Τραγική είναι η τρέχουσα οικονομική, κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα σε διεθνή κλίμακα, με τον συνεχιζόμενο αιματηρό και καταστροφικό πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας και την επιμονή των Ισραηλινών Δυνάμεων να «αφανίσουν» τη Χαμάς (ενώ ταυτόχρονα αγγίζουν τα όρια «εγκλήματος πολέμου» οι επιπτώσεις σε δύο εκατομμύρια Παλιαστινίους κατοίκους της Γάζας) και με τις οικονομικές επιπτώσεις στους Ευρωπαίους από επιθέσεις ανταρτών Χούθη στη ναυσιπλοϊα...
Μπροστά μας το καλοκαίρι και η ελπίδα για μεγάλους αριθμούς τουριστών καθώς ο τουρισμός παραμένει μονοκαλλιέργεια, η βαριά μας βιομηχανία. Την ίδια ώρα η οικονομική δυσπραγία πλήττει τους Βρετανούς, και τους Γερμανούς δηλαδή τους δύο γίγαντες της Ευρωπαϊκής Ηπείρου γεννώντας ερωτηματικά για την προτίμηση των τουριστών στην «ακριβή» Ελλάδα ή την «φτηνή» Τουρκία;
Το σίγουρο είναι ότι πολλοί θα είναι οι Τούρκοι που θα έρθουν στα νησιά μας με τη βίζα που τους παραχωρεί πλέον η κυβέρνηση οδηγώντας έτσι σε μια τουρκοποίηση του τουρισμού μας σε ευαίσθητα νησιά και την ώρα μάλιστα που ο Έλληνας δεν μπορεί να πάει ούτε μέχρι το χωριό του.
Και ως γνωστόν η φτώχεια φέρνει γκρίνια και πολλά άλλα κακά τα οποία τα βλέπουμε στην καθημερινότητα μας με την έξαρση της βίας ιδίως μεταξύ των νέων.
Ολες αυτές οι πραγματικότητες κάνουν επιτακτική, πλέον, την ανάγκη για μια προσεκτική ψυχοκοινωνική αξιολόγηση των δεδομένων χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς τον φόβο της εξουσίας, αλλά χωρίς υστερικές αντιδράσεις.
Είναι πλέον διάχυτη η διαπίστωση ότι βρισκόμαστε ως κοινωνίες, λαοί και έθνη, και ιδιαίτερα εμείς οι Έλληνες και η πατρίδα μας στο μάτι ενός κυκλώνα, στη δίνη προβληματισμών, με κλυδωνισμό θεσμών και δομών, με ακύρωση παραδοσιακών προτύπων συμπεριφοράς και μαζί και της πατροπαράδοτης «ελληνικής αλληλεγγύης».
Βρισκόμαστε σε βαθύ πηγάδι, όχι σε τούνελ. («Οι Έλληνες είναι χωμένοι σε βαθιά σκατά» είχε πει κάποτε ο τότε Γενικός Διευθυντής του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρος Καν πριν βουλιάξει ο ίδιος στον βούρκο των δικών του «χαμηλών ενστίκτων…»).
Εάν με τα δεδομένα που βιώνουμε από τον Μάη του 2010 μέχρι σήμερα και όσα εξυφαίνονται εις βάρος μας σε Ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο περάσει τελικά στο συλλογικό εθνικό μας υποσυνείδητο η αίσθηση ότι δεν υπάρχει ελπίδα να βρεθεί στέρεο, υγιές, ηθικό κομμάτι γης για να σταθούμε και να σπρώξουμε το εθνικό μας όχημα, τότε το επόμενο βήμα μας θα είναι ο Κυνισμός.
Νομοτελειακά θα ακολουθήσει, η απώλεια της ιδεολογίας, η προσφυγή στην απάθεια και την άρνηση, που συνθέτουν το ικρίωμα θανάτωσης της «κοινωνικής αλληλεγγύης», καθώς και του δημιουργικού «Εμείς».
Αυτή είναι η καλύτερη περίπτωση γιατί η άλλη είναι η δημιουργία συλλογικοτήτων που θα ρέπουν προς τα άκρα.
Γι΄αυτό εμείς οι πολίτες ας ξεφύγουμε από την πολυχρωμία του μπλε, του κόκκινου του πράσινου και δεν ξέρω ποιών άλλων αποχρώσεων ακόμη, ας αρνηθούμε την εκφυλιστική αντίληψη του πολιτικού - κομματικού οφέλους και ας δούμε ή ακόμη καλύτερα ας ξαναβρούμε το «Εμείς» της ελληνικής κοινότητας ως εναλλακτική στη φθορά και την παρακμή.