Η εν εξελίξει κρίση στο Παλαιστινιακό με την όξυνση στο θέμα του Τεμένους Αλ-Άκσα συνδέεται άμεσα με την κρίση στο εσωτερικό του Ισραήλ λόγω της προσπάθειας της σιωνιστικής ακροδεξιάς να παραμερίσει την εκκοσμικευμένη δικαστική εξουσία υπέρ της θρησκευτικής ραββινικής δικαστικής εξουσίας και της πολιτικής ηγεσίας στο Τελ Αβίβ. Τα πράγματα όμως φαίνεται να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο για τον πρωθυπουργό Βενιαμίν Νετανιάχου τόσο στο εσωτερικό όσο και το εξωτερικό.
Με την προτεινόμενη μεταρρύθμιση, το βαθύ κράτος του Ισραήλ προωθεί την θρησκευτική ριζοσπαστικοποίηση των θεσμών κυρίως αφενός για να ομογενοποιηθεί η ετερογενής εν πολλοίς πολιτιστικά κοινωνία στο Ισραήλ αφετέρου να συστηματοποιηθεί η πολιτική προσάρτησης των Κατεχομένων Παλαιστινιακών Εδαφών κι η αποπαλαιστινιοποίηση της Παλαιστίνης από τους γηγενείς Παλαιστινίους κατοίκους της.
Στο Ισραήλ, που δεν διαθέτει καν γραπτό Σύνταγμα, η αντίδραση της σιωνιστικής αριστεράς της ισραηλινής κοινωνίας στην προτεινόμενη μεταρρύθμιση αποδείχθηκε ισχυρότερη του αναμενομένου. Οι διαδηλωτές τάσσονται κατά της θεσμικής προώθησης της ιουδαϊκής θεοκρατείας, διότι δεν συνάδει με τις πολιτιστικές καταβολές τους στις χώρες που ζούσαν οι ίδιοι ή οι Εβραίοι πρόγονοί τους πριν μετοικήσουν στην Παλαιστίνη. Στην ουσία ζητούν γραπτό Σύνταγμα.
Απέναντι στην λαϊκή κατακραυγή του προοδευτικού τμήματος της ισραηλινής κοινωνίας, το Τελ Αβίβ προσπάθησε να μειώσει τις αντιδράσεις αποπροσανατολίζοντας την κοινή γνώμη με διαφόρους τρόπους. Ένας από αυτούς είναι η τεχνητή όξυνση στις σχέσεις με τους Παλαιστινίους εν τω μέσω του Ραμαζανιού, και μάλιστα αφού είχε προηγηθεί πρόσφατη συμφωνία με την Ιορδανία και την Αίγυπτο να αποφευχθούν οξύνσεις με τους Παλαιστινίους κατά το Ραμαζάνι.
Η εισβολή των Ισραηλινών δυνάμεων ασφαλείας δύο φορές στο ισλαμικό τέμενος Αλ-Άκσα των Παλαιστινίων, το τρίτο ιερότερο τέμενος του Ισλάμ παγκοσμίως στο Όρος των Τεμενών, και η άσκηση βίας κατά των Παλαιστινίων μουσουλμάνων που έκαναν την πρωινή προσευχή πριν την έναρξη της καθημερινής νηστείας του Ραμαζανιού προκάλεσε έντεχνα ένταση κι αλυσιδωτές αντιδράσεις: τον βομβαρδισμό του Ισραήλ με ρουκέτες της Χαμάς από την Λωρίδα της Γάζας και τριάντα ρουκέτες από το νότιο Λίβανο που ελέγχεται από την σηιτική οργάνωση Χεζμπολλά.
