Καταμεσής αυτού του διαφορετικού- αγχωμένου μέσα στην περιρρέουσα ομορφιά του- καλοκαιριού, η HuffPost Greece φιλοξενεί τις απόψεις συμπολιτών μας που, είτε οι ίδιοι είτε κάποιο μέλος της άμεσης οικογένειάς τους, αντιμετωπίζουν υποκείμενο νόσημα.
Είναι οι συνάνθρωποί μας που προσέχουν περισσότερο για να αποφύγουν τις επιπτώσεις του κορονοϊού στην υγεία και τη ζωή τους- που τηρούν τις οδηγίες των επιστημόνων (πολύ) πιο επισταμένως από τον μέσο όρο του «γενικού πληθυσμού».
Εκεί, δυστυχώς, καταλήξαμε ως κοινωνία μετά την άρση του lock down και των αστυνομικών απαγορεύσεων: αντί οι υπόλοιποι να προστατεύουν όσους είναι σε δυσμενέστερη θέση σε αυτή την πανδημία, οι συνάνθρωποί μας με υποκείμενα νοσήματα τελικά προφυλάσσουν τους «υπόλοιπους». (Μας) προσέχουν διπλά.
Πως οι ίδιοι αντιμετώπισαν την πανδημία, από το ξεκίνημά της μέχρι σήμερα;
Πως βίωσαν το lock down σε ιατρικό και ψυχολογικό επίπεδο, κυρίως;
Αντιμετωπίζουν δυσκολίες όσον αφορά την θεραπευτική τους αγωγή και την πρόσβαση σε δομές υγείας;
Έχουν την κατάλληλη υποστήριξη από την Πολιτεία και τι καλύτερο μπορεί να γίνει;
Με τα κρούσματα να επανέρχονται πλέον σε «ανοιξιάτικα» νούμερα (ευτυχώς, προς το παρόν, όχι και οι νοσηλευόμενοι σε ΜΕΘ), τι τους προβληματίζει περισσότερο; Και πως θα διαχειριστούν την επόμενη περίοδο και, ίσως, ένα επόμενο κύμα της πανδημίας;
Τελικά, θα αντλήσει η ανθρωπότητα χρήσιμα συμπεράσματα από την πανδημία; Ή θα κυριαρχήσει η «μνήμη του χρυσόψαρου»;
Η κυρία Εύη Ορφανού είναι διαγνωσθείσα καρκινοπαθής από το Φεβρουάριο του 2015: Ca αριστερού μαστού, μετά ολική μαστεκτομή (άμφω).
Παρακολουθείται πλέον σε ετήσια βάση, μόνο με ήπια υποστηρικτική θεραπεία. Η ίδια ζει μόνιμα στην Ορεστιάδα, στον Βόρειο Έβρο, από τις αρχές του 2015 και δραστηριοποιείται πολύ ενεργά στα ζητήματα του Συλλόγου Καρκινοπαθών Ν. Έβρου «Μαζί για Ζωή» (στον οποίο προεδρεύει).
«Η αρχική εμφάνιση του κορωνοϊού στην Κίνα, στα τέλη του 2019, δεν με θορύβησε ιδιαίτερα. Οι πληροφορίες ακούγονταν πολύ ασαφείς, από πολύ μακριά. Ωστόσο, όντας ευαισθητοποιημένη σε θέματα υγείας, άρχισα σιγά- σιγά να την παρακολουθώ μέσω Διαδικτύου. Και οι τοπικές καραντίνες στην Κίνα εντέλει με θορύβησαν.
«Τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά πέρασαν χωρίς τη σκέψη του κορωνοϊού στην καθημερινότητα- αυτό άρχισε να αλλάζει το Φεβρουάριο του 2020, όταν μία ασυνήθιστα δυνατή ίωση σάρωσε τα σχολεία της πόλης μας. Η 10χρονη κόρη μας παρέμεινε στο σπίτι για περίπου δύο εβδομάδες, ενώ το «κύμα» της ίωσης σάρωνε όλα τα σχολεία της πόλης, ιδίως τα Δημοτικά. Υπήρχαν τάξεις που έμειναν με λιγότερα από πέντε παιδιά, ενώ για τουλάχιστον μία ημέρα γνωρίζω τάξη που όλα τα παιδιά ήταν απόντα».
