμός και η εγκατάλειψη των μεσαίων και λαϊκών στρωμάτων από την Αριστερά κατά την περίοδο της παγκοσμιοποίησης.
Μετά το τέλος του Ψυχρού πολέμου, ο ταξικός διεθνισμός και η πολεμική στο έθνος-κράτος κατέστει το κύριο πολιτισμικό όχημα εδραίωσης της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Η αναπόφευκτη απώλεια των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων, τα οποία στράφηκαν προς την άκρα δεξιά, όπως φαίνεται σ’ όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις στον δυτικό κόσμο τα τελευταία χρόνια, την οδήγησαν στην αναζήτηση άλλης εκλογικής βάσης. Όπως κατέδειξε το παράδειγμα του Μελανσόν στη Γαλλία η βάση αυτή είναι οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί που υπερψήφισαν την ενωμένη Αριστερά σε ποσοστά άνω του 75% στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές. Κατά τον Μπρέχτ, «αν ο λαός δε συμφωνεί μαζί μας καλύτερα ν αλλάξουμε λαό», εξ ου και η πλειοδοσία, μετά του οικονομικού οφέλους των ευρωπαϊκών και Καταριανών κονδυλίων, για τα ανοιχτά σύνορα και την πολυπολιτισμικότητα.
Η ταξική επανάσταση εφόσον δεν μπορεί να επιτευχθεί με την παραδοσιακή εργατική τάξη, κατά το Μαρξιστικό σχήμα, θα μπορούσε να γίνει με τους ισλαμικούς πληθυσμούς και τους πάτρωνες του και «γαία πυρί μειχθήτω» . Έτσι από την διεθνιστική αλληλεγγύη περάσαμε στην ευθυγράμμιση με κάθε ακραίο εθνικισμό που εκπορεύεται από τον Ερντογάν, τον Ράμα μέχρι τον Μακεδονισμό του Μίτσκοσκι και την υιοθέτηση των απειλών του Νασράλα για την Κύπρο.
Η δε υποστήριξη στους γηγενής περιορίζεται στην εργαλειοποίηση του πόνου όταν συμβαίνουν φυσικές καταστροφές η ατυχήματα σε περιόδους δεξιάς διακυβέρνησης, για καθαρά κομματικά ή παραταξιακά οφέλη. Γιατί αν υπήρχε πραγματική συμπαράσταση στις οικογένειες γι αυτούς που άδικα χάθηκαν, δεν θα υπήρχε διάκριση μεταξύ των νεκρών των Τεμπών, του Ματιού, της Μάνδρας ή της Μαρφίν. Θα γινόταν μια συναυλία με την ελληνική σημαία και θα επιδιώκονταν μια εθνική συνεννόηση ώστε να αντιμετωπίσουμε τον συλλογικό μας ωχαδερφισμό και να θωρακιστούμε όσο καλύτερα γίνεται έναντι των μελλοντικών απειλών. Όπως και αν υπήρχε πραγματική διεθνιστική αλληλεγγύη θα περιλάμβανε εκτός της μαρτυρικής Παλαιστίνης για την οποία ποσώς ενδιαφέρονταν ο Χανίγιε και ο Νασράλα, και τα παιδιά του Κουρδιστάν, του Σουδάν και της Ουκρανίας.
Θυμίζω στους θιασώτες της Μελανσονικής ισλαμο-αριστεράς ότι οι πρώτοι που απαγχονίστηκαν όταν ανέλαβε ο Χομεινί ήταν τα μέλη το ΚΚ του Ιράν το οποίο τέθηκε εκτός νόμου στα 1982….