Ο Άρεφ Αλομπέϊντ ζει στην Ελλάδα από το 1990.
«Η μάνα μου με υπεραγαπούσε αλλά πάντα ήξερε ότι η ζωή στη Συρία του Άσαντ για έναν άνθρωπο σαν εμένα θα ήταν μονίμως επίφοβη. Αυτή με παρότρυνε να φύγω από τη χώρα», θυμάται ο ίδιος, 25 χρόνια μετά. «Στη Συρία έλεγαν- αν είσαι πιο έξυπνος από τον Άσαντ, χάθηκες…».
Σήμερα, ο κ. Αλομπέϊντ είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας, ειδικός σε θέματα Μέσης Ανατολής- έχει επί σειρά ετών διδάξει γεωστρατηγική και ζητήματα Μέσης Ανατολής στη Σχολή Ευελπίδων, τη Σχολή Εθνικής Άμυνας, την Ανωτάτη Διακλαδική Σχολή Πολέμου και έχει αναλύσει πτυχές του συριακού πολέμου σε μεγάλα, διεθνή δίκτυα.
«Ελληνική εξωτερική πολιτική ασκείται στο συριακό ζήτημα;», τον ρωτάω.
«Η Ελλάδα αρχικά δεν ασχολήθηκε με το συριακό θέμα. Η στάση της μοιάζει με εκείνη των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χώρων που θεωρούν κρισιμότερη γι' αυτές παράμετρο τις προσφυγικές ροές. Έγιναν κάποια θετικά βήματα, όπως η αναγνώριση του Συριακού Συνασπισμού ως εκπροσώπου του συριακού λαού, η κήρυξη της πρέσβειρας της Συρίας ως ανεπιθύμητο πρόσωπο- χωρίς όμως να ζητηθεί και το κλείσιμο της πρεσβείας- ενώ υπάρχει η ρητή δήλωση Αβραμόπουλου ως υπουργού Εξωτερικών που καλεί τον Άσαντ να παραιτηθεί για να σταματήσει η αιματοχυσία».
»Η Ελλάδα δεν έχει εκμεταλλευθεί τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα έναντι των υπόλοιπων δυτικών στο ζήτημα της Συρίας.
»Η κατάσταση στη Μέση Ανατολή πρέπει να εξετάζεται από την Αθήνα με ελληνικό και όχι δυτικό μικροσκόπιο. Πρέπει να γίνει αυτό, παρά την επιρροή στην ελληνική πολιτική των δυτικών ομάδων συμφερόντων που δεν επιθυμούν την ελληνο- αραβική προσέγγιση ούτε καν στον τομέα των επενδύσεων. Οι Άραβες δεν θα ''τα βρούνε'' εύκολα με το Ιράν και το Ισραήλ. Υπάρχει σαφώς η Τουρκία αλλά η Μέση Ανατολή «σηκώνει» άλλον έναν περιφερειακό παίκτη ως παράγοντα ισορροπίας- και η Ελλάδα είναι από τις ελάχιστες χώρες που διαθέτουν τα απαραίτητα ερείσματα σε ιστορικό και πολιτισμικό επίπεδο.
»Η διάλυση της Συρίας δεν συμφέρει τον ελληνικό χώρο- σε αντίθεση με το Ισραήλ που επιδιώκει τον διαμελισμό της για λόγους εθνικής του ασφάλειας. Η Συρία ανέκαθεν ήταν υποστηρικτής των ελληνικών εθνικών θεμάτων, κυρίως του Κυπριακού. Και υπάρχουν ζητήματα που είναι ακόμη σε εκκρεμότητα, όπως ο καθορισμός ΑΟΖ μεταξύ Συρίας και Κύπρου. Μια «κανονική» Συρία θα μπορούσε να συνδράμει στη στήριξη στόχων της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στον Οργανισμό Συνεργασίας Ισλαμικών Χωρών αλλά και στον Αραβικό Σύνδεσμο. Μελλοντικά η συνεργασία στον τομέα της ενέργειας στην ανατολική Μεσόγειο μεταξύ Ελλάδας, Κύπρου και Συρίας θα είναι κρίσιμης σημασίας, εξαιτίας των σημαντικών συριακών αποθεμάτων και της γεωγραφικής θέσης της Συρίας ως κόμβου μεταφοράς ενέργειας. Κάθε αναβάθμιση της γεωπολιτικής σημασίας της Συρίας εξυπηρετεί έμμεσα τα ελληνικά συμφέροντα έναντι παραδοσιακών αντιπάλων τους…»
«Πρόσφατα διεξήχθη στην Ελλάδα το πρώτο διεθνές συνέδριο για τη σταθερότητα και την ειρήνευση στη Μέση Ανατολή, με τη συμμετοχή αρκετών κρατών και εκπροσώπους των τριών θρησκειών», συνεχίζει. «Καλή πρωτοβουλία εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης που φαίνεται να επιδιώκει έναν πιο ενεργητικό ρόλο, παρά τον χρόνο που έχει χαθεί. Μια θετική διαμεσολάβηση της Ελλάδας στο Παλαιστινιακό, που παραμένει η κυρία εστία έντασης στη Μέση Ανατολή, θα ήταν τεράστια επιτυχία της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, όπως και η έμπρακτη υποστήριξη ενός πολιτικού κόμματος Σύριων ώστε να έχει η Αθήνα διακριτό ρόλο στη μελλοντική κατάσταση».
