Με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις (κυρίως στο εσωτερικό) γύρω από τον Covid-19 θέλω να παρατηρήσω τα εξής:
1) Η κοινή λογική παραμένει το ζητούμενο. Υπάρχουν οι εκ πεποιθήσεως αρνητές των πάντων. Συνήθως, αυτή η κατηγορία αρέσκεται στην a priori υιοθέτηση (αληθοφανών και μη) θεωριών συνωμοσίας, συχνά δε τις κατασκευάζουν οι ίδιοι. Εδώ, αναμειγνύονται όσοι θεωρούν τον Covid-19 δημιούργημα των ελίτ για να επιβάλλουν τις επιθυμίες τους, άλλοι που υποβαθμίζουν τις συνέπειες στη δημόσια υγεία, καταγγέλοντας τους επιστήμονες ότι σπείρουν αναίτια τον φόβο, και μία μερίδα η οποία εκτιμά ότι ξεπεράσαμε τον κίνδυνο, άρα πρέπει να επιστρέψουμε στην κανονικότητα. Αν τελοσπάντων θεωρούμε τους εαυτούς μας ‘άτρωτους’, ας αναλογιστούμε πως στην οικογένεια μας, στη γειτονιά, στην παρέα, στην εργασία, υπάρχουν άτομα που είναι πιο ευάλωτα και πρέπει να προσεχθούν.
2) Η προστασία της δημόσιας υγείας δεν μπορεί παρά να είναι το μέλημα της πολιτείας. Προφανώς, οι ειδικοί προτείνουν και οι πολιτικοί (πρέπει να) αποφασίζουν. Αλλά για εμάς τους υπόλοιπους, αυτές οι αποφάσεις πρέπει να γίνονται σεβαστές, αν και ασφαλώς διατηρούμε το δικαίωμα να τις κρίνουμε (π.χ. πως εξελίσσεται η αποκλιμάκωση των μέτρων).
3) Η δημόσια και προσωπική υγεία δεν θυσιάζεται στον βωμό της επανεκκίνησης της οικονομίας. Πλην όμως, θα πρέπει να προετοιμαζόμαστε (σε όλα τα επίπεδα) για εξαιρετικά δύσκολες καταστάσεις. Χωρίς να θέλω να γίνω μάντης κακών, ας μην αρνούμαστε το προφανές: ο κίνδυνος εκτόξευσης της ανεργίας, διεύρυνσης των ανισοτήτων και φτωχοποίησης είναι ορατός, αν όχι δεδομένος. Άρα, η ζημιά θα είναι μεγάλη και η διαχείριση το επόμενο χρονικό διάστημα, θα είναι διαχείριση ζημιάς. Για την ώρα, η ενίσχυση επιχειρήσεων και εργαζομένων είναι ανεπαρκής μπροστά στις πραγματικές ανάγκες τους. Οι δηλώσεις υπουργών και άλλων παραγόντων προκειμένου να διατηρηθεί ένα κλίμα αισιοδοξίας δυστυχώς συγκρούονται με την αδήριτη πραγματικότητα. Οι καθυστερήσεις (ακόμη και αν δεχτούμε ότι οι εκτιμήσεις διαφοροποιούνται σε εβδομαδιαία βάση) είναι ανησυχητικές. Υπάρχει, πάντως, ακόμη το περιθώριο για διορθώσεις και προσαρμογές.
4) Η ΕΕ έχει κάνει κάποια βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά τηρουμένων των αναλογιών αυτά είναι δειλά και ελλειμματικά και δεν θεραπεύουν την ασθένεια παρά μόνο το σύμπτωμα. Ασφαλώς, η Ελλάδα εξαρτάται από τις αποφάσεις των Βρυξελλών ή σωστότερα του Βερολίνου και των δορυφόρων του, εντούτοις, συμμετέχει σε ενδοευρωπαϊκές συμμαχίες που προσπαθούν να εκλογικεύσουν τη Γερμανία, προτού το ευρωπαϊκό οικοδόμημα να αποσαρθρωθεί.
5) Ο πολιτισμός πρέπει να διαφυλαχθεί ως κόρη οφθαλμού. Έχει πολλά να προσφέρει στην κοινωνία, ακόμη και το κομμάτι του που δεν είναι του γούστου μας. Μην υποτιμούμε τη σημασία του (ειδικότερα στις παρούσες συνθήκες) και τους ανθρώπους που τον υπηρετούν. Ελπίζω τα μέτρα που θα ανακοινωθούν να είναι τα ενδεδειγμένα.
Υ.Γ. Είναι λυπηρό ότι το πολιτικό σύστημα αδυνατεί να ομονοήσει στο έγκλημα της Marfin, δέκα χρόνια μετά.
Αναδημοσίευση, με την άδεια του συγγραφέα, από το FB του κ. Κωνσταντίνου Φίλη