Αναζητώντας το άπιαστο όνειρο του παραδείσου στη ζοφερή πραγματικότητα του σήμερα της ελληνικής ύφεσης έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέμαι πόσο τυφλός μπορεί να είναι κανείς για να βλέπει, αλλά να μη χαίρεται μπροστά στις αμέτρητες εικόνες που μπορεί να σε κάνουν από μόνες τους να θυμηθείς τι είναι ευτυχία. Αυτή την ευτυχία που ζούσες στα παιδικά σου χρόνια, συνυφασμένη με τις έννοιες της ανεμελιάς, της χαράς, της αρμονίας με το φυσικό περιβάλλον.
Αν και ακούγεται ρομαντικό ανακάλυψα πως μπορώ και με υποχρεώνω να κλείνω για κάποιες ώρες τους διαύλους της ενημέρωσης και μαζί τους να ξεσκεπάζω το τοπίο από το καταθλιπτικό πέπλο της θλιβερής ελληνικής πραγματικότητας. Ενώ η πολιτική ζωή του τόπου είναι στο χείλος του γκρεμού, η οικονομία της χώρας βουτηγμένη στην άβυσσο, οι κοινωνικές δομές σε αποσάθρωση, το κύμα των μεταναστών μάς πνίγει και οι πολίτες αυτής της χώρας κινούμαστε κοπιώντες στο σήμερα και αγωνιώντες για το αύριο, ανακαλύπτω πως αυτό που φαίνεται σαν ουτοπία, το να χαίρεται κανείς τη ζωή, μπορεί να γίνει και πάλι πραγματικότητα πέρα από κάθε όνειρο.
Κόντρα στην επίθεση των μέσων ενημέρωσης και καταβάλλοντας μεγάλη προσπάθεια -είναι αλήθεια- διαπιστώνω δια ζώσης πως όντως η θάλασσά μας δεν είναι σε κρίση, τα βουνά μας εξακολουθούν να είναι πανέμορφα, ο ήλιος συνεχίζει να μάς χαρίζει το πολύτιμο φως του, η γη παράγει πλουσιοπάροχα, τα ζώα διψούν για φροντίδα και χάδια, τα παιδιά μας έχουν ακόμα κέφι και χαμόγελο για τη ζωή, πως υπάρχουν ακόμα αρκετοί που χορεύουν και τραγουδούν για αυτά που εγώ αμέλησα να χαίρομαι.
Παραλία στο Μαστιχάρι
Αγελάδα σε πεδιάδα του Μαστιχαρίου
Άγιος Μιχαήλ Αρχάγγελος, Κάστρο Παλιό Πυλί - Κως
Νεογέννητο πρόβατο σε βοσκότοπους της Κω
Κατοικίδιος κόκορας στην Ευαγγελίστρια - Ορεινό χωριό Ασφενδιού
Άνοιξα τα μάτια της καρδιάς μου και της πίστης να δω μέσα από το πρίσμα της αισιοδοξίας, της αγάπης και της ελπίδας γιατί το πρίσμα της λογικής με κούρασε πολύ και μου θόλωσε την όραση τόσο που αλλοίωσε την εικόνα της πραγματικότητας.
Και θυμήθηκα αυτό που γράφει ο Λέο Μπουσκάλια στο βιβλίο του «Λεωφορείο 9 για τον Παράδεισο» πως «Οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι ανάμεσά μας είναι αυτοί που αγκαλιάζουν τη ζωή, τον έρωτα, τους ανθρώπους, την τέχνη, τις αναμνήσεις, τα βιβλία, τη μουσική, τη μάθηση, το χορό, το καλό φαγητό και χιλιάδες άλλα μικρά και μεγάλα πράγματα με πάθος. Όσο πιο παθιασμένα αγαπούμε πολλά πράγματα τόσο πιο εφικτό γίνεται να ζήσουμε στο δικό μας παράδεισο, τώρα».
