Η Olympia Dukakis ήταν το κορίτσι που γεννήθηκε στο Λόουελ της Μασαχουσέτης το 1931, αλλά στο βιβλίο της ζωής της ήταν γραφτό να γίνει το αστέρι με τον αριθμό 2.498 στη Hollywood Boulevard.
“Βγαίνει έξω και επιτρέπει στον εαυτό της να είναι ευάλωτη και φοβισμένη απέναντι σε κάθε project. Δίνει το 200%. Δεν θέλει να κάνει τίποτα άνετο για εκείνη. Για μένα το να είμαι δίπλα της είναι ένα μεγάλο μάθημα ζωής. Δεν μπορείς να επαναπαύεσαι αν θέλεις να κάνεις καλή ποιοτική δουλειά. Πρέπει συνεχώς να προκαλείς τον εαυτό σου κάνοντας δύσκολα πράγματα”. Με αυτά τα λόγια επέλεξε ο σκηνοθέτης Χάρης Μαυρομιχάλης να πλέξει το εγκώμιο της 85χρονης Oλυμπίας Δουκάκη, της Ελληνίδας που έμελλε να γίνει μία από τις μεγαλύτερες ηθοποιούς της εποχής μας και να εμπνεύσει χιλιάδες ανθρώπους στον πλανήτη, με τη ζωή, το ταλέντο και το πείσμα της.
Κόρη μεταναστών και γεννημένη στις 20 Ιουνίου το 1931, η Ολυμπία μεγάλωσε στο Λόουελ της Μασαχουσέτης, μία πόλη “καμίνι” εθνικοτήτων, όπως την έχει χαρακτηρίσει η ίδια σε παλαιότερη συνέντευξή της, στην οποία πάλευε για την τιμή της εθνικής της ταυτότητας και την επιβίωσή της. “ Όταν οι Ελληνίδες πήγαιναν στα εργοστάσια έπρεπε να συνοδεύονται από Έλληνες άντρες, αλλιώς οι Ιρλανδοί πετούσαν πέτρες. Αυτό συνέβαινε επειδή κάθε νέα μεταναστευτική ομάδα δούλευε με χαμηλότερο μισθό απ' την προηγούμενη”. Η Ολυμπία όμως δεν υπήρξε ποτέ η γυναίκα που ήθελε να καθορίζεται από την καταγωγή της. Υπήρξε μόνο αυτή που ήθελε να ορίζει η ίδια τον εαυτό της. Και ίσως σε αυτό της το χαρακτηριστικό να βρίσκεται η απάντηση στο γιατί θέλησε να γίνει ηθοποιός. Γιατί τελικά, εκεί που ένιωθε περισσότερο σαν στο σπίτι της, δεν ήταν ούτε το Λόουελ, αλλά ούτε και η Μεσσηνία. Ήταν η σκηνή του θεάτρου.
«Κατά την προσπάθειά μου να γίνω ηθοποιός δέχτηκα πιέσεις να αλλάξω το όνομά μου. Αρνήθηκα να το κάνω γιατί είχα πολεμήσει στους δρόμους, γι' αυτό και ήξερα ότι κάτι τέτοιο θα καταστενοχωρούσε τους γονείς μου. Μπορεί να μην ένιωθα ότι ανήκα σε μια κοινότητα, αλλά σεβόμουν τους γονείς μου. Ένιωθα ότι αποτελώ κομμάτι τους».
Βρισκόταν στη σκηνή του θεάτρου όταν έμαθε πως ήταν υποψήφια για Όσκαρ Β' Γυναικείου Ρόλου το 1987, για το ρόλο της στην ταινία "Moonstruck". Ήταν 56 ετών, μία ηλικία στην οποία συνήθως οι γυναίκες ηθοποιοί βιώνουν τη δύση της καριέρας τους. Όχι όμως η Ολυμπία. Εκείνη ήδη για περισσότερο από είκοσι χρόνια έπαιζε και σκηνοθετούσε ταινίες και παραστάσεις και δίδασκε για 15 χρόνια στο τμήμα New School of Arts του πανεπιστημίου καλών Τεχνών Tisch της Νέας Υόρκης, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως το μονοπάτι που επέλεξε ήταν και βατό. “Η κόρη μου πήγαινε πανεπιστήμιο με δάνειο και εγώ έπαιζα οποιοδήποτε τηλεοπτικό ρολάκι μου δινόταν, προκειμένου να βγάζω χρήματα. Πιεζόμουν. Δεν ήμουν μια ωραία εικόνα”. Ωστόσο, μόνο μία γυναίκα με το πείσμα της δημοφιλούς πλέον Olympia Dukakis θα μπορούσε να ιδρύσει τη δική της θεατρική εταιρεία, τη Whole Theatre Company, πριν καν γίνει 40.
Τη στιγμή που η Glenn Close ανακοίνωσε το όνομά της στην 60η τελετή απονομής των Βραβείων Όσκαρ, η Ολυμπία σκεφτόταν “μακάρι να ήταν εδώ ο πατέρας μου”, ενώ όλοι οι υπόλοιποι αναφώνησαν πως επιτέλους η δουλειά και το ταλέντο αυτής της γυναίκας αναγνωρίστηκαν. Ο ρόλος της ως μητέρα της Cher, κατάφερε να βγάλει το όνομά της από τον κύκλο των εραστών του θεάτρου και να το τοποθετήσει στη σφαίρα των μεγάλων αστεριών του Hollywood.
Στη συνέχεια, το βιογραφικό της εμπλουτίστηκε από μερικές ακόμα ερμηνείες. Άλλοτε τρυφερές, όπως αυτή της Claire Belcher στις Ανθισμένες Μανόλιες, άλλοτε αντισυμβατικές, όπως αυτή της Stella, μίας δυναμικής ηλικιωμένης ομοφυλόφιλης που πηγαίνει με την τυφλή σύντροφό της στον Καναδά για να παντρευτούν, στην ταινία του Tom Fitzgerald Cloudburst, και άλλοτε νοσταλγικές, όπως αυτή της γιαγιάς στην ταινία A little Game. Για αυτό τον ρόλο μάλιστα θα πει πως εμπνεύστηκε από τη δική της γιαγιά. “Η γιαγιά μου ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος. Δεν μπορούσε να μιλήσει αγγλικά και δεν προσέφερε τίποτε άλλο από αγνή αγάπη. Πίστευε πως οτιδήποτε κι αν έκανα, ήταν καταπληκτικό!”.
Αν κανείς κοιτάξει τη ζωή της Olympia Dukakis, είναι λογικό να αναρωτηθεί τι άλλο της απομένει να κάνει τώρα. Τι άλλο μπορεί να καταφέρει αυτή η γυναίκα, που προς τιμήν της κάθε χρόνο δίνεται υποτροφία με το όνομά της σε φοιτητές με υψηλές αποδόσεις, ενώ έχει χαρακτηριστεί ως “larger than life” περσόνα;
Η απάντηση έρχεται από την ίδια και είναι από τις απαντήσεις που εκπλήσσουν, γιατί ας μην ξεχνάμε πως βγαίνει από τα χείλη μιας γυναίκας που διανύει την όγδοη δεκαετία της ζωής της: “Θέλω να κάνω κάτι που να με φοβίζει. Αν δεν με φοβίζει, ποιο είναι τότε το νόημα να το κάνω;”
της Νίκης Χάγια