Είμαι από τους τυχερούς. Το πρωί της Δευτέρας έμεινα σπίτι. Για την ακρίβεια, φόρεσα κάποια στιγμή τις γαλότσες μου για να βγάλω τον σκύλο περίπατο και να ψωνίσω κάτι λίγες προμήθειες σε τρόφιμα. Επέστρεψα κατευθείαν πίσω, διαπιστώνοντας γρήγορα ότι ακόμα και με μπότες το περπάτημα ήταν κουραστικό, με αρκετές παγίδες, γιατί το χιόνι έχει απλωθεί σαν σεντόνι πάνω από πεζοδρόμια, χαμηλά πεζούλια και λακούβες.
Ναι, τα πιτσιρίκια στη γειτονιά μου ήταν χάρμα οφθαλμών. Όμως τα πιτσιρίκια είναι λογικό να παίζουν χιονοπόλεμο. Αν κρυώσουν, θα κάνουν δυο βήματα και θα επιστρέψουν στα σπίτια τους. Έχουν αρκετό μυαλό, ώστε να γνωρίζουν ότι δεν είναι έξυπνο να απομακρυνθείς και πολύ από το σπίτι τέτοιες ημέρες.
Δεν θέλω να ειρωνευτώ κανέναν από όσους δεινοπάθησαν, εγκλωβισμένοι μέσα σε αυτοκίνητα επί πολλές ώρες και υποφέροντας μέσα στο κρύο. Δεν μπορώ και να κρύψω, όμως, ότι αναρωτιέμαι εδώ και πολλές ώρες χωρίς να βρίσκω λογική απάντηση ή εξήγηση στις απορίες μου:
- Ναι η Αττική Οδός δεν έδειξε αντανακλαστικά και επέτρεψε σε εκατοντάδες ή χιλιάδες οδηγούς να μπουν στον αυτοκινητόδρομο με αποτέλεσμα να εγκλωβιστούν. Καλώς θα διερευνηθεί το πως και το γιατί και καλώς θα διεξαχθεί ακόμα και δικαστική έρευνα για παρακώλυση στη μετακίνηση των πολιτών. Εμένα, πάντως, δε μου πέρασε από το μυαλό να μπω το πρωί ή το μεσημέρι της Δευτέρας στο αυτοκίνητό μου για να μετακινηθώ στην άλλη άκρη της Αθήνας μέσω Αττικής Οδού. Αν πιεζόμουν για επαγγελματικούς λόγους ίσως και να το έκανα. Αναρωτιέμαι, όμως, εάν όλοι όσοι βρέθηκαν στην Αττική Οδό πραγματικά άξιζε να το ρισκάρουν και να ταλαιπωρηθούν τελικά, τόσο άσχημα.
- Η διαδρομή από τα ανατολικά προάστια ως το κέντρο πήρε σε ορισμένους δύο ώρες(!) μέσα στο αυτοκίνητο. Πολλοί έκαναν επικίνδυνο «πατινάζ» μέσα στα αυτοκίνητά τους, άλλοι στάθμευσαν κι εγκατέλειψαν αυτοκίνητα ακόμα και κατά μήκος λεωφόρων όπως η Μεσογείων και η Κηφισίας, κάποιοι τρίτοι αναγκάστηκαν να παρατήσουν τα αυτοκίνητά τους για να περπατήσουν μέσα στο χιόνι μέχρι να φτάσουν αποκαμωμένοι στα σπίτια τους. Σε αυτούς, προφανώς, δεν έφταιξε η Αττική Οδός. Έφταιξε ότι βγήκαν χωρίς να έχουν προετοιμάσει τα αυτοκίνητά τους επαρκώς και χωρίς να υπολογίσουν την ταλαιπωρία που θα υποστούν και την ταλαιπωρία που θα προκαλούσαν σε άλλους.
- Όλοι όσοι βγήκαν για να οδηγήσουν στα χιόνια, έχοντας προφανώς κάποιο πολύ σοβαρό λόγο να αγνοήσουν την κοινή λογική και όλες τις συστάσεις της Πολιτικής Προστασίας - ακόμα και την ηχηρή προειδοποίηση του 112 σε όλα τα κινητά τηλέφωνα - μήπως δεν είναι απλώς άτυχοι;
«Έχουμε οργανωμένο κράτος, μη φοβάσαι», μου είπε κάνοντας πικρό χιούμορ μία συνάδελφος και φίλη.
Και κάπου εκεί θυμήθηκα τα σχόλια που διάβαζα Κυριακή βράδυ στο Facebook, όταν ανακοινώθηκε ότι τα σχολεία στην Αττική θα έμεναν κλειστά Δευτέρα και Τρίτη. Ειρωνεία και πικρόχολα σχόλια για την «υπερβολή» να κλείσουν τα σχολεία για λίγο χιονάκι...
Τώρα που ξαναβλέπω το χιόνι να πλησιάζει στην κουπαστή του μπαλκονιού μου, σκέφτομαι ότι μάλλον δίκιο είχε η Πολιτική Προστασία.
Ίσως είναι καλή σκέψη, να αρχίσουμε να την παίρνουμε στα σοβαρά. Δηλαδή, όταν βγαίνει μία οδηγία όπως το «Αποφύγετε όλες τις περιττές μετακινήσεις» μήπως να το ξανασκεφτούμε; Γιατί ναι μεν είμαστε όλοι φοβεροί οδηγοί, δεν χρειαζόμαστε χιονολάστιχα ή αλυσίδες στα χιόνια και περνάμε ατρόμητοι μέσα από πλημμυρισμένους χειμάρρους και φλεγόμενα δάση. Όμως κάποτε νικάει το χιόνι, η φωτιά ή ο χείμαρρος. Και, δυστυχώς, δεν μας φταίει πάντα - και μόνο - το κράτος.
ΥΓ: Τονίζω ότι με αυτό το κείμενο δεν θέλω ούτε να απαλλάξω το διαχρονικά λειψό κράτος μας, ούτε να αθωώσω την Αττική Οδό, ούτε να εγκωμιάσω ως θαυμαστής την Πολιτική Προστασία του Στυλιανίδη ή του Χαρδαλιά. Οι παθογένειες και οι αδυναμίες του κρατικού μηχανισμού είναι δεδομένες και όσοι κυβερνούν γνωρίζουν ότι οφείλουν να βελτιώσουν αυτό τον προβληματικό μηχανισμό. Όμως δεν μπορεί να αποτελεί το κράτος, άλλοθι για τα πάντα.