Κιβωτός του Κόσμου: Ένα αγόρι και ένα κορίτσι, πρωινό Σαββάτου σε μία χώρα που κοιμάται

Έφυγα από μία συνάντηση, από αυτές που δεν ξεχνάς - ούτε ως δημοσιογράφος, ούτε ως άνθρωπος - με την βεβαιότητα ότι η μάχη μόλις τώρα αρχίζει.
Open Image Modal
ΣΤΗ ¨ΚΙΒΩΤΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ" (LATO KLODIAN / EUROKINISSI)
LATO KLODIAN Eurokinissi Sports

 

Η Δικαιοσύνη θα κρίνει αν ο νέος άνθρωπος, μόλις 19 ετών, που συνάντησα το πρωί του Σαββάτου σε ένα καφέ, σε μία κεντρική συνοικία της Αθήνας, λέει την αλήθεια που επί δεκαετίες κρυβόταν πίσω από κλειστές πόρτες, αργότερα κλειστές πύλες και - κατά την δική του περιγραφή - κάποτε πίσω από κλειστά παραθυρόφυλλα και σβησμένα φώτα, στις δομές που σταδιακά απέκτησε η ”Κιβωτός του Κόσμου” σε διαφορετικές γωνιές της Ελλάδας.

Ένα παλικάρι 19 ετών που περπατάει κοιτάζοντας μπροστά - όχι κάτω - και ένα κορίτσι με δυνατή φωνή, που με περηφάνεια δηλώνουν ότι ήταν ”από τα παιδιά που αντιδρούσαν”, όταν ένιωθαν ότι αδικούνται, ή ότι οι εντολές που έδιναν ορισμένοι εκ των υπευθύνων της Κιβωτού, πήγαιναν κόντρα στο ένστικτο της ηθικής τους, ενώ πάλευαν να κρατηθούν όρθιοι. 

Σε ορισμένες περιπτώσεις, κυριολεκτικά. Όταν ένας άνδρας πιάνει από τον λαιμό ένα αγόρι και το σηκώνει στον αέρα, όταν του στήνει καρτέρι (όπως ακριβώς το γράφω εδώ, χωρίς υπερβολή) σε ένα σοκάκι της Αθήνας για να το χτυπήσει με την απειλή να κλείσει το στόμα του, ή όταν ένας υπεύθυνος κλείνει μία νύχτα ένα κορίτσι έξω από τον κοιτώνα στην κατασκήνωση - για να βγάλει τη νύχτα στο σκοτάδι μόνο, επειδή δεν ”συνετίστηκε” και συνέχιζε να μιλάει την ώρα του σιωπητηρίου για ύπνο. Χειρονομίες που ξάφνιαζαν και ”πάγωναν” ένα αγόρι, ένα νεαρό έφηβο. Σε ένα γήπεδο του μπάσκετ, σε μία παραλία και σε ένα δωμάτιο με κλειστή πόρτα, σαν παγίδα. Φόβος. Οργή. Και στο τέλος μία γενναία απόφαση: ”Ναι, θα μιλήσω. Οκτώ μήνες το βασάνιζα. Με ενθάρρυνε και η φίλη μου.”

Δύο παιδιά μίλησαν, αλλά δεν είναι τα μόνα - και δεν είναι τα μοναδικά περιστατικά αυτά, με διαβεβαιώνουν. Η Αστυνομία έχει λάβει και άλλες καταγγελίες. Ίσως ανοίξουν κι άλλα στόματα στην πορεία. Υπάρχουν παιδιά που δεν έχουν θελήσει να μιλήσουν. Το γράφω και το υπογράφω.

Αυτή την ώρα, οι πρώτες δημοσιογραφικές πληροφορίες από την περιγραφή που έκανε στους αστυνομικούς της υποδιεύθυνσης Προστασίας Ανηλίκων ο 19χρονος ”βγαίνουν” σταδιακά στα ΜΜΕ, Σε ιστοσελίδες και υποθέτω σε λίγο στα κεντρικά δελτία ειδήσεων της τηλεόρασης.

Η περιγραφή ορισμένων σκηνών που εγώ άκουσα, χωρίς να το ζητήσω, με πείθουν ότι ένας νέος άνθρωπος δεν θα μπορούσε να τις επινοήσει.

Η λέξη που μου έρχεται στο μυαλό είναι διαστροφή.

Και ο άνθρωπος που θα κληθεί να δώσει απαντήσεις - σε αμείλικτα και τρομακτικά ερωτήματα - δεν είναι άλλος από αυτόν που στεκόταν στην πλώρη της ”Κιβωτού του Κόσμου”.

O πατέρας Αντώνιος που φωτογραφήθηκε με όλους τους πρωθυπουργούς της χώρας εδώ και δεκαετίες, με τον Αρχιεπίσκοπο και με ισχυρούς επιχειρηματικούς ή αθλητικούς παράγοντες - με τους πάντες σχεδόν. Γιατί όλοι τους - όλοι μας - αντιμετωπίζαμε με την ίδια εγκληματική αφέλεια τον άνθρωπο που έδειχνε να σηκώνεται ψηλότερα από όλους μας: τον προστάτη των ορφανών και των κατατρεγμένων παιδιών μας.

- Δεν μπορεί ούτε ένα ίδρυμα πλέον, ιδιωτικό ή δημόσιο, να παραμείνει χωρίς στενό και διαρκή έλεγχο από τις υπηρεσίες που οφείλει να ορίσει ως ελεγκτικό μηχανισμό η κυβέρνηση και η Πολιτεία

- Δεν μπορεί να μείνει ούτε μία καταγγελία αδιερεύνητη. Σε καμία δομή της Κιβωτού.

- Δεν μπορούν να κυκλοφορούν ανενόχλητοι - συμπεριφερόμενοι ως μπράβοι της νύχτας - άνθρωποι που παριστάνουν ότι ”προστατεύουν τη φήμη και το έργο” της Κιβωτού.

- Δεν μπορεί να μην δει η Εκκλησία της Ελλάδος, την ανάγκη για έναρξη μίας μεγάλης επιχείρησης διαφάνειας και αλήθειας στο εσωτερικό της. Στον Καναδά, στην Καθολική Εκκλησία της γειτονικής Ιταλίας τώρα που μιλάμε, καθώς και σε άλλες χώρες, έχει πλέον αρχίσει συστηματική έρευνα για σεξουαλική κακοποίηση μέσα στην Εκκλησία και οι Εκκλησίες εκεί (ανεξαρτήτως δόγματος)  ενθαρρύνουν τις καταγγελίες. Στην Ελλάδα;

Η κοινωνία που πιστεύει στην Εκκλησία, η κοινωνία που βλέπει με πίστη το φιλανθρωπικό έργο και το χρηματοδοτεί μέχρι σήμερα, απαιτεί την αλήθεια και το φως. ″Όλα στο φως”, δήλωσε η Δόμνα Μιχαηλίδου και οφείλουμε να την αναγνωρίσουμε ότι έφτασε στο σημείο να συγκρούεται (και) με δομές που άπαντες σεβόμαστε, διεκδικώντας την αρμοδιότητα του ελέγχου στο όνομα του κρατικού μηχανισμού και της νομιμότητας.

Ένα αγόρι κι ένα κορίτσι μας δείχνουν τον δρόμο. Και μας βλέπουν.