Η οργανωμένη Πολιτεία δεν πρέπει να κρυφτεί, ούτε να υποκριθεί ότι δεν της ανήκει η ευθύνη παρέμβασης, μπροστά σε όσα συμβαίνουν αυτή την ώρα στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Είναι μία μεγάλη ευκαιρία να αποδείξει ότι δεν έχει ανάγκη από αυτόκλητους «προστάτες», από οπουδήποτε και αν προέρχονται αυτοί. Στο πρόσφατο παρελθόν, όταν η δύναμη της αδράνειας επικράτησε, ευδοκίμησαν στην κοινωνία μας κάθε λογής «φρούτα». Από τη Χρυσή Αυγή, μέχρι την τρομοκρατία...
Την περασμένη εβδομάδα, ο «Ρουβίκωνας» ανακοίνωσε ότι αποφάσισε να αποκτήσει «στέκι» μέσα στο ΕΚΠΑ. Όπως λέμε... «η Χ καφετέρια είναι το στέκι μου...»
Το «επιχείρημα» που επικαλείται ο εμπνευστής της ανακοίνωσης αναφέρει ότι «εδώ και χρόνια σε όλα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας δραστηριοποιούνται διάφορες πολιτικές παρατάξεις και συλλογικότητες».
Τους έχω νέα: Αν θέλουν να γίνουν πολιτική παράταξη, υπάρχει δημοκρατία και εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια στη χώρα. Να πάνε εκεί.
Το πρωί της Τετάρτης, η Κοσμητεία της Φιλοσοφικής Σχολής ανακοίνωσε ότι «η πανεπιστημιακή κοινότητα προασπίζεται την ακαδημαϊκή ελευθερία, την αξιοπρέπειά της και την απρόσκοπτη λειτουργία της. Ο χώρος 516 βρίσκεται στη διάθεση της Φιλοσοφικής Σχολής».
Και μέσα σε μία ώρα κυκλοφόρησε η πληροφορία ότι ο χώρος ανακατελήφθη από μέλη του «Ρουβίκωνα». Μόλις αποχώρησαν οι φοιτητές και οι καθηγητές που είχαν αναλάβει την περιφρούρησή του, ο χώρος κατελήφθη εκ νέου.
Η κατάληψη του «χώρου 516» για τον οποίο ο «Ρουβίκωνας» αποφάσισε και διέταξε ότι του ανήκει, μας αφορά όλους. Ο «χώρος 516» ανήκει σε όλους μας, γιατί είναι κομμάτι των υποδομών του εκπαιδευτικού συστήματος - και αυτή την ώρα στην Ελλάδα (χρησιμοποιώ καθ’υπερβολήν ένα γνωστό σε όλους μας λεκτικό σχήμα) δεν μπορεί να παραχωρηθεί ούτε σπιθαμή του ζωτικού χώρου της εκπαίδευσης, σε κανέναν.
Η Ελλάδα πασχίζει να βγει από τη δίνη μίας χρεοκοπίας και να διεκδικήσει μία θέση στον σύγχρονο κόσμο. Ο «χώρος 516» συμβολίζει αυτό ακριβώς: το δικαίωμα των νέων ανθρώπων στην Παιδεία. Το δικαίωμα να διεκδικήσουν επί ίσοις όροις την ευκαιρία που τους αναλογεί για να χτίσουν το μέλλον τους.
Είναι μία μάχη σε εξέλιξη.
Και δεν είναι μία μάχη που θα κριθεί στα συνθήματα, στην επιβολή τετελεσμένων κάπου στη Φιλοσοφική, ή στα «μετερίζια» των κομματικών νεολαιών.
Είναι μία μάχη που θα κριθεί στις οθόνες των υπολογιστών και στα δίκτυα, στη σύνδεση των πανεπιστημίων μας με την παραγωγή, στην καινοτομία, στο Ίντερνετ των Πραγμάτων (μεταφράζω αυθαίρετα τον όρο Internet of Things) και στην Τεχνητή Νοημοσύνη.
Η Πολιτεία - και μόνο αυτή - είναι ώρα να καθορίσει, εάν θέλει Πανεπιστήμιο ή «στέκι του Ρουβίκωνα». Δεν χρειάζεται τεχνητή νοημοσύνη για να το αντιληφθεί. Η σκέτη νοημοσύνη αρκεί.