Οι ταινίες β, ενίοτε και γ, διαλογής, οι λεγόμενες και «b-movies» ή «trash films», αποτελούν για αρκετό κόσμο «ένοχες απολαύσεις», ενώ υπάρχουν κι εκείνοι που τις απολαμβάνουν χωρίς φόβο και πάθος και μάλιστα διαθέτουν μέχρι και ολόκληρες συλλογές από πραγματικά κακές κινηματογραφικές παραγωγές.
Οι επιστήμονες αποφάσισαν να ασχοληθούν για πρώτη φορά με αυτό το φαινόμενο, γιατί δηλαδή υπάρχει κόσμος που απολαμβάνει να βλέπει άθλιες ταινίες, μέσα από μια έρευνα που δημοσιεύθηκε πρόσφατα στο Poetics, ένα περιοδικό εμπειρικής έρευνας για τον πολιτισμό, τα ΜΜΕ και τις τέχνες.
Η έρευνα έχει τον τίτλο «Enjoying trash films:Underlying features, viewing stances, and experiential response dimensions» και ανακάλυψε κάτι πραγματικά ενδιαφέρον: η παρακολούθηση τέτοιου είδους ταινιών συνδέεται άμεσα με την υψηλή ευφυΐα.
«Με μια πρώτη ματιά φαντάζει παράδοξο πως κάποιος θα επιλέξει να κάτσει να δει κακοφτιαγμένες, ντροπιαστικές και μερικές φορές πραγματικά ενοχλητικές ταινίες, και μάλιστα να τις απολαύσει», γράφει ο Keyvan Sarkhosh, μεταδιδακτορικός συνεργάτης του Max Planck Institute for Empirical Aesthetics.
Η ερευνητική ομάδα ξεκίνησε προσπαθώντας να εντοπίσει τι ακριβώς είναι αυτό που κάνει μια ταινία «σκουπίδι», καταλήγοντας στο ότι το πιο κοινό χαρακτηριστικό τους είναι η «φτήνια» τους. Τα θρίλερ χαμηλού προϋπολογισμού ήταν το πιο κοινό παράδειγμα.
Οι ερευνητές κατέληξαν στο ότι, προφανώς, η θέαση αυτών των ταινιών γίνεται με ειρωνική διάθεση και κατά κύριο λόγο από σοβαρούς σινεφίλ. Κάτι που έχει λογική, καθώς οι «σκληροπυρηνικοί» σινεφίλ είναι ως επί το πλείστον άτομα που διασκεδάζουν με τις αναλύσεις πάνω στην αξία παραγωγής της εκάστοτε ταινίες, τους διαλόγους της, τη σεναριακή δομή, τη φωτογραφία, τη σκηνοθεσία και όλα τα επί μέρους τεχνικά κομμάτια της.
«Γι' αυτούς τους θεατές, οι κακές ταινίες είναι μια ενδιαφέρουσα και ευπρόσδεκτη απόκλιση από τις mainstream» λέει ο Sarkhosh. «Έχουμε να κάνουμε με ένα κοινό που έχει λάβει εκπαίδευση ανώτερη αυτής του μέσου όρου, τους οποίους θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε ως “πολιτιστικά παμφάγα”. Τέτοιου είδους θεατές ενδιαφέρονται για ένα ευρύ φάσμα τέχνης και μέσων μαζικής ενημέρωσης, πέρα των παραδοσιακών ορίων της υψηλής και λαϊκής κουλτούρας», προσθέτει.