Στην χώρα μας, επικρατεί μια νεκρική σιγή, σε ότι αφορά το κυπριακό πρόβλημα. Όλοι σχεδόν, σίγησαν, τους τελευταίους μήνες. Λίγο η πανδημία, λίγο τα περιοριστικά μέτρα, λίγο οι γιορτές των Χριστουγέννων.
Έτος 2022 λοιπόν. Και η ζωή συνεχίζεται σιωπηρά, με μια έλλειψη αγωνιστικότητας από τους πρωταγωνιστές και τους συμπρωταγωνιστές
Άρχισαν δειλά δειλά και οι λεγόμενοι επίδοξοι υποψήφιοι, να βγαίνουν προς τα έξω με φιλμάκια και με συνεντεύξεις δεξιά και αριστερά στα ΜΜΕ. Δειλά, δειλά, γιατί αιθεροβατούν σε ένα τεντωμένο ίσως σχοινί, που κινδυνεύει να κοπεί. Δεν γνωρίζουν ούτε και οι ίδιοι, τι μέλλει γενέσθαι. Όσο κοντεύουν οι εκλογές , προβλέπω ότι θα λάμψει πάλι το πατριωτικό συναίσθημα, κεντημένο με ψευδαισθήσεις.
Προβλέπω επίσης ότι θα λάμψει και το ρεαλιστικό στοιχείο του αδιεξόδου.
Συνεπώς, κάποιοι θα ποιήσουν και κάποιοι άλλοι θα κλάψουν.
Δεν γνωρίζω αν υπάρχει στα αλήθεια, σήμερα έστω ένας από εμάς, που να ’χει την όρεξη, στο να γίνει κάτι σε αυτή την χώρα. Ίσως ναι , ίσως και όχι. Λες και είμαστε έρμαια, της στασιμότητας, που ηθελημένα ή μη, δημιουργούν οι πρωταγωνιστές. Το είπε, ο ΓΓ των ΗΕ, στην πρόσφατη έκθεση του, η οποία σε κάθε γραμμή του, ξεχείλιζε από μια ουδετερότητα και για τις δύο πλευρές.
Προσωπικά, ουδέποτε θεωρούσα πως κατοικώ σε μια φυσιολογική χώρα. Πως να νιώθω ότι υπάρχει ελευθερία μετακίνησης στην χώρα μας, όταν δείχνουμε την ταυτότητα μας, ελεγχόμενοι, για να περάσουμε απέναντι, για να δούμε τα σπίτια των παππούδων μας ή για μια βόλτα στην Αρχαία Σαλαμίνα;
Κακά τα ψέματα, όσες φορές και αν πήγα να δω το χωριό της μαμάς μου, και όλους τους ανεκτίμητους βουνίσιους θησαυρούς που κρύβει το υπόλοιπο μη ελεγχόμενο από την ΚΔ, κομμάτι, όπως το Μπέλαπαϊς, το Βουφαβέντο και την Καντάρα. . εντούτοις, πάντοτε, ένιωθα λύπη, βλέποντας τα ίδια τα μέρη μου, ωσάν απλή τουρίστρια.
Κακά τα ψέματα, μοιρασμένο εξακολουθεί να είναι το νησί μας, από το 1974, χωρίς προοπτική επίλυσης στο σημείο που φτάσαμε.
Και η τραγική ειρωνεία, είναι πως ούτε και οι Τουρκοκύπριοι θα επιθυμούν εν τέλει, να παραμείνουν στο υπόλοιπο κατεχόμενο κομμάτι, εξαιτίας του μεταναστευτικού κλίματος που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια από την Τουρκία. Η οικονομική εξαθλίωση οδήγησε αρκετούς Τούρκους προς στην Κερύνεια. Και όσο αυξάνονται, οι πολίτες, στο παράνομο καθεστώς, εμείς ως ΚΔ, τι κάνουμε;
Ο ειρηνικός πολιτισμός μέσω των τεχνικών επιτροπών και των μέτρων εμπιστοσύνης, πάντα θα υπάρχει και οφείλουμε να υπάρχει.
Το θέμα όμως, είναι, να μην καταντήσουμε, εν τέλει, γείτονες και με τη δική μας βούλα.