″Αγάπη για πάντα” (L’amour toujours), η δημοφιλής χορευτική επιτυχία του 1999 του DJ Gigi D’Agostino, έρχεται και πάλι στο προσκήνιο λίγο πριν τις ευρωεκλογές για λάθος λόγους. Πανικοβάλλει τη Γερμανία και αποδεικνύει ότι η Ευρώπη είναι διχασμένη με τους νέους της, όπως δείχνουν δημοσκοπήσεις, να χάνονται στο θολό τοπίο της ακροδεξιάς, ενώ το πολιτικό κατεστημένο αδυνατεί να αντιμετωπίσει το φαινόμενο.
Η απαγόρευση
Το L’amour toujours μπορεί να σκαρφάλωσε στην κορυφή του iTunes chart της Γερμανίας όμως οι διοργανωτές του φετινού Oktoberfest στο Μόναχο, της μεγαλύτερης γιορτής μπύρας στον κόσμο, που προσελκύει κάθε χρόνο εκατομμύρια επισκέπτες από τη Γερμανία και το εξωτερικό, απαγόρευσαν το τραγούδι.
Το περιστατικό
Η απόφαση είναι απόρροια ενός περιστατικού που σημειώθηκε στο γερμανικό νησί Ζυλτ της Βόρειας Θάλασσας, σχεδόν απέναντι από τη Δανία, το οποίο ενίοτε αποκαλείται και «Μύκονος της Γερμανίας». Εκεί προ ημερών μια ομάδα νεαρών ατόμων που διασκεδάζει σε κλάμπ διασκευάζει το L’amour toujours φωνάζοντας: «Η Γερμανία ανήκει στους Γερμανούς, έξω οι ξένοι». Ενας ένας από την παρέα υψώνει το χέρι του για τον χιτλερικό χαιρετισμό ,ενώ με το δάκτυλό του κάτω από τη μύτη μιμείται το μουστάκι του Χίτλερ.
Η σκηνή καταγράφηκε σε βίντεο και κοινοποιήθηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης,προκαλώντας πλήθος αντιδράσεων. Ο ιδιοκτήτης του κλαμπ επέβαλε ισόβιο αποκλεισμό στους νεαρούς αποποιούμενος κάθε σχέση μαζί τους. Ο ένας από τους νεαρούς απολύθηκε από τη δουλειά του, ενώ εκπρόσωπος της αστυνομίας επισήμανε στην DW ότι βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη η έρευνα για ποινικά αδικήματα, όπως η υποκίνηση σε φυλετικό μίσος και η χρήση απαγορευμένων συμβόλων που αντίκεινται στο Σύνταγμα.
Σύμφωνα με την ίδια πηγή ο Γερμανός Καγκελάριος Ολαφ Σόλτς με ανάρτησή του στο Twitter έκανε λόγο για «αηδιαστικά» και «απαράδεκτα» συνθήματα.
Επίσης, η πρώτη γυναίκα υπουργός Εσωτερικών της Γερμανίας μέλος των Σοσιαλδημοκρατών Νάνσι Φέιζερ δήλωσε ότι είναι «ντροπή για τη Γερμανία» να ακούγονται τέτοια συνθήματα.
«Χαβιαροαριστερά» και «Prosecco Nazis»
Το ενδιαφέρον στην όλη υπόθεση είναι ότι οι νεαροί που τραγουδούν τα αντιμεταναστευτικά συνθήματα δεν ανήκουν στη δημογραφική ομάδα των νέων χαμηλής μόρφωσης και εισοδήματος που τείνουν προς τον ακροδεξιά, το αντίθετο μάλιστα. Πρόκειται για άτομα που η αριστερά τους αποκαλεί, σε αντίποινα για το «χαβιαροαριστερά», «Prosecco Nazis».
Αξίζει να σημειωθεί ότι δεν είναι η πρώτη φορά που το «Αγάπη για πάντα» διασκευάζεται με αυτό τον τρόπο, έχουν καταγραφεί και άλλα περιστατικά. Όμως αντί να αναζητηθούν τα αίτια αυτών των συμπεριφορών η αντιμετώπιση είναι η καταστολή. Όπως συμβαίνει πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, το αποτέλεσμα είναι προσωρινό και η αποξένωση και ο διχασμός δεδομένοι.