«Η ίωση «χτύπησε» και εμένα προσωπικά – οι καρκινοπαθείς λέγεται ότι έχουμε ασθενέστερο ανοσοποιητικό. Έμεινα στο σπίτι για περίπου μία εβδομάδα – με το σύζυγό μου να έχει μεταβεί στη Θεσσαλονίκη για σοβαρές επαγγελματικές υποχρεώσεις (είναι ιατρός Ακτινολόγος, από τέλη Μαΐου στο Κέντρο Υγείας της πόλης). Μέχρι σήμερα, η περίπτωση αυτή η ίωση να αποτελούσε ένα πρόδρομο «κύμα» του κορωνοϊού στην πόλη μας παραμένει ένα ανοιχτό ενδεχόμενο».
«Αναρρώνοντας από την ίωση, ακολούθησα απλά μέτρα: περιορισμό μετακινήσεων, άσκοπων κοινωνικών συναντήσεων, καλό αερισμό του σπιτιού, καλή διατροφή. Ήταν ευτύχημα ότι η ίωση αυτή μας βρήκε κάπως προετοιμασμένους στη λογική των μέτρων».
«Λόγω των σχέσεών μας με το χώρο της Υγείας, είχαμε άμεση και υπεύθυνη πληροφόρηση (ο σύζυγός μου ενημερωνόταν επαγγελματικά μέσω του Ιατρικού Συλλόγου Έβρου και ιατρικές σελίδες του Διαδικτύου). Αστραπιαία, περάσαμε στα πρώτα κρούσματα και στη μαζική καραντίνα / lockdown».
«Παρόλα αυτά, παραμείναμε ψύχραιμοι. Η «προεργασία» από την προαναφερθείσα ίωση του Φεβρουαρίου και η υπεύθυνη ιατρική πληροφόρηση που είχαμε, βοήθησαν σημαντικά σε αυτό. Ο σύζυγός μου συνέχισε να μεταβαίνει ανελλιπώς στην εργασία του (τότε ως Ακτινολόγος σε Διαγνωστικό Κέντρο της πόλης μας) και αυτό μας έδωσε μία ψευδαίσθηση καθημερινότητας – αν και πλέον εξεταζόντουσαν αυστηρά μόνο τα επείγοντα περιστατικά».
«Υποκρυπτόμενο άγχος φυσικά υπήρχε. Ωστόσο, ακολουθούσαμε τις οδηγίες όπως μπορούσαμε καλύτερα, με προσήλωση στον ατομικό εξοπλισμό και στα μέτρα κοινωνικής απόστασης: προμηθευτήκαμε (αν και σε «αλμυρές» τιμές) μάσκες πολλαπλών χρήσεων, στολές, γάντια και προσωπίδες. Η κόρη μας περισσότερο χάρηκε για αυτή την ξαφνική ευκαιρία «διακοπών», στη μέση της χρονιάς (άρχισε να «βαριέται» όμως, αργότερα). Ο Σύλλογός μας ανέστειλε άμεσα όλες τις προγραμματισμένες εκδηλώσεις του και προτρέψαμε ρητά και κατηγορηματικά τα μέλη μας να “μείνουνε σπίτι”».
«Περισσότερο, με φόβιζε το άγνωστο της νόσου. Επιπροσθέτως, η σχέση μας με το χώρο της Υγείας είχε και μία επιπλέον πηγή άγχους: γνωρίζαμε καλύτερα από άλλους τις δυνατότητες, αλλά και τις αδυναμίες του συστήματος (Δημόσιας και Ιδιωτικής) Υγείας στην Ελλάδα».
«Η πρόσβασή μου σε επαγγελματίες της Υγείας (και σε φαρμακευτική αγωγή) παρέμεινε απρόσκοπτη, έστω και τηλεφωνικά – αλλά δεν αποτελούμε ένα συνηθισμένο παράδειγμα. Ο ατομικός εξοπλισμός όμως ήταν ένα δύσκολο θέμα, ιδίως όταν προσπαθούσα να καλύψω τις ανάγκες μελών του Συλλόγου ή και να βελτιώσουμε (μέσω δωρεών) το παρεχόμενο υλικό στις δομές Υγείας της περιοχής μας».
«Συνολικά, θεωρώ ότι η Πολιτεία κινήθηκε προς της σωστή κατεύθυνση και εν τέλει, επαρκώς, αν και με μεγάλο οικονομικό κόστος. Η ταχύτητα στην εφαρμογή του lockdown θεωρώ ότι ήταν κρίσιμή, αλλά και αποτελεσματική».
«Μεγαλύτερο πρόβλημα αποτέλεσε η «από απόσταση» διαχείριση των ιατρικών περιστατικών, μία αναγκαία πρακτική αλλά όχι και η καλύτερη. Τα καρκινοπαθή μέλη μας αντιμετώπισαν, κατά περίπτωση, σημαντικά προβλήματα: αναστολή προγραμματισμένων εξετάσεων και check-up, όπως και αδυναμία τακτικής επικοινωνίας με τον ογκολόγο τους. Για τα ανωτέρω, παρεμβήκαμε δυναμικά, έστω και από απόσταση (τηλεφωνικά ή και μέσω Διαδικτύου). Θεωρώ με επιτυχία για τα δεδομένα της περιοχής μας».
