Και εγένετο μέρισμα! Για τις οικονομικά αδύναμες ομάδες του πληθυσμού με βάση το δηλωθέν εισόδημα του 2016. Αλλά δε πρέπει να ξεχνάμε πως προέκυψε αυτό το μέρισμα. Δυστυχώς, προήλθε μέσα από μια αχαλίνωτη φορολογία, που κατά τη διάρκεια της κρίσης έχει πλήξει τα εισοδήματα των νοικοκυριών και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Δηλαδή, την υπό εξαφάνιση «μεσαία τάξη». Όταν επιβάλλονται τεράστια μέτρα λιτότητας και έχουν εισπραχθεί 7,5 δισ. ευρώ από φόρους τότε ναι, τα 700 εκατομμύρια που διατίθενται ως μέρισμα μπορούν να θεωρηθούν κοροϊδία. Είναι σαν να κλέβεις από τους φτωχούς και να δίνεις στους φτωχότερους. Σίγουρα αυτό δεν αποτελεί κοινωνική δικαιοσύνη. Και, προπαντός, δε συνάδει με μια αναπτυξιακή πολιτική.
Ταυτόχρονα, σημαντικό ρόλο στη δημιουργία του υπερπλεονάσματος έπαιξε η μείωση των κοινωνικών δαπανών. Η καθυστερημένη έναρξη καταβολής του Κοινωνικού Εισοδήματος Αλληλεγγύης (ΚΕΑ) και η μη υλοποίηση προγραμμάτων που αφορούν τους ανέργους του ΟΑΕΔ, την παιδεία και την υγεία, συντέλεσαν στο ποσό που σωρεύτηκε και που ο Πρωθυπουργός μοιράζει ως μποναμά. Και, μάλιστα, το Μαξίμου φρόντισε να το διαφημίσει, προβάλλοντας ένα θριαμβευτικό τηλεοπτικό σποτάκι διάρκειας 112 δευτερολέπτων με πρωταγωνιστή τον ίδιο τον κ. Τσίπρα.
Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της ΗΛΔΙΚΑ (Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης Κοινωνικής Ασφάλισης), οι αιτήσεις που έχουν υποβληθεί για το μέρισμα ανέρχονται στο 1.675.596, εκ των οποίων οι 719.814 έχουν εγκριθεί. Δηλαδή, περίπου το 43% των υποψήφιων μερισματούχων διεκδικούν ένα ποσό που φτάνει κατά μέσο όρο τα 570 ευρώ. Μιλάμε για ελάχιστα χρήματα που, στην καλύτερη περίπτωση, θα καλύψουν τα έξοδα για το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Δε θα φτάσουν, όμως, για τα τέλη κυκλοφορίας, το λογαριασμό της ΔΕΗ, και καμιά ξεχασμένη δόση στην Εφορία. Σαν επαίτης ο «φτωχός» πολίτης θα απλώσει το χέρι για μερικά ψίχουλα. Κι έπειτα θα βάλει πάλι «πλάτη» ώστε να προστατευθεί ο δημόσιος τομέας, και θα κάνει υπομονή μέχρι την επόμενη «αριστερή» φιλανθρωπία.
Τα έκτακτα οικονομικά επιδόματα και η εφαρμογή αποσπασματικών κοινωνικών πολιτικών δεν αρκούν ώστε να αποδοθεί κοινωνική δικαιοσύνη στον τόπο. Αυτό που χρειάζεται είναι να δοθεί ένα τέλος σε όλους αυτούς που φοροδιαφεύγουν και μένουν –ακόμη και σε αυτή τη δεινή οικονομική συγκυρία– ατιμώρητοι. Να μπορέσουμε να κάνουμε λιγότερους τους συμπολίτες μας που έχουν πραγματική ανάγκη. Να μην πέφτει όλο το βάρος στους συνεπείς μικρομεσαίους επιχειρηματίες ούτως ώστε να ανακουφίζονται παροδικά όλοι εκείνοι που διαθέτουν χαμηλά εισοδήματα.
Φυσικά, όλα αυτά προϋποθέτουν την ύπαρξη μιας υγιούς οικονομίας, όπου αντί για λουκέτα στην αγορά θα δημιουργούνται συνεχώς νέες θέσεις εργασίας και οι επενδύσεις δε θα προκαλούν αλλεργία στην Κυβέρνηση. Γι’ αυτό απαιτείται μέρισμα στην αξιοκρατία, την απασχόληση, την παιδεία, την ασφάλεια. Μέρισμα στην καταπολέμηση της μίζας και της διαπλοκής. Ναι, λοιπόν, στο μέρισμα που θα προέρχεται μέσα από μια σοβαρή αναπτυξιακή πολιτική. Όχι στο μέρισμα που είναι αποτέλεσμα της εξοντωτικής φορολόγησης.