Χιλιάδες χρόνια πριν, όλοι μιλούσαν ελληνικά. Όλοι όσοι δηλαδή ήταν μορφωμένοι γνώριζαν ελληνικά, όπως στον 19ο αιώνα όσοι ήταν μορφωμένοι γνώριζαν γαλλικά και, όπως οι περισσότεροι άνθρωποι στις μέρες μας γνωρίζουν αγγλικά. Κατά τον Μεσαίωνα, αυτό σταμάτησε να ισχύει και μέσα σε μερικά εκατοντάδες χρόνια, αντί να είναι τα ελληνικά μία γλώσσα που όλοι γνωρίζουν, τα ελληνικά κατέληξαν να αντιπροσωπεύουν αυτά που είναι ακαταλαβίστικα. Στο έργο «Ιούλιος Καίσαρας», του Σαίξπηρ, ο ένας από τους χαρακτήρες, ο Κάσσιους, αναφέρει ότι δεν μπορούσε να καταλάβει ούτε λέξη από όσα έλεγε ο Κικέρων, λέγοντας την χαρακτηριστική φράση «It's all Greek to me» («όλα αυτά μου φαίνονται ελληνικά»), δηλαδή κάτι αντίστοιχο με αυτό που λέμε εμείς «είναι κινέζικα». Το έργο ήταν γραμμένο το 1599.
Το «It's all Greek to me», παρέμεινε στην αγγλική γλώσσα ως ιδιωματισμός. Εάν κάποιος πει κάτι δυσνόητο ή πολύ μπερδεμένο ή μιλάει πολύ γρήγορα ή αυτά που λέει δεν βγάζουν νόημα, σε κάθε μία από τις παραπάνω περιπτώσεις, κάποιος θα πει «όλα αυτά μου φαίνονται ελληνικά».
Η Νέα Υόρκη, που μένω, είναι ένας μέρος που δεν είναι ποτέ ασφαλές να υποθέσεις ότι κανείς δεν σε καταλαβαίνει. Είναι μία πόλη, που μπορείς να καλέσεις αυτόματα έναν αριθμό για να ενεργοποιήσεις το ρεύμα ή το γκάζι, ένα μαγνητοφωνημένο μήνυμα λέει: «Για Αγγλικά, πιέστε 1, για Ισπανικά, oprima il numero dos». Ενώ τα μηχανήματα αυτόματης ανάληψης δίνουν επιλογές στα ελληνικά, τα κινέζικα, τα γαλλικά, τα ισπανικά, τα κορεάτικα και τα ιαπωνικά.
Πριν από πολλά χρόνια, όταν ήμουν στο πανεπιστήμιο, βρέθηκα σε ένα ελληνικό εστιατόριο, από αυτά που έχουν οι Έλληνες στη Νέα Υόρκη, με τη μητέρα μου, που είχε έρθει να με επισκεφτεί για σαββατοκύριακο. Η μητέρα μου δεν συχνάζει σε τέτοια εστιατόρια. Είναι αγγλίδα και προτιμά να πηγαίνει σε μέρη όπου σερβίρουν τσάι σε τσαγιέρες. Ήταν απόγευμα και εκτός από εμάς, δεν υπήρχε κανείς άλλος στο εστιατόριο. Εκείνη κι εγώ καθίσαμε δίπλα- δίπλα σε έναν πάγκο, πίσω από τον οποίο καθόταν ο σερβιτόρος και ο μάγειρας. Ο μάγειρας δεν ήταν πολύ απασχολημένος, οπότε είχε βγει έξω από την κουζίνα για να πιάσει κουβέντα με τον σερβιτόρο. Με το βλέμμα του καρφωμένο σε ένα σημείο του τοίχου, πίσω μας, είπε στον σερβιτόρο: «Ποια από τις δύο προτιμάς; Τη μητέρα ή την κόρη»; Η μητέρα μου, που δεν γνωρίζει ελληνικά, ήταν ανυποψίαστη, κι εγώ, φυσικά, έμεινα άφωνη. «Και οι δύο μου κάνουν», απάντησε ο σερβιτόρος, «αλλά η μητέρα είναι πιο...»
Ας μην δώσω άλλες πιπεράτες λεπτομέρειες, αλλά είναι αρκετό να πω ότι ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον γεύμα. Κράτησα κι εγώ το βλέμμα μου όσο πιο μακριά μπορούσα από αυτούς τους δύο άντρες. Δεν ήθελαν να καταλάβουμε ότι μιλάνε για εμάς και εγώ δεν ήθελαν να καταλάβουν ότι κατάλαβα τι είπαν. Ανυποψίαστη για το γεγονός ότι η εμφάνιση μας, ήταν αντικείμενο συζήτησης, εξετάστηκε ακόμα και βαθμολογήθηκε από το 1 έως το 10, η μητέρα μου συζήτησε μαζί μου περί ανέμων και υδάτων, λέγοντάς μου τα οικογενειακά νέα.
Στο τέλος του γεύματός μας, ο σερβιτόρος έβαλε το χέρι του στην τσέπη για να ετοιμάσει το λογαριασμό. Τον κοίταξα στα μάτια και του είπα στα ελληνικά: «Μην κάνετε τον κόπο να μου κάνετε τον λογαριασμό, αφού δεν πρόκειται να πληρώσω». Ο μάγειρας τρομαγμένος αμέσως εξαφανίστηκε μέσα στην κουζίνα, ενώ ο σερβιτόρος προσπάθησε να απολογηθεί, λέγοντας «Ζητώ συγγνώμη, δεν είχα ιδέα ότι είστε ελληνίδα και φυσικά, δεν θα πληρώσετε».
«Δεν έχει σημασία τι είμαι», είπα περήφανα καθώς μάζευα την τσάντα και το παλτό μου. Καθώς βγαίναμε στον δρόμο, η μητέρα μου, έκπληκτη που άγνωστοι μας είχαν κεράσει το γεύμα, με χαμόγελο και ενθουσιασμό γυρνάει και μου λέει: «Είχα ακούσει ότι οι Έλληνες είναι γενναιόδωροι! Και τι φοβερή αλληλοϋποστήριξη, να μας κεράσουν επειδή του μίλησες στα ελληνικά».
Προς στιγμήν σκέφτηκα να της πω τι πραγματικά συνέβη αλλά μετά σκέφτηκα ότι ήταν πιο ευτυχής αν όλα «αυτά της φαίνονταν ελληνικά».