Εν μέσω των βομβαρδισμών της ρωσικής πολεμικής αεροπορίας, η συνάντηση Άσαντ και Πούτιν στη Μόσχα καθιστά την Ρωσία τον ισχυρότερο, επί της παρούσης, διεθνή παράγοντα στη Συρία;
- «Η επίσκεψη του Άσαντ είχε καθαρά επικοινωνιακό χαρακτήρα. Αποδέκτης της ήταν ο υπόλοιπος κόσμος. Η Μόσχα διατρανώνει πλέον την στρατιωτική και πολιτική συνεργασία της με το καθεστώς της Δαμασκού και επιδιώκει να δείξει ότι η λύση είναι στα χέρια της- ότι είναι σε θέση να επηρεάσει τον Άσαντ για να αποδεχθεί μια φόρμουλα πολιτικής λύσης που προετοιμάζεται από τη διεθνή κοινότητα, με την ενεργό συμμετοχή της Τουρκίας και της Σαουδικής Αραβίας.
»Σήμερα, το εγχείρημα αυτό κρύβει πίσω του ένα μεγάλο ''παζάρι'' και η έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ Ριάντ, Άγκυρας και Μόσχας είναι κραυγαλέα- οι δυο αυτές χώρες προχώρησαν (ως απάντηση στους ρωσικούς βομβαρδισμούς) στον εφοδιασμό των μετριοπαθών ανταρτών με σύγχρονο οπλισμό. Ωστόσο, ο Πούτιν προσπαθεί μέχρι την τελευταία στιγμή να πιέζει μέσω των αεροπορικών βομβαρδισμών και των χερσαίων καθεστωτικών δυνάμεων για κάποιες νίκες κατά των ανταρτών προκειμένου να εντάξει τον Άσαντ στην επόμενη «κατάσταση» στη Συρία, παρά τη λυσσαλέα διαφωνία πολλών, εντός και εκτός της χώρας. Η Ρωσία θέλει να διατηρήσει την επιρροή της μέσω της παραμονής του Άσαντ στην εξουσία. Δεν επιθυμεί τη διάλυση του συριακού κράτους- θέλει τη Συρία ενωμένη, αλλά έχει και «Σχέδιο Β» για αυτονόμηση των παραλιακών περιοχών (όπου κατοικούν οι Αλαουΐτες). Ούτε καλοβλέπει μεγαλύτερη ιρανική επιρροή στη Συρία- γιατί το Ιράν κάνει πια τις καλύτερες συμφωνίες με τη δύση αντί της Μόσχας.
»Η συνεργασία Τεχεράνης – Ουάσιγκτον στο θέμα του Ιράκ είναι εμφανής και χωρίς κανένα ρωσικό ρόλο. Τα συριακά αποθέματα φυσικού αερίου θα βοηθούσαν τη ρωσική οικονομία και θα αναβάθμιζαν ενεργειακά ολόκληρη τη «λεκάνη» της ανατολικής Μεσογείου, εις βάρος των χωρών του Κόλπου που ευθύνονται για πτώση των τιμών του πετρελαίου και την οικονομική ζημιά που υπέστη η Ρωσία, «καταμεσής» του δυτικού εμπάργκο. Και ελέγχοντας τη Συρία, θα «επιβλέπει» και τον ενεργειακό κόμβο που μελλοντικά θα διαμορφωθεί στο συριακό έδαφος.