Όπως προκύπτει από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ήδη υπάρχουν αντιδράσεις από άτομα που διαμαρτύρονται για την ανεξέλεγκτη μετανάστευση και για την μη ενσωμάτωση σημαντικής μερίδας αλλοδαπών. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που καταγγέλουν την πολιτική ορθότητα και υποστηρίζουν πως η αντίθετη άποψη βαπτίζεται ναζιστική και ποινικοποιείται. Μάλιστα επιρρίπτουν ευθύνες στην Αριστερά, κατηγορώντας τη ότι είναι αποκομμένη από την κοινωνία και ότι προσπαθεί να προσεταιριστεί τις μειονότητες για εκλογικά οφέλη.
Μια διχασμένη κοινωνία
Στις 29 Απριλίου οι πολιτικοί της Γερμανίας βρέθηκαν προ εκπλήξεως, όταν περίπου 1.100 άτομα συμμετείχαν σε συγκέντρωση στο Αμβούργο με αίτημα τη δημιουργία χαλιφάτου.
Οι ομιλητές, όπως αναφέρει η DW, με αφορμή τον πόλεμο στη Γάζα κατηγόρησαν τους πολιτικούς της Γερμανίας ως ισλαμοφοβικούς και ψεύτες ενώ οι διαδηλωτές κρατούσαν πανό που έφεραν συνθήματα όπως «Γερμανία = δικτατορία αξιών» και «Το χαλιφάτο είναι η λύση».
Ο Όλαφ Σολτς και πάλι έκανε λόγο για ανεπίτρεπτες ενέργειες που πρέπει να έχουν συνέπειες.
Το ίδιο σκηνικό επικρατεί σε όλες τις μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις και ο πόλεμος στη Γάζα έχει αναδείξει αυτό το χάσμα που επικρατεί στην κοινωνία.
Οι νέοι φλερτάρουν με την ακροδεξιά
Το πολιτικό κατεστημένο στην Ευρώπη βρίσκεται αντιμέτωπο με την πραγματικότητα που λέγεται άνοδος της ακροδεξιάς. Άλλωστε αυτό είναι το βασικό πρόταγμα στις Ευρωεκλογές του Ιουνίου, η έκκληση προς τους πολίτες να προσέλθουν στις κάλπες και να αποτρέψουν την άνοδο των κομμάτων της άκρας δεξιάς. Όμως δεν έχουν καταφέρει να πείσουν τους νέους ότι η Ευρώπη μπορεί να τους προσφέρει ένα καλύτερο μέλλον.
Τα κόμματα του παρελθόντος φαίνεται πως γέρασαν και δεν τα θέλουν πια. Οι νέοι εξεγείρονται, ενάντια στους σοσιαλιστές και τους αριστερούς καθώς θεωρούν ότι διέψευσαν τις ελπίδες τους και πολύ περισσότερο αυτές των γονιών τους. Οι νέοι ως παιδιά είδαν τους γονείς τους να δυσκολεύονται από τις πολλαπλές υφέσεις. Κανείς δεν ξεχνά την οικονομική κρίση.
Σήμερα η οικονομία, ο πληθωρισμός, η επαγγελματική αποκατάσταση, η μετανάστευση, ένας πόλεμος στην Ευρώπη και ένας ακόμη στη Μέση Ανατολή, που όμως διχάζει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, μόνο αβεβαιότητα μπορεί να φέρουν.
Όλα αυτά εκλαμβάνονται ως αδυναμία της πολιτικών της ΕΕ να αντιμετωπίσουν τις κρίσεις που προκύπτουν στο διαρκώς μεταβαλλόμενο διεθνές περιβάλλον.
Την ίδια ώρα η Αριστερά, ως υπέρμαχη της πολυπολιτισμικότητας, προωθεί μια ατζέντα με θέματα που όπως φαίνεται τη θέτουν σε αναντιστοιχία με τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας.
Τι δείχνουν τα ευρήματα
Πλέον η γενιά Ζ (Gen-Zers) και οι Millennials μεγαλώνουν και αγχώνονται, η γενιά Χ έγιναν μεσήλικες και οι ανησυχίες για την κλιματική αλλαγή και τα δικαιώματα διάφορων κοινωνικών ομάδων έχουν αντικατασταθεί από πιο άμεσες ανάγκες όπως την έλλειψη προσιτής στέγης, τους φόβους για την φτώχεια, το εάν θα καταφέρουν να βγουν στη σύνταξη και εάν θα έχουν αξιοπρεπή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Δεν είναι τυχαίο, όπως προκύπτει σε έρευνα του Politico, ότι οι νεότεροι ψηφοφόροι στο Βέλγιο, τη Γαλλία, την Πορτογαλία, τη Γερμανία και τη Φινλανδία, υποστηρίζουν αντιμεταναστευτικά κόμματα και κόμματα που δεν ανήκουν στο κατεστημένο πολιτικό σκηνικό σε ποσοστό ίσο ή και μεγαλύτερο από αυτά που καταγράφονται στους μεγαλύτερους σε ηλικία ψηφοφόρους.
