Κανείς δεν είναι αντίθετος να μπει ένα χαλινάρι στις «ιμπεριαλιστικές» ορέξεις των καταστηματαρχών και των μεγάλων επιχειρήσεων εκμετάλλευσης του παράλιου μετώπου της Χώρας μας, που καταλαμβάνουν το σύνολο της έκτασης του και δεν επιτρέπουν την ελεύθερη πρόσβαση στη θάλασσα στον απλό πολίτη. Η σχετική νομοθεσία ορθά προσπαθεί να καταπολεμήσει το φαινόμενο που αναμφίβολα είναι κοινωνικά ανάλγητο και ηθικά απαράδεκτο. Η άκρατη εμπορευματοποίηση της παράλιας ομορφιάς του τόπου μας δεν πρέπει να γίνεται ανεκτή, αλλά πρέπει να γίνεται με μέτρο και σεβασμό στον χώρο και στο τοπίο.
Η οριζόντια εφαρμογή του νέου σχετικού νόμου όμως, επιφέρει και αδικίες που δεν πρέπει να περάσουν απαρατήρητες, αλλά πρέπει να ληφθούν πολύ σοβαρά υπόψιν. Σε όλη την Ελλάδα με την απέραντη ακτογραμμή υπάρχουν μικρές καθαρά οικογενειακές επιχειρήσεις που ζουν και συντηρούνται από τον τουρισμό σε μια δίμηνη σεζόν που συνεχώς δείχνει σημάδια συρρίκνωσης. Υπάρχουν περιπτώσεις που οι εν λόγω επιχειρήσεις παρέχουν ομπρέλες και καθίσματα στους λουόμενους άνευ αντιτίμου ως εξυπηρέτηση, προσδοκώντας πελατεία για γεύμα ή για καφέ σε ύστερο χρόνο. Η δωρεάν αυτή παροχή αποτελεί μεγάλη βοήθεια για ηλικιωμένους κυρίως λουόμενους που δεν διαθέτουν αυτοκίνητο και δεν μπορούν να κουβαλήσουν τα απαραίτητα εν μέσω καύσωνα και που κατακλύζουν πολλά μικρά παραθαλάσσια ψαροχώρια σε πολλές γωνιές της πατρίδας μας.
Προφανώς φωτογραφίζω κάτι συγκεκριμένο που έχω υπόψιν μου που ίσως μοιάζει σε κάποιους εξαίρεση, αλλά νομίζω ότι και αυτές οι εξαιρέσεις δεν είναι λίγες και πρέπει να τύχουν μιας ελαστικής αντιμετώπισης από τις κατά τόπους δημοτικές και νομαρχιακές αρχές. Με δυο λόγια δεν πρέπει να φτάσουμε στο άλλο άκρο, όπου πρακτικά απαγορεύεται η εμπορική εκμετάλλευση της τουριστικής δραστηριότητας που, κακά τα ψέματα, βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην θάλασσα και δεν είναι απαραίτητα απορριπτέα από την πλειοψηφία των λουόμενων που θέλουν να απολαμβάνουν τον καφέ τους, το παγωτό τους ή ένα μικρό γεύμα. Επίσης, νομίζω ότι είμαστε πολλοί που δεν θέλουμε να κουβαλάμε καρέκλες και ομπρέλες μέσα στο λιοπύρι, αλλά να τις νοικιάζουμε επί τόπου σε ένα εύλογο τίμημα. Πιο λογικό νομίζω θα ήταν να προβλεφθεί ένας κανονισμός μέγιστης τιμής στον καφέ και το νερό, όπως και μια αντίστοιχη για ομπρέλες και ξαπλώστρες.
Επίσης, είναι προβληματικό να καταδικάζουμε σε μαρασμό πολλές επιχειρήσεις που καλώς ή κακώς έχουν επενδύσει ήδη στον τομέα αυτό εμπορικής δραστηριότητας και δεν είχαν το απαραίτητο χρόνο να σκεφτούν έναν εναλλακτικό τρόπο λειτουργίας. Επίσης, είναι απαραίτητο πριν επιβληθούν διοικητικά πρόστιμα να γίνονται συστάσεις και προειδοποιήσεις στους καταστηματάρχες και να δίνονται εύλογες προθεσμίες, ώστε αυτοί να έχουν τον χρόνο να συμμορφωθούν με τον νέο νόμο.
Σαφώς πρέπει να εξασφαλιστεί η απρόσκοπτη πρόσβαση στο θαλάσσιο μέτωπο σε οποιονδήποτε πολίτη και να παταχθούν αυστηρά όλες οι αδιανόητες καταπατήσεις του αιγιαλού. Αλλά δεν πρέπει να θιγούν και οι οικονομικές δραστηριότητες των τουριστικών επιχειρήσεων. Επίσης θα ήθελα ως πολίτης η αυστηρότητα του νόμου να εξαντληθεί πρώτα στις μεγάλες επιχειρήσεις και στους μεγάλους τουριστικούς προορισμούς και μετά να εφαρμοστεί τόσο άτεγκτα σε ζώνες χαμηλότερης τουριστικής ανάπτυξης.
Εν κατακλείδι, θα έλεγα ότι αναμφίβολα ο νόμος ισχύει για όλους, αλλά επηρεάζει σε διαφορετικό βαθμό την μεγάλη επιχείρηση και πολύ πιο καταλυτικά μια μικρή οικογενειακή που δεν έχει πολλά περιθώρια ελιγμών. Ο πολιτικός ακτιβισμός είναι θεμιτός, φτάνει να μην οδηγεί σε νομοθετικό ακτιβισμό, κρατική αναλγησία και άκρατο δικαιωματισμό.