Συγκρίνοντας τον τρόπο με τον οποίο οι Βρετανοί χειρίστηκαν την Κύπρο με τον τρόπο που ο Μπάιντεν αντιμετώπισε την κατάσταση στο Αφγανιστάν, όπως κάνει (μεταξύ άλλων) ο καθηγητής Gwythian Prins σε ένα από τα άρθρα του που δημοσιεύθηκε από το Ινστιτούτο Gatestone (19 Αυγούστου), είναι λάθος.
Αμφισβητήσιμη είναι και η εκτίμησή του ότι η Αγγλική πολιτική στην Κύπρο ήταν επιτυχής και καλό παράδειγμα πολιτικής που θα έπρεπε να είχε ακολουθηθεί και στο Αφγανιστάν.
Σε πληθυσμό και μέγεθος, η Κύπρος είναι πολύ μικρότερη από το Αφγανιστάν. Κατά συνέπεια, οι προκλήσεις που αντιμετώπισαν οι Βρετανοί στην Κύπρο ήταν σημαντικά λιγότερες, πολύ διαφορετικές και λιγότερο περίπλοκες από αυτές που αντιμετώπισε (και συνεχίζει να αντιμετωπίζει) ο Μπάιντεν στο Αφγανιστάν.
Παρ ’όλα αυτά, οι Βρετανοί δεν κατάφεραν να νικήσουν τους Ελληνοκυπρίους.
Στην Κύπρο, μια χούφτα μαχητές έκαναν τους Βρετανούς να συνειδητοποιήσουν ότι δεν μπορούσαν πλέον να κυβερνούν ανθρώπους που δεν τους ήθελαν να τους κυβερνούν και τους ανάγκασαν να τροποποιήσουν τα σχέδιά τους.
Για να επιτύχουν τους νέους τους στόχους, οι οποίοι περιελάμβαναν την παραχώρηση ανεξαρτησίας στην Κύπρο και την εγκατάσταση Βρετανικών στρατιωτικών βάσεων στο νησί, οι Βρετανοί επινόησαν και εκτέλεσαν ένα από τα πιο απεχθή σχέδια.
Έφεραν την Τουρκία στη σύγκρουση και ενθάρρυναν την τουρκοκυπριακή μειονότητα, που αποτελούσε το 18% του πληθυσμού της Κύπρου, να πολεμήσει και να αντιταχθεί στην ελληνοκυπριακή πλειοψηφία.
Η Βρετανική πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» οδήγησαν στη βία και την αιματοχυσία στο νησί μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων και έφεραν την Ελλάδα και την Τουρκία, δύο συμμάχους του ΝΑΤΟ, στο χείλος του πολέμου πολλές φορές. Αλλά η αποτυχημένη πολιτική της Βρετανίας στην Κύπρο δεν τελειώνει εδώ.
Το Ηνωμένο Βασίλειο δε συνέβαλε μόνο στη δημιουργία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ήταν επίσης ένας από τους εγγυητές της.
Ωστόσο, το καλοκαίρι του 1974, όταν οι Τούρκοι εισέβαλαν στο νησί και σκότωσαν, βίασαν, βασάνισαν, λεηλάτησαν και ανάγκασαν 200,000 Ελληνοκυπρίους να φύγουν από τα σπίτια τους και κατέλαβαν τη βόρεια Κύπρο, η Βρετανία δεν έκανε τίποτα για να σταματήσει τους Τούρκους εισβολείς. Και τι ακόμη;
Έκτοτε, οι Βρετανοί έγιναν οι κύριοι απολογητές της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών.
Δυστυχώς, αυτό δεν είναι ρεκόρ για το οποίο μπορεί να υπερηφανεύεται ή να καυχιέται κάποιος. Το Ηνωμένο Βασίλειο κατάφερε να διατηρήσει τις στρατιωτικές δυνάμεις στο νησί, αλλά πώς και με ποιο κόστος;
Οι Βρετανοί δεν μπορούν να παρουσιάζουν τους εαυτούς τους ως πρωταθλητές του «Ελεύθερου Κόσμου» και ταυτόχρονα να βοηθούν το απάνθρωπο Τουρκικό κράτος. Δεν έχει νόημα να υποστηρίζουν το βάναυσο και επεκτατικό τουρκικό καθεστώς για να ελέγχουν και να αποτρέπουν δήθεν την επέκταση άλλων κακόβουλων και επικίνδυνων κρατών.