Η συζήτηση μαζί του για το συριακό ζήτημα είναι αποκαλυπτική της πιο βίαιης εμπόλεμης ζώνης του κόσμου.
«Ταραχές σπαράσσουν την Συρία από το 1979- και κατέληξαν στην ολική καταστροφή της πόλης Χαμά το 1982», λέει.
- Ένοπλες ομάδες εναντίον του καθεστώτος πότε εμφανίστηκαν πρώτη φορά;
«Από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 υπήρχε στρατιωτική πτέρυγα των Αδελφών Μουσουλμάνων- μάλιστα με τη στήριξη του Σαντάμ Χουσεΐν, εξαιτίας της υποστήριξης του Άσαντ στους Ιρανούς κατά τη διάρκεια του πολέμου Ιράκ- Ιράν και της διακοπής του ιρακινού αγωγού πετρελαίου που διέσχιζε τη Συρία προς τη Μεσόγειο. Το 1982 θεσπίστηκε ο νόμος 49 που έδινε τη δυνατότητα στις αρχές να εκτελούν όποιον θεωρούν μέλος των Αδελφών Μουσουλμάνων, χωρίς δίκη. Από τότε η Συρία μετατράπηκε σε βασίλειο του τρόμου».
- Σε οικονομικό επίπεδο;
«Ο Άσαντ εκμηδένισε τη μεσαία τάξη των σουνιτών που επένδυαν τα λεφτά τους μέσα στη χώρα και κατά τη δεκαετία του ’50 και του ’60, αυτοί δάνειζαν το κράτος όταν βρισκόταν σε δύσκολη οικονομική θέση. Η οικονομική πολιτική του Χαφέζ Αλ Άσαντ οδήγησε σε υποτίμηση του συριακού νομίσματος πάνω από 50 φορές. Η διαφθορά ταπείνωσε τον λαό και κορυφώθηκε με το θάψιμο ενός καραβιού πυρηνικών αποβλήτων στην αρχαία πόλη Παλμύρα για μια χούφτα δολάρια- οι καρκίνοι ακόμα σαρώνουν στην περιοχή… Ο Άσαντ μάζεψε γύρω του όλους τους διεφθαρμένους, όλων των κοινοτήτων της χώρας- όχι μόνο Αλουΐτες. Και η άθλια κατάσταση των μισθών (40-50$/ μήνα) έσπρωξε εκατομμύρια Σύριους να μεταναστεύσουν. Ειδικά το χριστιανικό στοιχείο που χρόνια επένδυε στη μόρφωση, στις επιστήμες και στην εκπαίδευση, δεν είχε άλλη επιλογή εκτός της φυγής. Επί Άσαντ δημιουργήθηκε μια νέα τάξη πλουσίων που έχουν τα χρήματα τους στο εξωτερικό, γιατί γνωρίζουν ότι ανά πάσα στιγμή- αν ανατραπεί το καθεστώς- ίσως χάσουν την κλεμμένη περιουσία τους. Υπάρχουν δισεκατομμύρια δολάρια των μελών της δυναστείας Άσαντ σε τράπεζες του εξωτερικού- θα μπορούσαν οι ευρωπαϊκές χώρες να προχωρήσουν στη δέσμευση τους για την τακτοποίηση των Σύριων προσφύγων στην Ευρώπη.
»Η εξέγερση ξεκίνησε στο νομό Νταραά, μια περιοχή υποανάπτυκτη, δίχως επενδύσεις και κυρίως αγροτική- αρκετά από τα έθιμα της μοιάζουν με αυτά της Κρήτης. Οι κάτοικοι της περιοχής διαχρονικά υπήρξαν θύματα εκμετάλλευσης από τους κρατικούς μηχανισμούς, κυρίως το στρατό, που διατηρεί εκεί το 40% των δυνάμεών του, εξαιτίας της αραβοϊσραηλινής διένεξης. Οι πολίτες-αγρότες έβλεπαν τα χωράφια τους να μετατρέπονται σε στρατόπεδα με μηδενική αποζημίωση, «στο όνομα» του στρατιωτικού νόμου.