Κι ενώ όλοι περίμεναν το Τελ Αβίβ να κατηγορήσει την Χεζμπολλά για τις τριάντα ρουκέτες που ερρίφθησαν από το νότιο Λίβανο, περιοχή που η σηιτική οργάνωση ελέγχει, η κυβέρνηση Νετανιάχου απέδωσε την ευθύνη στην …παλαιστινιακή Χαμάς που διατηρεί βάσεις εκεί, φιλοξενούμενη όμως της Χεζμπολλά. Προφανώς οι ρουκέτες αυτές δεν θα εκτοξεύονταν χωρίς την απόφαση της Χεζμπολλά, ως de facto προασπιστή των Ιερών στα Ιεροσόλυμα. Ακολούθησαν, λοιπόν, ισραηλινοί βομβαρδισμοί κατά της Λωρίδας της Γάζας και του νοτίου Λιβάνου, όπου όμως στόχευσαν κυρίως …χωράφια. Ακολούθησαν δηλώσεις της ειρηνευτικής δύναμης του ΟΗΕ στην περιοχή ότι ούτε το Ισραήλ ούτε η Χεζμπολλά επιθυμούν πόλεμο…
Γιατί όμως το Τελ Αβίβ δεν απέδωσε στην Χεζμπολλά την ευθύνη για τις τριάντα ρουκέτες που ερρίφθησαν από τον νότιο Λίβανο, την μεγαλύτερη επίθεση του είδους από τον νικηφόρο πόλεμο της Χεζμπολλά με το Ισραήλ το 2006;
Η ισραηλινή εισβολή στο Τέμενος Αλ-Άκσα καταδικάσθηκε ρητά από τον Αμερικανό Πρόεδρο Μπάιντεν κι άλλες δυτικές κυβερνήσεις, κάτι που συνέλαβε τον Νετανιάχου εξαπίνης. Οι ΗΠΑ δεν επιθυμούν άλλον έναν πόλεμο στην Παλαιστίνη, την στιγμή που διεξάγεται ο πόλεμος στην Ουκρανία. Η Ουάσινγκτον άσκησε παρασκηνιακή πίεση στο Τελ Αβίβ να εκτονώσει την κρίση τόσο άμεσα όσο την δημιούργησε: να αποδοθεί επικοινωνιακά η ευθύνη των τριάντα ρουκετών στην Χαμάς κι όχι την Χεζμπολλά για να μην ξεσπάσει πόλεμος με τον Λίβανο.
Από τα άνωθι συνάγεται ότι το Τελ Αβίβ επιχείρησε να δημιουργήσει τεχνητή ένταση με τους Παλαιστινίους, προετοιμασμένο ακόμη και για πόλεμο με την Χεζμπολλά, κάτι που θα έβγαζε την κυβέρνηση Νετανιάχου από το αδιέξοδο στο οποίο έχει οδηγηθεί, καθώς ένας πόλεμος θα αποδυνάμωνε το αριστερό κίνημα στο Ισραήλ και θα συσπείρωνε την κοινή γνώμη γύρω από τον Νετανιάχου. Εκείνος όμως φαίνεται ότι «λογάριασε χωρίς τον ξενοδόχο», την αμερικανική κυβέρνηση…
Παρότι ο πόλεμος αποφεύχθηκε προς το παρόν, δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρξει εκ νέου άμεση σύρραξη στο Παλαιστινιακό, την στιγμή μάλιστα που οι αριστεροί Ισραηλινοί διαδηλωτές γύρισαν αμέσως τους δρόμους κατά του Νετανιάχου. Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός είναι με την πλάτη στον τοίχο, καθώς το κύρος του είναι «στα Τάρταρα»: οι πολιτικοί του αντίπαλοι αυξάνονται σε ισχύ ενώ η παλαιστινιακή αντίσταση ενισχύθηκε σε ηθικό.
Λόγω των αυξανόμενων κι ανθεκτικών διαδηλώσεων στο Ισραήλ ενδέχεται ο Νετανιάχου να βρεθεί αντιμέτωπος με ένα παλλαϊκό αίτημα για Συνταγματική Επανάσταση ώστε να ελεγχθούν οι θεσμικές αυθαιρεσίες των κυβερνώντων. Ίσως τότε όμως ένας νέος πόλεμος στην Παλαιστίνη να έδινε λύση στα αδιέξοδα.