Διακοπές. Έχεις τσεκάρει στο Google ακριβώς το λεπτό που δύει ο ήλιος. Έβαλες ξυπνητήρι για να πεταχτείς απ′ τη μεσημεριανή σιέστα, που τα καλοκαίρια διαρκεί λίγο παραπάνω απ′ όσο συνιστούν οι ειδικοί. Μέχρι που κοιμήθηκες με το μαγιό για να προλάβεις. Εν ολίγοις: Έχεις κάνει τα πάντα σωστά και ήρθε η ώρα για το ιδανικό, το ασύλληπτο... -μουσική υπόκρουση το soundtrack της 20th Century Fox- το πιο ειδυλλιακό ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ!
Κι ενώ φτάνεις στην παραλία πρόθυμος/η να σε συνεπάρει το θέαμα του ήλιου που βουτά στο νερό ... καταλήγεις να το βλέπεις μέσα από τα κινητά των δεκάδων λουομένων, που αγωνίζονται για την τέλεια λήψη. Κι αν κάνεις ένα βήμα μπροστά, στην προσπάθεια να απεγκλωβιστείς από το τεράστιο σύμπλεγμα μικρών οθονών που έχει σχηματιστεί γύρω σου, αρχίζουν οι διαδοχικές επιπλήξεις:
-Κυρία μου ήμαρτον, μπαίνετε μέσα στο πλάνο!
-Μα εδώ που στέκεστε εμποδίζετε εμένα.
-Κοιτάξτε, αν δεν θέλετε να βγάλετε φωτογραφία, μπορείτε να αφήσετε τουλάχιστον εμάς να κάνουμε τη δουλειά μας;
Και παρόλο που όλοι έχουμε μπει στον πειρασμό να αιχμαλωτίσουμε με την κάμερα του κινητού μας μια στιγμή απόλυτης ομορφιάς, τελικά το πράγμα, δεν είναι τόσο αθώο όσο φαίνεται. Βάσει ερευνών, όσοι στερούμαστε τα χρήματα και τον χρόνο να ταξιδεύουμε συχνά, όταν επιτέλους τα καταφέρνουμε, από τα πολλά stories και τις αναρτήσεις, καταλήγουμε περισσότερο αγχωμένοι για το τι θα ανεβάσουμε, παρά σαγηνευμένοι από την εμπειρία.
Δεν απολαμβάνουμε τη στιγμή όσο το είχαμε φανταστεί και σύμφωνα με την ψυχολογία, ίσως όλο αυτό οφείλεται στην πίεση να παραμείνουμε συνδεδεμένοι με τους ακόλουθούς μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Πόσα ταξίδια που ανήκουν στην κατηγορία «once in a lifetime» δεν κατέληξαν σκέτη απογοήτευση;
Γιατί; Διότι το να αγωνιζόμαστε για το τέλειο post στο Instagram μας απομακρύνει από το να ευχαριστηθούμε τη στιγμή.
Και πέρα από την εμπειρία που βιώνουμε όταν πια φτάνουμε στον προορισμό, πρέπει να γνωρίζουμε πως πλέον τα social media καθορίζουν από την αρχή τα κριτήρια βάσει των οποίων επιλέγουμε τον τάδε προορισμό κι όχι τον δείνα.
Πιο συγκεκριμένα, μελέτες υποδεικνύουν ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αντικαθιστούν τα ταξιδιωτικά φυλλάδια και μας στρέφουν προς την επιλογή «Ιnsta friendly» καταλυμάτων και προορισμών, δηλαδή σημείων και δωματίων ιδανικών για άφθονες σέλφι και στιγμιότυπα «ξέφρενης διασκέδασης» με την παρέα.
Όμως, το να τα στήνουμε όλα στην εντέλεια, σκηνοθετώντας στιγμές και φροντίζοντας να έχουμε άψογο ντύσιμο-μαλλιά-μακιγιάζ ή το να αναζητάμε την τέλεια γωνία για να φωτογραφίσουμε το ηλιοβασίλεμα ή τα διάφορα αξιοθέατα, μας βγάζει από το ουσιαστικό νόημα των διακοπών: Tις στιγμές αυθορμητισμού και ανεμελιάς.
Και στην πραγματικότητα εμένα δεν με αφορούν καθόλου όλα αυτά. Απλά όπως ήρθαν τα πράγματα δεν ξέρω που μπορώ να σταθώ να χαζέψω, χωρίς να καταστρέψω το photoshooting των φίλων μου ή των xy τουριστών, που φωτογραφίζονται όπου σταθούν κι όπου βρεθούν. Επίσης, πάντα ξεχνιέμαι και αρχίζω να τρώω αμέσως με το που έρθουν τα πιάτα. Τι αφελής! Ξέχασα πως στο story πρέπει το τραπέζι να φαίνεται άθικτο. Ακόμη, αρχίζω να πίνω το ποτό μου πριν κάνουμε boomerang video το τσούγκρισμα και τέλος, κατά γενική ομολογία, «δεν πιάνει το χέρι μου να βγάλω ΜΙΑ ωραία φωτογραφία. ΜΙΑ!».
Ωστόσο, προς υπεράσπισή μου, ήμουν πεπεισμένη πριν τη διεξαγωγή οποιασδήποτε έρευνας πως το ηλιοβασίλεμα είναι πιο ρομαντικό όταν το θαυμάζουμε, το φαγητό πιο νόστιμο όταν το γευόμαστε, το κρασί πιο φινετσάτο όταν το πίνουμε, το γιασεμί πιο αρωματικό όταν το μυρίζουμε, η άμμος πιο τρυφερή όταν την αγγίζουμε και οι στιγμές πιο αξέχαστες όταν τις ζούμε. Όταν - μόνο - φωτογραφίζουμε, όλες οι αισθήσεις κάπως ισοπεδώνονται. Τουλάχιστον στο μυαλό μου.