Τα χτυπήματα είναι απανωτά. Μέσα στις τελευταίες 24 ώρες...
- Η Ελληνική Λύση του Βελόπουλου προσέγγισε την ελληνική Γραμματική του Τζάρτζανου, επιχειρώντας να μας παραδώσει μαθήματα, περί της ορθότητας του όρου «λαθρομετανάστης» - όπου το «λαθρο» προσδιορίζει το «μετανάστης» και όχι τον άνθρωπο. Υποθέτω ότι, βάζοντας το πρόθεμα δίπλα στην ιδιότητα του πολιτικού εν προκειμένω, δεν θα παρεξηγηθεί ο κύριος Βελόπουλος, εάν τον αποκαλούμε στο εξής λαθρο-πολιτικό. Σύμφωνα με την γραμματική του κόμματός του, άλλωστε, δεν πρέπει να το πάρει προσωπικά.
- Στο μεταξύ ο Xρήστος Γιαννούλης του ΣΥΡΙΖΑ, ένας από τους μέχρι κάποτε δημοσιογράφους που επιμένουν να αυτο-αποκαλούνται «συνάδελφοι» των παρουσιαστών όταν εμφανίζονται στα πάνελ (λες και οι δημοσιογράφοι είμαστε γιατροί, οπότε μπορούμε ανέτως να διατηρούμε τη διπλή ιδιότητα όταν πολιτευόμαστε) έγινε για πρώτη φορά «είδηση» για το κοινοβουλευτικό του έργο, με αφορμή μία κόντρα με τον Κώστα Κυρανάκη της ΝΔ - προ του κορυφαίου διλήμματος: Ηταν ή δεν ήταν ακροδεξιοί αυτοί που πήγαν κι οργάνωσαν μπάρμπεκιου έξω από δομή προσφύγων/μεταναστών στην Θεσσαλονίκη; Είναι ή δεν είναι απαράγραπτο και συνταγματικά κατοχυρωμένο το δικαίωμα του Ελληνα στο χοιρινό και στην μπύρα;
Πριν βιαστεί οποιοσδήποτε να παρατηρήσει ότι δήθεν «εξισώνω» τις περιπτώσεις, απαντώ: Όχι, δεν εξισώνω τίποτα. Οι ίδιοι εξισώνονται και συναντιούνται σε ένα σταυροδρόμι, όπου διαλέγουν με μεγάλη ελαφρότητα τον ίδιο δρόμο - έστω με διαφορετικούς βηματισμούς. Ο δρόμος λέγεται: Καμία σχέση με εθνική στρατηγική για το προσφυγικό και το μεταναστευτικό.
Είναι επιεικώς απογοητευτικό και είναι εθνικά (αλλά και κοινοβουλευτικά) ασυγχώρητο. Και δεν πηγαίνει η μομφή ασφαλώς σε τρία μόνο πρόσωπα.
Πηγαίνει στις προηγούμενες κυβερνήσεις και στην σημερινή, γιατί μία εθνική στρατηγική παραμένει ζητούμενο, ενώ το πρόβλημα προσλαμβάνει - εκ νέου - εκρηκτικές διαστάσεις. Δεν είναι λιγότερο επείγον, ούτε λιγότερο σημαντικό από την υπέρβαση της οικονομικής κρίσης - και δεν είναι μικρότερη η αναποτελεσματικότητα με την οποία το διαχειρίζονται διαχρονικά οι ελληνικές κυβερνήσεις.
Πιστεύετε ότι είμαι μηδενιστής ή ισοπεδωτικός;
Πολύ ωραία. Ας απαντήσουν τότε ευθύς αμέσως η κυβέρνηση και τα μεγαλύτερα κόμματα - αυτά που συνέβη να διαχειρίζονται την εξουσία τις τελευταίες δεκαετίες, ισχυριζόμενα ότι κόπτονται για την «αρμονική ενσωμάτωση των μεταναστών» στην ελληνική κοινωνία:
- Πρέπει ή δεν πρέπει να γνωρίζει ελληνικά ένας μετανάστης που θέλει να ζήσει και να εργαστεί στην Ελλάδα; Εχει φροντίσει κάποια κυβέρνηση ή κάποιο υπουργείο να προσφέρει αυτή την δυνατότητα στο σύνολο των ενδιαφερομένων;
- Mε την ίδια λογική, πρέπει ή δεν πρέπει να διδάσκονται και ελληνική ιστορία (δεν το προτείνω, γιατί δεν είναι αυτός ο ρόλος μου - απλώς ερωτώ);
- Πρέπει ή δεν πρέπει να εργαστεί η ελληνική Πολιτεία με στόχο να προσφέρει ευκαιρίες απασχόλησης (και) στους πρόσφυγες/μετανάστες; Κάνει κάτι γι αυτό ή δηλώνει αδυναμία/αναρμοδιότητα;
- Είναι απαραίτητοι ή όχι οι πρόσφυγες/μετανάστες στην ελληνική οικονομία και σε ποιό βαθμό; Είναι σε κάποιο βαθμό λύση για το ασφαλιστικό, σε μία χώρα όπου ο πληθυσμός γηράσκει με την υπογεννητικότητα να καλπάζει και τα ασφαλιστικά Ταμεία να αδειάζουν; Μήπως θα έπρεπε να δούμε διαφορετικά εκείνους τους πρόσφυγες/μετανάστες που μπορούν και επιθυμούν να εργάζονται νόμιμα, ώστε να εισφέρουν στην ελληνική οικονομία; Και έχει εκπονηθεί κάποιος σχεδιασμός επ′ αυτού ή θα ασχολούμαστε για πάντοτε με τη γραμματική του Βελόπουλου και τη θεωρία του Γιαννούλη, τρώγοντας σουβλάκια και πίνοντας μπύρες;
Τα ερωτήματα δεν μπορεί να παραμένουν αενάως «ρητορικά».
Η λογική βγαίνουμε στη Βουλή και παριστάνουμε είτε τους «προστάτες των προσφύγων», είτε τους «προστάτες των Ελλήνων», είναι αυτή που μας οδήγησε μέχρι εδώ, ενώ καμία ουσιαστική λύση δεν έχει εφαρμοστεί.
Είναι πολύ εύκολη λογική - ανεξαρτήτως της πλευράς που επιλέγει έκαστος των βουλευτών - αλλά αναρωτιέμαι εάν υπάρχει κάποιος που θέλει να επεξεργαστεί έναν πραγματικό, συνολικό εθνικό σχεδιασμό, με ορίζοντα 10-20-30 χρόνων; Διαφορετικά, εγώ δεν βλέπω «φως».