Αυτές εδώ οι γραμμές γράφονται από κάποιον που αγαπά το ποδόσφαιρο και μεγάλωσε υποστηρίζοντας τον Ολυμπιακό. Το απόγευμα της Κυριακής επέλεξα συνειδητά να μην παρακολουθήσω το ντέρμπι μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού, έχοντας χάσει το ενδιαφέρον μου με τα όσα δεινά συμβαίνουν τα τελευταία πολλά χρόνια στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Μια ώρα μετά την έναρξη της αναμέτρησης, δυστυχώς, ήρθε η θλιβερή «δικαίωση» με τις νέες παλινωδίες που έφεραν την οριστική διακοπή του αγώνα. Δεν μπορούσα να φανταστώ εκ των προτέρων τι παράλογο θα συνέβαινε ετούτη τη φορά, αλλά μόνο από τα σύννεφα δεν έπεσα όταν πληροφορήθηκα για την πολεμική εξέλιξη του παιχνιδιού. Αν και η λέξη «παιχνίδι» έχει χάσει εντελώς το νόημά της, όταν αναφερόμαστε στα ματς μεταξύ των δύο ομάδων - και όχι μόνο.
Δεν έχει την παραμικρή σημασία αν η κροτίδα έπεσε δίπλα, παραδίπλα ή μακριά από τον Χουάνκαρ. Ούτε καν αν τραυματίστηκε ο ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού. Στην Ελλάδα έχουμε εξοικειωθεί σε βαθμό πολύ επικίνδυνο με αυτού του είδους τα σκηνικά, που πλέον τα θεωρούμε εντελώς φυσιολογικά και τα προσπερνάμε, στεκόμενοι στο αν ο αμυντικός των «πράσινων» έκανε θέατρο ή όχι. Ή στο ποια ομάδα μπορεί να υποστηρίζει ο γιατρός που εξέτασε τον παίκτη.
Το ποιοι και γιατί πέρασαν τις κροτίδες στο γήπεδο - για πολλοστή φορά - και με ποιου τη βοήθεια μας έχει γίνει εντελώς αδιάφορο, λες και δεν είναι αυτό το πραγματικό πρόβλημα. Ενα πρόβλημα, που εντοπίζεται, στην πλειοψηφία των ελληνικών γηπέδων.
Ας διερωτηθούμε τι ακριβώς θα ακολουθούσε αν αυτό συνέβαινε σε κάποιο γήπεδο άλλης χώρας, ευνομούμενης π.χ. της Βρετανίας. Ο εν λόγω «φίλαθλος» είτε θα είχε συλληφθεί επιτόπου είτε θα είχε εντοπιστεί σε χρόνο μηδέν. Θα του επιβαλόταν επιτόπου δια βίου απαγόρευση εισόδου στο γήπεδο από την ίδια του την ομάδα και απαγόρευση εισόδου από όλα τα γήπεδα με απόφαση των αρχών. Το σενάριο δεν είναι υποθετικό - το έχουμε δει να συμβαίνει για πολύ μικρότερα παραπτώματα.
Εδώ, πάλι, δεν μας απασχολεί καν ποιος έβαλε τις κροτίδες μέσα και ποιος τις πέταξε προς τους παίκτες. Εξάλλου, όλοι ξέρουν ποιοι είναι. Το έχουν ξανακάνει και θα το ξανακάνουν.
Και στην τελική, ας αναρωτηθούμε και το εξής απλό: Αν εκεί που δουλεύετε ερχόταν κάποιος και πετούσε μια κροτίδα προς το μέρος σας τι θα κάνατε; Θα συνεχίζατε να κάνετε τη δουλειά σας, σαν να μην συμβαίνει τίποτα; Ακόμη και αν δεχτούμε υποθετικά - για λόγους οικονομίας της συζήτησης - ότι ο Χουάνκαρ προσποιήθηκε τραυματισμό, τι ακριβώς έπρεπε να κάνει; Να συνεχίσει το «ζέσταμα», αφού δεν τον πέτυχε η κροτίδα, μέχρι να τον πετύχει η επόμενη;
Το πιο θλιβερό όλων, που δεν αφήνει κανένα περιθώριο αισιοδοξίας για το μέλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου, είναι ότι αντί να καταδικάζουμε ομόθυμα το περιστατικό και να συμφωνήσουμε ότι είναι αυτονόητη η διακοπή του αγώνα και η παραδειγματική τιμωρία όλων των υπαιτίων ανεξαιρέτως, εμείς αναλωνόμαστε σε «αναλύσεις» για το ποιος είναι περισσότερο υποκριτής και ποιος θα κερδίσει το κωλοπαίχνιδο στα χαρτιά.
Διότι στην Ελλάδα, όταν οι κάφροι οπαδοί βρίζουν τις μητέρες των παικτών, τους σημαδεύουν με λέιζερ και τους πετάνε κροτίδες ή εισβάλλουν στον αγωνιστικό χώρο σε περίπτωση που δεν τους αρέσει η έκβαση του αγώνα (το έχουμε δει πολλάκις κι αυτό), δεν τρέχει και τίποτα. Είναι απλά Κυριακή βράδυ...