Σύμφωνα με την ίδια πηγή πολλά κόμματα με αντιμεταναστευτική ατζέντα βλέπουν υποστήριξη ακόμη και από νέους ψηφοφόρους που ψηφίζουν για πρώτη φορά στις επερχόμενες εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις 6-9 Ιουνίου.
Σε παρόμοια συμπεράσματα καταλήγουν και αναλυτές που μιλούν στους FT, σύμφωνα με τους οποίους, οι περισσότεροι Gen-Zers και Millennials εξακολουθούν να υποστηρίζουν προοδευτικά κόμματα, όπως τους Πράσινους. Όμως οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι σε όλη την Ευρώπη, η αριστερά και τα προοδευτικά κόμματα αρχίζουν και χάνουν αυτούς τους ψηφοφόρους προς κόμματα που κάποτε δεν θα ήταν ποτέ η επιλογή τους.
Ενδεικτικό της κατάστασης, βάσει μετρήσεων που επικαλούνται οι FT, είναι ότι στη Γαλλία, ένα εντυπωσιακό 36% των νέων 18 έως 24 ετών υποστηρίζει τον Εθνικό Συναγερμό (RN) της Μαρί Λεπέν.
Επίσης, το 31% των νέων στην Ολλανδία υποστηρίζει το Κόμμα Ελευθερίας (PVV) του Γκερτ Βίλντερς το οποίο υπόσχεται αυστηρότερη μεταναστευτική πολιτική.
Εν τω μεταξύ, πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι το 22% των Γερμανών ηλικίας 14-29 ετών υποστηρίζει το AfD. Το αντίστοιχο ποσοστό το 2023 ανερχόταν στο 12%. Το αξιοσημείωτο είναι όπως σημειώνουν οι αναλυτές είναι ότι κανένα άλλο κόμμα δεν έχει τόσο μεγάλο ποσοστό στήριξης σε αυτή την ηλικιακή ομάδα.
Οι ειδικοί λένε ότι τα ακροδεξιά κόμματα, όπως το Vox στην Ισπανία, παρουσιάζουν τους εαυτούς τους ως εξεγερμένους κατά του συστήματος, μια τακτική που βρίσκει ιδιαίτερη απήχηση στους νέους άνδρες.
Στη Ρουμανία, το 25% των νέων 18 έως 35 ετών που σκοπεύουν να ψηφίσουν δηλώνουν ότι θα υποστηρίξουν την ακροδεξιά Συμμαχία για την Ένωση των Ρουμάνων, ποσοστό υψηλότερο από οποιοδήποτε άλλο κόμμα.
Δεν είναι rock’n’roll
Επανερχόμενοι στο L’amour toujours (Αγάπη για πάντα) και το φλέρτ των νέων με την ακροδεξιά, αναλυτές εκτιμούν ότι αυτό το κομμάτι της νεολαίας κάνει την επανάστασή του όπως με το rock’n’roll τη δεκαετία του 1950.
Τολμούμε να πούμε ότι δεν πρόκειται για το ίδιο φαινόμενο. Τη δεκαετία του ΄50 και του 60 ο κόσμος ανέκαμπτε από έναν πόλεμο, υπήρχε αμφισβήτηση, αλλά υπήρχε και ελπίδα. Σήμερα επικρατεί ένας μηδενισμός, καθώς το μέλλον φαίνεται δυσοίωνο. Έτσι η υπόσχεση ότι με έναν μαγικό τρόπο θα γυρίσουμε το χρόνο πίσω και όλα θα γίνουν όπως πρώτα γίνεται ιδιαίτερα δελεαστική και αυτό το εκμεταλλεύονται κάποιοι.
Αρα ο κλήρος πέφτει στους πολιτικούς άνδρες και γυναίκες σε ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο να αφουγκραστούν τους πολίτες τους και να σεβαστούν τις αγωνίες τους.
Οι απαγορεύσεις τραγουδιών και η ποινικοποίηση της άποψης μόνο δυσάρεστα θα φέρει.