Η αλήθεια είναι ότι την περίπτωση Ανθόπουλου δεν την περιμέναμε. Δεν περιμέναμε να ρθει ο πρώην Υπουργός του ΠΑΣΟΚ (της περιόδου Σημίτη κι αυτός) να προστεθεί στη γκρίζα λίστα των υψηλόβαθμων στελεχών του Κινήματος, των βαρέως κατηγορουμένων ή και καταδικασθέντων ήδη. Ο Γιάννης Ανθόπουλος, πρώην Υφυπουργός Παιδείας, καταδικασμένος ομόφωνα (με αναστολή ως την έφεση) για τοκογλυφία και για ξέπλυμα βρώμικου χρήματος. Ντροπιαστικά πράματα έτσι κι αλλιώς. Η μακρά πλέον γκρίζα λίστα που ξεκινάει από τον Τσοχατζόπουλο, περνάει από τον Παπαντωνίου, για να πάει στον Μαντέλη και στον Τσουκάτο, και τώρα στον Ανθόπουλο. Και ποιος ξέρει πόσοι και ποιοι μπορεί ν’ ακολουθήσουν…
Όμως να το πούμε καθαρά. Δεν ήταν αυτό το ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ ήταν οι πολλές θετικές στιγμές της πορείας του και ήταν, προπάντων, ο κόσμος του. Που κάποια στιγμή έφτασε στους μισούς έλληνες πολίτες. Ο κόσμος που εμπνεύστηκε από το ΠΑΣΟΚ και –κατά κύριο λόγο- από τον ιδρυτικό του ηγέτη. Ο κόσμος που πίστεψε, που αφοσιώθηκε, που ταυτίστηκε, που πάλεψε, που ήλπισε. Υπήρξαν ασφαλώς φάσεις, προπάντων στην μακρά κυβερνητική του ιστορία, ελάχιστα φωτεινές, ακόμη και φάσεις παρακμής. Και υπήρξαν και στελέχη, ακόμη και ηγετικά, απολύτως ανάξια της εμπιστοσύνης αυτού του κόσμου. Στελέχη που είδαν την συμμετοχή τους στο ΠΑΣΟΚ ως όχημα νομής της εξουσίας, ή και ως μέσον προσωπικού πλουτισμού. Υπήρξαν πράγματι φάσεις που ντρόπιασαν τον κόσμο του, που επί της ουσίας τον αδίκησαν. Όμως δεν ήταν αυτό το ΠΑΣΟΚ ή, τουλάχιστον, δεν ήταν μόνο αυτό. Και, σίγουρα, δεν ήταν κυρίως αυτό.
Είναι έτσι απολύτως φυσικό ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ, όπου κι αν βρίσκεται σήμερα, να αισθάνεται προσβεβλημένος και προδομένος. Καθώς αποκαλύπτονται ένα-ένα τα εγκλήματα κατά της Χώρας και του λαού, που αμαύρωσαν την ιστορική πορεία του κόμματός του. Αισθάνεται προσβεβλημένος και προδομένος αυτός ο κόσμος και πραγματικά δεν του αξίζει.
Κι αυτός ο κόσμος έχει ανάγκη, επί τέλους, σήμερα ένα είδος δικαίωσης. Που, ίσως, ως ένα βαθμό θα την εύρισκε αν κάποιος , αν κάποιοι ένιωθαν την ανάγκη (την υποχρέωση στο κάτω-κάτω) να του δώσουν κάποιες εξηγήσεις. Δεδομένου μάλιστα ότι, πλην του Ανδρέα Παπανδρέου, όλοι οι ηγέτες τους Κινήματος που ακολούθησαν, είναι σήμερα σε θέση να μιλήσουν αν το ήθελαν, θα ήταν ίσως αυτό μια λύση. Αν το ήθελαν. Αν ήθελαν να μιλήσουν για τις επιλογές εκείνες που δημιούργησαν το πλαίσιο της ασυδοσίας που κάποιοι επιτήδειοι το «αξιοποίησαν». Να μιλήσουν για πράξεις και για παραλείψεις που οδήγησαν στις απεχθείς πολιτικές «δυσμορφίες» τις οποίες κατάπληκτος βλέπει σήμερα ο ελληνικός λαός.
Αν το ήθελαν όλοι οι πρώην αλλά και η νυν, αν ήθελαν, αν είχαν τη γενναιότητα να πάρουν στους ώμους τους και τις μαύρες σελίδες της ιστορικής πορείας του ΠΑΣΟΚ. Θα ήταν επί τέλους αυτό μια ένδειξη ότι συναισθάνονται την ευθύνη τους. Κι ότι, προπάντων, καταλαβαίνουν τους καημούς του κόσμου του ΠΑΣΟΚ, τις αγωνίες, τις «ενοχές» και τις ιστορικές του πληγές…