»Μερικά παιδιά έγραψαν στους τοίχους συνθήματα κατά του καθεστώτος, επηρεασμένα και από το κύμα των εξεγέρσεων στον αραβικό κόσμο. Και όταν οι αρχηγοί των τοπικών φατριών συναντήθηκαν με τον στρατιωτικό διοικητή του νομού, έναν ξάδερφο του Άσαντ, αυτός όχι μόνο δεν εισάκουσε τις παρακλήσεις τους αλλά τους εξευτέλισε, δίνοντας εντολή στους στρατιώτες να «ξεφορτωθούν» τα σαρίκια τους- που για τους Άραβες έχουν συμβολική σημασία- στα σκουπίδια. Αυτή η αλαζονεία ήταν το φυτίλι που «άναψε» την εξέγερση με πορείες χιλιάδων ανθρώπων. Και τότε οι εκτελέσεις, οι νυχτερινές εισβολές σε σπίτια, οι δολοφονίες παιδιών από ελεύθερους σκοπευτές έγιναν καθημερινό φαινόμενο. Και ακόμα οι διαδηλωτές παρέμεναν ειρηνικοί- μοναδικό όπλο τους ήταν τα social media που έδειξαν στον κόσμο τι πραγματικά συνέβαινε στη Συρία».
Ρωτάω για τα παρακρατικά σώματα Σαμπίχα και τον σκοτεινό τους ρόλο υπέρ του καθεστώτος.
«Οι Σαμπίχα είναι νταβατζήδες», λέει ο Αλομπέιντ. «Μαφιόζοι και λαθρέμποροι που ανέκαθεν λειτουργούσαν με κρατική κάλυψη, ο αριθμός τους ήταν τότε περίπου 5.000. Αλαουϊτες, όπως και ο Άσαντ, αποτέλεσαν για αυτόν μια παρακρατική εφεδρεία τρόμου- ευθύνονται για αποτρόπαια εγκλήματα, μαζικές δολοφονίες, βιασμούς, λεηλασίες».
-Η παράδοση του πρώτου διοικητή των ανταρτών του Ελεύθερου Στρατού, ταγματάρχη Χουσεΐν Χαρμούς από τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες στο καθεστώς Άσαντ παραμένει πάντως μια σκοτεινή ιστορία κατασκοπείας κύριε Αλομπέϊντ…
«Υπήρξε συνεργασία δύο Τούρκων μυστικών πρακτόρων (αλεβήτες στο θρήσκευμα) με Σύριους πράκτορες και κάποιους Αλαουΐτες από την Αλεξανδρέττα. Οι τουρκικές υπηρεσίες και ο Ερντογάν αιφνιδιάστηκαν, σοκαρίστηκαν μάλλον. Το περιστατικό αυτό στάθηκε αιτία να αναθεωρήσουν οι τουρκικές αρχές τον τρόπο που συναλλάσσονται με σημαντικές προσωπικότητες της συριακής αντιπολίτευσης- πλέον, ελέγχουν το προφίλ και των δικών τους ανθρώπων».
- Η διείσδυση και εμπλοκή της Χεσμπολάχ υπέρ του Άσαντ πως έγινε διεθνώς αποδεκτή τελικά;
«Η Χεσμπολάχ ήταν ανέκαθεν το «μακρύ χέρι» του ιρανικού καθεστώτος στο Λίβανο- τώρα και στη Συρία. Η εισβολή της στη Συρία έγινε προφανώς κατόπιν ιρανικής εντολής αλλά με τη συγκατάθεση Ισραηλινών και Αμερικάνων, παρότι την κατατάσσουν εδώ και χρόνια ως τρομοκρατική οργάνωση. Σκοπός της επέμβασης της είναι η προστασία του Άσαντ και η δημιουργία μιας ζώνης γύρω από τον Λίβανο σε περίπου πτώσης του καθεστώτος- ώστε να διατηρηθεί η κυριαρχία των «ασαντικών» τουλάχιστον στις Αλαουϊτικες περιοχές που συνορεύουν. Πάντως, σε σύγκριση με τους διεθνείς «παίκτες» που δραστηριοποιούνται στη Συρία, η Χεσμπολάχ είναι μάλλον μια περιφερειακή δύναμη που δεν μπορεί να αλλάξει τους κανόνες…»
Η εισβολή της Χεσμπολάχ το 2012 σήμανε τη θρησκευτικοποίηση του πολέμου. Ακολούθησαν οργανώσεις ισλαμιστών, όπως η Αλ Νούσρα και οι εξτρεμιστές φονταμενταλιστές του ISIS.
«Πόσο επιδέξια εκμεταλλεύτηκε ο Άσαντ τον ισλαμικό φονταμενταλισμό για να υποστηρίξει το καθεστώς του;», ρωτάω τον καθηγητή Αλομπέιντ.
