Όχι, δεν πρόκειται για το νησί που βρίσκεται ανατολικά του Μανχάταν και κλείνει τη θέα του στον Ατλαντικό. Αυτό, είναι το Long Island του Μπρούκλιν και του Κουίνς που μαζί με Μπρονξ, Στέιτεν Άιλαντ και Μανχάταν συναποτελούν τους πέντε δήμους της πόλης της Νέας Υόρκης.
Long Island, εφεξής, θα αποκαλούμε τη Μακρόνησο μετά την επεισοδιακή επίσκεψη του επίδοξου αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Στ. Κασσελάκη, αντάμα με τον τέως αρχηγό ΓΕΕΘΑ, ναύαρχο Αποστολάκη και το απαραίτητο τηλεοπτικό συνεργείο προκειμένου να αποθανατίσουν το σεργιάνι τού ουρανοκατέβατου υποψήφιου στον τόπο μαρτυρίου χιλιάδων αντιφρονούντων και να παρουσιάσουν στους ανταγωνιστές του τα γαλόνια της αριστεροσύνης, της προοδευτικότητας και της αλλαγής, τα οποία επιδεικνύει σε κάθε ζήτηση αφ’ ότου ξέφυγε από τα δόντια του πιο ακραίου καπιταλισμού.
Η επίσκεψη λοιπόν, του Golden boy της Goldman Sachs στο δικό μας Long Island , είναι, σημειολογικά, αντίστοιχης σπουδαιότητας με την επίσκεψη Τσίπρα στο σκοπευτήριο της Καισαριανής αμέσως μετά την ορκωμοσία της Κυβέρνησης του τον Ιανουάριο του 2015, με την εξής ειδοποιό διαφορά. Ο Τσίπρας είχε μόλις ορκιστεί Πρωθυπουργός, άσχετα αν επέλεξε τον πιο κραυγαλέο τρόπο να επισκεφτεί τη γειτονιά του.
Ψιλά γράμματα, θα πείτε, αφού χθες ο επίδοξος πρόεδρος αγκαζέ κι αλα μπρατσέτα με τον πρώην αρχηγό ΓΕΕΘΑ, σαλπάρισαν για λίγο στα βαθειά νερά του Αιγαίου με το φουσκωτό του ναυάρχου και την κουστωδία τους, βάζοντας ρότα για τη Μακρόνησο σε ένα υπερθέαμα γελοιότητας και ασυναρτησίας, ένα Love Boat Δημοκρατίας με επίγευση Οκτωβριανής Επανάστασης και επιδόρπιο παραδικαστικούς μεζέδες και ξεδοντιάσματα, υποτιμώντας τη νοημοσύνη μελών και μη του κόμματος του που τον παρακολουθούν εμβρόντητοι σ’ αυτό τον κατήφορο.
Έτσι, η αποστολή «Μακρόνησος» βούλιαξε στα αβαθή της αφελούς ρητορικής του περί ενότητας, κακής Δεξιάς, σύγχρονης Αριστεράς και προσκλητήριο πεσόντων, ανάκατα με εκκλήσεις για αλληλεγγύη , φώτα κι άλλα φώτα , άνυδρη γη, ξύλο και βασανιστήρια.
Κι αν μας έμεινε κάτι από αυτό το ακατάσχετο λογύδριο περί αριστερής πατέντας, αυτή την απροσχημάτιστη έκθεση ιδεών που καθαγιάζει τους μεν και ρίχνει το ανάθεμα στους δε, από αυτό το κακό επικοινωνιακό παιχνίδι, το καθαρά ερασιτεχνικό στην εικόνα αλλά παμπόνηρο στην επιτηδευμένη αφέλεια και αθωότητα του, αν κάτι μας έμεινε, είναι οι λεκτικές ”πατάτες” που δεν απέφυγε ο Στ.Κασσελάκης, του τύπου: «Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς με τις πληγές μας!» κι αυτό γιατί, δεν έχει την πρόνοια να ξαναδιαβάσει αυτά που τον βάζουν να πει, δεν γνωρίζει την ιστορία που αφηγείται ούτε και κατ’ ελάχιστο, και δεν σκέφτεται διπλά και τρίδιπλα πριν ανοίξει το στόμα του.
Οι πληγές, Στέφανε, δεν χρειάζονται ειλικρίνεια. Μπεταντίν χρειάζονται και καθαρά χέρια.