Κάθε χρόνο μας πιάνει το ίδιο μαράζι με τη γιορτή που στήνεται στο αθηναϊκό Προεδρικό Μέγαρο για την πτώση της Χούντας και την επάνοδο της δημοκρατίας στην Ελλάδα. Όχι πως δεν πρέπει να γιορτάζεται η δημοκρατία και η σύλληψη των επτάχρονων καθαρμάτων, μα σε ένα άλλο πλαίσιο αφού η Κύπρος παραμένει αιμάσσουσα ως αποτέλεσμα εκείνων των ημερών του 1974.
Εν πάση περιπτώσει, πολλές εικόνες κυκλοφορούν από τη γιορτή του Προεδρικού, τις εμφανίσεις των πολιτικών αρχηγών, τα τσουγκρίσματα, τις πόζες, σαν αποσπάσματα κοσμικού γεγονότος για λάιφσταϊλ περιοδικά του… Μανχάταν. Μια εικόνα είναι αυτή που αξίζει όσο χίλιες λέξεις και σημειώνει, την ουσία της ελλαδικής μεταπολίτευσης ειδικά σε σχέση με την Κύπρο.
Η εικόνα της Κερυνειώτισσας Χαρίτας Μάντολες, αυτής της ηρωίδας, της γυναίκας-συμβόλου του κυπριακού αγώνα, η οποία παρευρέθηκε στη γιορτή της μεταπολίτευσης με δύο πλακάτ. Το ένα με τις εικόνες αγνοουμένων της τουρκικής εισβολής –η ίδια έχει 18 συγγενείς, συμπεριλαμβανομένου του συζύγου της– και το άλλο με εικόνα της κατεχόμενης Κερύνειας και του επιβλητικού λιμανιού της.
Η ίδια δε η Χαρίτα, πάντα ντυμένη στα μαύρα, και έτσι γινόταν καθαρή η αντίθεση με τους «εορτάζοντες», τις σέλφι, τις ακριβές σαμπάνιες που κατανάλωσαν στη… μνήμη της Κύπρου. Κατάλαβε κανείς τίποτα στην Αθήνα; Εδώ δεν καταλαβαίνουν στη Λευκωσία.
Πρώτη δημοσίευση στον Φιλελεύθερο Κύπρου