Και αποφάσισα να ζω με πάθος την κάθε στιγμή της ζωής που είναι ένα θείο δώρο στον καθένα από εμάς και σε μένα προσωπικά. Και άρχισα να εξερευνώ και να αγαπώ το νησί της Κω που δεν είναι ο τόπος καταγωγής μου, αλλά η ζωή με έφερε εδώ. Να γνωρίζω νέους ανθρώπους, να περπατώ στη φύση, να ανεβαίνω στο βουνό, να χαϊδεύω μία αδέσποτη γάτα, να αφήνομαι να επιπλέω στην επιφάνεια του νερού κολυμπώντας στη θάλασσα, να κάνω μακρινές διαδρομές με το ποδήλατο, να απολαμβάνω το παγωτό μου και ας παχαίνει, να αγαπώ με πάθος και να αγαπιέμαι, να συγχωρώ και να προχωρώ στη ζωή που δεν περιμένει και τρέχει. Όσοι από εμάς είδαμε το κινηματογραφικό αριστούργημα παραγωγής 1997 του Ρομπέρτο Μπενίνι "Life is beautiful" καταλαβαίνουμε πως στη ζωή νικά αυτός που έχει ελπίδα, αισιοδοξία, πάθος, αγάπη και υποκριτικές ικανότητες καθώς οι καταστάσεις, συνήθως, είναι πολύ τραγικές.
Γάτες, Αρχαιολογικός χώρος Ασκληπιείου - Κως
Πεζοπορική εξόρμηση σε δασωμένη διαδρομή στο όρος Δίκαιος - Κως
Ζώντας στην Κω ανακαλύπτω όλο και περισσότερα κομμάτια από το παζλ που συνθέτουν την εικόνα της Ελλάδας και επιθυμώ να μοιραστώ μαζί σας δίνοντάς σας εικόνες που θα σας γεμίσουν δύναμη για το σήμερα και θα σας εμπνεύσουν για το αύριο.
Όχι πως δεν βλέπω και τις επιπτώσεις του μαζικοποιημένου και κονσερβοποιημένου "all inclusive" τουρισμού των 4άστερων και 5άστερων ξενοδοχείων υπερμονάδων του νησιού που αλλοιώνουν το τοπίο σε κλειστά γκέτο που, παράνομα από τη νέα νομοθεσία, κατακλύζουν τις παραλίες βαπτίζοντάς τες «αποκλειστικής χρήσης». Όχι πως αγνοώ, πως θα μπορούσα άλλωστε, την ανθρώπινη αθλιότητα στα πρόσωπα των μεταναστών που ξεβράζονται κατά δεκάδες στα παράλια, όπως θα έβλεπα αν βρισκόμουν τώρα στο κέντρο της Αθήνας. Όχι πως δεν βλέπω την απουσία ουσιαστικών κρατικών υποδομών και ενός αξιοπρεπούς νοσοκομείου, την εργασιακή εκμετάλλευση, τα σκουπίδια και τα μπάζα που κάποιοι αφήνουν σε λάθος σημείο για να μας θυμίσουν πως στην Ελλάδα φροντίζουμε τα σπίτια μας, αλλά προσβάλουμε το περιβάλλον. Όχι πως δεν διακρίνω τις κοινωνικές αθλιότητες των απανταχού έκφυλων, μεθυσμένων και παρηκμασμένων εκπροσώπων του δυτικόφερτου καλοκαιρινού, διακοπο-ξεσαλώματος!
Αλλά δεν είναι ο κόσμος μας μόνο αυτός. Και δεν είναι η ζωή μόνο αθλιότητα και πόνος. Και δόξα στο Θεό που δεν είναι γιατί ο κόσμος μας θα ήταν τόσο αφιλόξενος που θα καταντούσε αβίωτος. «Η ζωή είναι ωραία», λοιπόν, και στα ελληνικά, καθώς αυτή είναι η γλώσσα μας, αυτός είναι ο τόπος μας και δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ πως μας ανήκει μόνο το τώρα και αυτό θα πρέπει να χαρούμε, ακόμα κι αν κάποιοι από εμάς είναι αναγκασμένοι να δουλεύουν συλλέγοντας σκουπίδια. Κάπου εκεί ανάμεσα, μπορεί κανείς να ανακαλύψει μεγάλους θησαυρούς και πραγματική ομορφιά. Αρκεί να κοιτάξει κανείς με το σωστό πρίσμα. Αυτό που μάς επιτρέπει να χαιρόμαστε και να ονειρευόμαστε ένα ομορφότερο και ελπιδοφόρο αύριο.
Πλημμυρισμένες εκτάσεις με flamingo - Τιγκάκι
Το νησάκι Καστρί της Κεφάλου
Ηλιοβασίλεμα σε παραλία στο Μαρμάρι
Λίμνη της Αλυκής, Υδροβιότοπος στο Τιγκάκι - Κως