Η «είδηση» είναι γεγονός. Η Ελλάδα βγήκε από τα μνημόνια. Μπράβο, τρέλα, ονείρωξη, ενθουσιασμός. Ας προσγειωθούμε τώρα στην πραγματικότητα. Στις 20 Αυγούστου έληξε το τρίτο πρόγραμμα χρηματοδότησης της χώρας στη διάρκεια των οκτώ τελευταίων ετών. Η χρονική αυτή οριοθέτηση συνιστά λόγο πανηγυρισμού; Ασφαλώς όχι.
Τι θα συνιστούσε λόγο εθνικού ενθουσιασμού; Προφανώς, η ουσιαστική έξοδος από την κρίση. Και λέγοντας «ουσιαστική έξοδος» ο μέσος πολίτης αντιλαμβάνεται φυσικά τη μείωση της ανεργίας και την αντικατάστασή της από σταθερές μορφές απασχόλησης με ικανοποιητικές αμοιβές. Είναι ιστορικά, οικονομικά και κοινωνικά αποδεδειγμένο ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατο να συμβεί διά της μεθόδου της ανηλεούς υπερφορολόγησης των ιδιωτικών επιχειρήσεων που απασχολούν το εργατικό δυναμικό.
Ταυτόχρονα, η λειτουργία της δημόσιας διοίκησης, ενός απίστευτα βραδυκίνητου γιγαντιαίου υπαλληλικού σώματος, που ύστερα από οκτώ έτη κρίσης και μνημονίων παρέμεινε σχεδόν αναλλοίωτο ως προς την αποτελεσματικότητά του, φανερώνει ότι η κρίση είναι εδώ και συνεχίζεται.
Ας μη συζητήσουμε για ανταγωνιστικότητα, ανάπτυξη, εξωστρέφεια, επιστημονική έρευνα και καινοτομία γιατί τότε θα βάλουμε τα κλάματα.
Τόνοι υγρού και ηλεκτρονικού μελανιού έχουν χυθεί περιγράφοντας τις υποχρεώσεις της Ελλάδας για τα επόμενα χρόνια. Υποχρέωση επίτευξης ετήσιου πρωτογενούς πλεονάσματος ύψους 3,5% διαρκώς μέχρι το 2022, δεύσμευση της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια, υποχρεώσεις μέχρι το 2060, ενδεχόμενο νέας συζήτησης για τη διαχείριση του χρέους μετά το 2032.
Και στην ουσία «όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν», όπως λέει και το άσμα. Η εκ της κυβερνήσεως θρυλούμενη μείωση της ανεργίας στο 19,5% κρύβει έναν... «οργασμό» υποαμοιβόμενων θέσεων. Την εργασία νέων ανθρώπων με μέσο όρο μισθού τα 450 ευρώ το μήνα για εργασία 9ώρου.
Παράλληλα, σττον κλάδο της εθνικής «κότας με τα χρυσά αυγά», τον τουρισμό, τα πράγματα δεν είναι εντυπωσιακά καλύτερα ως προς τα έσοδα. Η σημαντική αύξηση των αφίξεων ήδη από το πρώτο εξάμηνο του 2018 δεν συνοδεύτηκε από αύξηση των εσόδων. Γιατί; Διότι η χώρα δεν διαθέτει σαφείς στοχεύσεις στην τουριστική της πολιτική. Τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα μοιάζει να αγωνιά διαρκώς για την αύξηση των αφίξεων, αδιαφορώντας για το τι είδους τουρίστες προσελκύει. Με απλά λόγια, η χώρα δεν στοχεύει στην προσέλκυση «ακριβών» καταναλωτών, αλλά αρέσκεται σε ατελείωτες «στρατιές» των λεγόμενων «τουριστών του σακιδίου».
Κατά τα λοιπά, η... Ιθάκη ήταν άλλη μια καλοσκηνοθετημένη απάτη. Ο πρωθυπουργός, ενδεδυμένος το πιο φιλολαϊκό ύφος του, εκφώνησε ένα λόγο-έκθεση ιδεών. Μια ομιλία καλογραμμένη για να πάρει 20 στις πανελλήνιες εξετάσεις επειδή αυτά ακριβώς θα ήθελαν να διαβάσουν οι διορθωτές. Όμορφα λόγια, άπειρους συμβολισμούς, μηδενική ουσία.
Ο αιώνιος φοιτητής και καταληψίας, ο «δικός μας άνθρωπος», το παιδί που τελευταία φορά πήγε στην Ιθάκη με ένα μικρό μηχανάκι και μια σκηνή για διακοπές σε κάμπινγκ πριν από χρόνια – όπως ο ίδιος δήλωσε – επέστρεψε τώρα για να πανηγυρίσει την έξοδο από ένα πρόγραμμα δημοσιονομικής επιτήρησης και λιτότητας, την ένταξη στο οποίο κατέστησαν απαραίτητη οι εγκληματικά λανθασμένοι χειρισμοί της δικής του – πρώτη φορά αριστερής – διακυβέρνησης.
Η αποθέωση που γνώρισε από – προφανώς – κομματικούς του φίλους στο νησί, με προεξάρχουσα την τρίτη ηλικία, λειτούργησε ασφαλώς ενισχυτικά στην αυτοπεποίθηση του ηγέτη με τα καθαρά χέρια και το εφηβικό χαμόγελο.
Στο χώρο, όμως, της πραγματικότητας, η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων εξακολουθεί δυστυχώς να βιώνει τις συνέπειες της πολιτικής του. Καλό είναι όλοι να γνωρίζουμε/θυμόμαστε ότι η μυθολογία είναι απολύτως προσοδοφόρα όταν πρόκειται για επικοινωνία. Όταν, ωστόσο, η συζήτηση μοιραία θα φύγει από το χώρο του φαντασιακού και θα επικεντρωθεί στην πραγματικότητα, τη θέση των μύθων θα πάρει η πρόσφατη ιστορία και το επόμενο «ραντεβού» μαζί της θα λάβει χώρα στις επικείμενες εκλογές.