- Νομίζω ότι ο Άσαντ κρατιέται ακόμα στην εξουσία λόγω του φόβου και τρόμου που δημιουργεί ο ISIS στην ευρύτερη περιοχή της Συρίας και το δυτικό κόσμο. Το οξύμωρο είναι ότι ενώ το συριακό καθεστώς προσπαθεί να πείσει τον κόσμο ότι πολεμάει ενάντια στην τρομοκρατία, ουσιαστικά συνεργάζεται με τον ISIS. Μάχες στρατηγικής σημασίας μεταξύ τους δεν έχουν υπάρξει- αντιθέτως, το συριακό πετρέλαιο διοχετεύεται στις περιοχές του καθεστώτος έναντι 10 δολαρίων/ βαρέλι από τις πετρελαιοπηγές της Συρίας και του Ιράκ που είναι στην επικράτεια του ''Χαλιφάτου''.
«Ξέρεις γιατί η Παλμύρα παραδόθηκε στους τζιχαντιστές από το καθεστώς», με ρωτάει. Γνέφω αρνητικά. «Για να εκβιάσουν την κοινότητα των Δρούζων (αίρεση του Ισλάμ, αριθμούν περίπου 700.000) που μέχρι τότε ήταν ουδέτεροι να συνταχθούν με το καθεστώς. Επόμενος σταθμός της προέλασης του ISIS θα ήταν η Αλ Σουϊντά (Διονυσία), η περιοχή της κοινότητας τους», μου λέει.
«ISIS και Μέτωπο Αλ Νούσρα επανδρώθηκαν από 1.500 τζιχαντιστές που απελευθερώθηκαν από τις φυλακές του Ιράκ, αλλά και της Συρίας- ανάμεσά τους και ο ίδιος ο αρχηγός της Αλ Νούσρα, ο Αλ Τζολάνι».
- Ποιοι αποκομίζουν οφέλη από την ύπαρξη του ISIS;
- Όλοι, εκτός των Σύριων. Οι Τούρκοι πολέμησαν τους Κούρδους με το «σπαθί» άλλων, οι Κούρδοι πήραν όπλα που δεν είχαν καν ονειρευτεί, οι Αμερικανοί πουλάνε όπλα σε όλους τους αντιμαχόμενους και οι χώρες του Κόλπου απαλλάχθηκαν από ακραία στοιχεία τους, επιτρέποντάς τους να φύγουν ανενόχλητοι στη Συρία- και πιστοποιούν την ταυτότητα τους όταν επιστρέφουν. Ακόμα και το Ιράν βρίσκει το άλλοθι που αέναα ζητά ώστε να επεμβαίνει στις εσωτερικές υποθέσεις των αραβικών χωρών και με «δούρειο ίππο» τον σιϊτισμό να προωθεί τις βλέψεις του περσικού εθνικισμού. Οι χώρες του Κόλπου πρωτίστως εξοπλίζονται εναντίον του Ιράν- και όχι του Ισραήλ…
«Το ISIS έχει απίστευτο σύστημα πληροφόρησης- και χρησιμοποιεί πανέξυπνα τα κοινωνικά δίκτυα σε συνδυασμό με τη θρησκεία», μου λέει. «Και πλέον διαθέτει “ιδίους” οικονομικούς πόρους: πουλάει 30.000 βαρέλια πετρέλαιο την ημέρα, λήστεψε 429 εκατομμύρια δολάρια από το υποκατάστημα της κεντρικής τράπεζας στη Μοσούλη, φορολογεί τις περιοχές που ελέγχει, πουλάει το σιτάρι της κοιλάδας Τίγρη και Ευφράτη, έχει έσοδα από εργοστάσιο φυσικού αερίου και διαχειρίζεται σταθμό παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος. Πρόσθεσε σε αυτά τις ρήτρες απελευθέρωσης απαχθέντων και τα έσοδα της εκτεταμένης αρχαιοκαπηλίας- υπάρχουν εκτιμήσεις για 12.000 αρχαιολογικά ευρήματα αξίας ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων. Ακόμα και η περιουσία των Σύριων που εγκαταλείπουν τη χώρα ενοικιάζεται… Σε στρατιωτικό επίπεδο, μόνο η κατάληψη της Μοσούλης μετά την κατάρρευση των ιρακινών δυνάμεων, τους «απέδωσε» 2300 αμερικανικά «Χάμερ», 40 τανκς και δεκάδες οχήματα διάφορων τύπων. Και αμερικάνικες «βοήθειες» έχουν πέσει, κατά λάθος, στα χέρια τους».