«Στα μέσα πλέον του καλοκαιριού, δε μπορεί παρά να μας ανησυχεί η αύξηση των κρουσμάτων, και περισσότερο ακόμη η σημαντική «χαλάρωση» στην εφαρμογή των μέτρων από το γενικό πληθυσμό. Ειδικά σε ορισμένα μαγαζιά, πχ σουπερμάρκετ, η εφαρμογή μάσκας έφτασε να αποτελεί αξιοπερίεργο!».
«Αν και προσπαθούμε να επανέλθουμε στην καθημερινότητα, δεν αμελούμε τα μέτρα ατομικής προστασίας (έστω, και με μία αναμενόμενη κόπωση). Διακοπές εκτός σπιτιού δεν προβλέπονται όμως για φέτος – ανήκω σε ευπαθή ομάδα».
«Δυστυχώς, τα κρούσματα θα συνεχίσουν να αυξομειώνονται για καιρό (αυτό προέβλεπαν και τα ιατρικά μοντέλα ήδη από το Μάρτιο). Ευελπιστούμε να μην εξελιχθεί αυτή η εικόνα σε «δεύτερο κύμα». Όσο σκληρό και αν ακούγεται, είμαστε σαφώς υπέρ της υιοθέτησης άμεσα σοβαρών προστατευτικών μέτρων, με κυριότερο την όσο το δυνατόν γενίκευση της χρήσης μάσκας σε κλειστούς χώρους. Και σαφή τήρηση της κοινωνικής απόστασης. Δεύτερο lockdown αμφιβάλλω αν μπορούμε να αντέξουμε οικονομικά, σαν κοινωνία – πρέπει λοιπόν να το αποφύγουμε πάση θυσία!».
«Θα θέλαμε όμως, ιδίως σαν Σύλλογος, να δοθεί μεγαλύτερο ενδιαφέρον και ευαισθησία στην αντιμετώπιση των αναγκών των καρκινοπαθών συμπολιτών μας, αποφεύγοντας (στο μεγαλύτερο βαθμό) τα προβλήματα που ανέφερα προηγουμένως: κυριότερο την επαρκή επικοινωνία με τον ογκολόγο των μελών αφενός, και τη μη αναστολή κρίσιμων εξετάσεων, παρά την απόσταση των εκάστοτε ραντεβού».
«Αναγκαία είναι από την Πολιτεία η διενέργεια μεγάλου αριθμού διαγνωστικών τεστ για τον κορωνοϊό, μέτρο αποδεδειγμένα αποτελεσματικό στην αποτύπωση της νόσου (όπως, η Ν. Κορεα) – αν και με οικονομικό κόστος».
«Στο επερχόμενο φθινόπωρο, εύχομαι να έχουμε διδαχθεί και σαν κοινωνία από την αρχική φάση της πανδημίας (αν και, δυστυχώς, ακόμα δεν το διαπιστώνω). Η ιατρική κοινότητα και ο χώρος της Υγείας, εν γένει, έχουν σαφώς τροποποιήσει ριζικά την πρακτική τους – οι υπόλοιποι, όμως; Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας ότι ο κορωνοϊός ήρθε και θα μείνει, άρα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτόν. Τουλάχιστον, μέχρις ότου ένα αποτελεσματικό εμβόλιο σταματήσει την εξάπλωση της πανδημίας ριζικά».
«Ωστόσο, είμαι συγκρατημένα αισιόδοξη. Όλες οι προηγούμενες πανδημίες αντιμετωπίζονταν πάντοτε με χειρότερες πρακτικές και με υποδεέστερες γνώσεις από την εποχή μας, και όμως τις αφήσαμε πίσω μας (αν και με μεγάλο κόστος σε ζωές, είναι αλήθεια). Ποτέ πριν η ανθρωπότητα δεν είχε φτάσει σε καλύτερο τεχνολογικό και επιστημονικό επίπεδο για την αντιμετώπιση μιας πανδημίας, από ότι σήμερα».
«Οι άνθρωποι έχουν, όμως, την τάση να λησμονούν. Είθε να αντλήσουμε τα περισσότερα δυνατά διδάγματα από την πανδημία αυτή και να διατηρήσουμε την ανάμνηση αυτής της εμπειρίας ως παρακαταθήκη γνώσης για το μέλλον».