- ISIS και Αλ Νούσρα. Δυο ισλαμιστικές οργανώσεις αντιμάχονται αγρίως στο έδαφος της πατρίδας σας. Θα μπορούσε να υποστηριχθεί ακόμα και η (ισλαμιστική) Αλ Νούσρα από τους δυτικούς; Μάχονται τον ISIS σκληρότερα από οποιονδήποτε…
«Εφόσον αποδεσμευθεί το Μέτωπο Αλ Νούσρα από την Αλ Κάϊντα, ναι, θα πρέπει να υποστηριχθεί. Η ένταση της σύγκρουσης μεταξύ Χαλιφάτου και Αλ Νούσρα είναι δεδομένη- 50 εμίρηδες της Αλ Νούσρα αποκεφαλίστηκαν από τον ISIS σε δημόσιες πλατείες… Υπάρχουν κρίσιμες μεταξύ τους διαφορές και οι κοσμικοί της Συρίας, ή οι δυτικές κυβερνήσεις, πρέπει να τις αντιληφθούν και να τις αξιοποιήσουν. Ο ISIS στελεχώνεται κυρίως από ξένους, ενώ η Αλ Νούσρα από Σύριους- και ο ίδιος ο Τζολάνι, αρχηγός της Αλ Νούσρα, δήλωσε ότι δε θα μετατραπεί η Συρία σε βάση επίθεσης κατά της Δύσης. Η επικοινωνία, ακόμα και η συνεργασία με αυτή την τρίτη, ηπιότερη και λιγότερο εξτρεμιστική γενιά της Αλ Κάιντα, στην οποία ο Τζολάνι ανήκει, θα μπορούσε να φανεί χρήσιμη στην καταστολή του πιο σκοτεινού ISIS».
- Οι Αμερικανοί δεν υποστήριξαν την Αλ Νούσρα στον αγώνα της εναντίον του ISIS. Τους οδήγησαν μήπως έτσι στην αγκαλιά της Αλ Κάϊντα;
«Η αμερικανική στάση είναι μερικώς δικαιολογημένη εξαιτίας της 11ης Σεπτεμβρίου. Η Αλ Κάϊντα έχει επιτεθεί σε αμερικανικό έδαφος. Σήμερα όμως η πραγματικότητα στη Συρία είναι διαφορετική και τόσο πολύπλοκη που απαιτούνται έξυπνες κινήσεις. Το Μέτωπο Αλ Νούσρα δεν κήρυξε υποταγή (έστω τυπικά) στην Αλ Κάϊντα για ιδεολογικούς λόγους ή για να υιοθετήσει το πρόγραμμά της, αλλά για να σωθεί η ίδια η οργάνωση αυτή από τις προσπάθειες συγχώνευσης της με τον ISIS του Αλ Μπαγντάντι. Η κρίσιμη ερώτηση είναι τι θα γινόταν αν τελικά οι δυο οργανώσεις συγχωνευόντουσαν; Προφανώς η εικόνα θα ήταν πιο μαύρη… Έπρεπε λοιπόν να δοθεί πίστωση χρόνου στην αντιμετώπιση όλων των ισλαμικών οργανώσεων- πλην ISIS. Όπως δόθηκε και στον Άσαντ».
- Τελικά ποια είναι η πολιτική των ΗΠΑ στη Συρία;
«Ταυτίζεται με εκείνη του Ισραήλ, που επιθυμεί την παραμονή του Άσαντ. Εκτός της ανθρωπιστικής βοήθειας, η σοβαρότερη προσπάθεια των Ηνωμένων Πολιτειών ήταν ο αφοπλισμός του καθεστώτος από τα χημικά και βιολογικά όπλα, που θεωρήθηκαν επικίνδυνα για την ασφάλεια του Ισραήλ, όταν οι αντάρτες προσέγγισαν τις αποθήκες τους. Οι Αμερικανοί μέχρι στιγμής δεν είναι αποφασισμένοι να ρίξουν τον Άσαντ γιατί δεν έχει ακόμα βρεθεί ο αντικαταστάτης που θα συμμορφωνόταν με τους όρους των βασικών συνιστωσών δυνάμεων του διεθνούς συστήματος».