Ξέρουμε μια χώρα που δεν μοιάζει με τη δική μας… Δεν είναι μεσογειακή, δεν λούζεται από τον ήλιο, δεν διαθέτει δαντελωτές ακτές και κρυστάλλινα νερά, ούτε εύφορες πεδιάδες. Εισάγει σχεδόν τα πάντα… Στους δρόμους της που στράφτουν από πάστρα, οι οδηγοί κοκαλώνουν στο κίτρινο, – ακόμη κι αν καίγεται το σπίτι τους,- δεν μουτζώνουν, δεν βρίζουν και σέβονται τους πεζούς όσο και το αυτοκίνητο τους.
Πέρυσι, για παράδειγμα, σε όλη την μητροπολιτική περιοχή της πρωτεύουσας σημειώθηκε μόνο ένα θανατηφόρο τροχαίο ΟΛΗ τη χρονιά. Η οπλοφορία και οπλοχρησία απαγορεύονται, οι νόμοι εφαρμόζονται για όλους ανεξαιρέτως, η ισότητα πράξη από δεκαετίες και οι διακρίσεις καταδικαστέες πολύ πριν ξεσπάσει ο σάλος του #Me Too.
Σ’ αυτή τη χώρα που μέχρι το 1995 συμπεριλαμβανόταν στις φτωχότερες της Ευρώπης και ζούσε αποκλειστικά από την αλιεία, το εμπόριο και την υλοτόμηση, ο τουρισμός δεν είναι η βαριά βιομηχανία. ROOMS to LET δεν υπάρχουν, και η Εστίαση είναι συνυφασμένη μόνο με την παραγωγή φαγητού και την άμεση κατανάλωση του και τίποτα άλλο.
Εδώ τα ταξί χρεώνουν όσο γράφει το ταξίμετρο και η τραυματική εμπειρία που βίωσαν δυο ηλικιωμένοι από ένα ταρίφα στο Ελ. Βενιζέλος και μας αφηγήθηκαν με έξαψη και θυμό μάς έκανε να ντραπούμε όσο ποτέ στη ζωή μας.
Εδώ δεν συναντάς γκράφιτι ή μη μόνο εκεί που δεν τα πιάνει το μάτι, εδώ τα Πανεπιστήμια δεν είναι γιάφκες και τα κάθε είδους μπουμπούκια μέσα και έξω από τις αίθουσες υπακούουν στον Νόμο.
Εδώ η Υγεία και η Κοινωνική Ασφάλιση είναι εκ των ων ουκ άνευ και το θέατρο εκπληρώνει την βαθύτερη αποστολή του : Να επιμορφώνει, να διδάσκει και να διατηρεί την παρακαταθήκη των μεγάλων κλασικών ακέραιη στους αιώνες.
Το θέατρο, -η σπουδαιότερη μορφή Τέχνης κατά τον Θόρντον Γουάιλντερ,- που γεννήθηκε στην Αρχαία Αθήνα, η πιο άμεση μορφή λόγου και δράσης,- στη χώρα αυτή καλλιεργείται και υπηρετείται υποδειγματικά: Εδώ η πρωτοπορία δεν είναι συνώνυμη της αποκαθήλωσης, το μεταμοντέρνο δεν έχει σχέση με το χυδαίο, η διασκευή δεν συνεπάγεται ακύρωση του πυρήνα του έργου προς όφελος του ταμείου.
Τα είκοσι τελευταία χρόνια που επισκεπτόμαστε ανελλιπώς τη χώρα αυτή, ούτε ΜΙΑ φορά δεν βγήκαμε από την αίθουσα εξοργισμένοι, αηδιασμένοι, κενοί. Και είδαμε σχεδόν τα πάντα… Αλλά ΠΟΤΕ την Λιούμποβα Μίνι Μάους, ποτέ τις Τρεις Αδελφές στη …σύνταξη , ποτέ την Καρένινα να επισκέπτεται από το Επέκεινα τον Βρόνσκι με νέο κοστούμι μη και λείψει στο φινάλε!...
Σ’ αυτή τη χώρα που ο φορολογούμενος καταθέτει το 50 τοις εκατό των εσόδων του στο Κράτος, αδιαμαρτύρητα, ανακαλύφθηκαν 500 εκατ. βαρέλια αργού πετρελαίου κάτω από τη θάλασσα της. Κι ενώ θα περίμενε ο καθένας, να μετατραπεί σε χρυσοφόρο Ελντοράντο που κολυμπάει στο μαύρο χρυσό, δεν άλλαξε τίποτα. Μόνο το 4 τοις εκατό των εσόδων εκταμιεύονται για την βελτίωση ‘Ηθικών Στόχων’ όπως η Υγεία , οι Υποδομές και η Πράσινη Ενέργεια και τα υπόλοιπα κατατίθενται στην τράπεζα.
Αυτή η χώρα, σήμερα, είναι η τέταρτη πλουσιότερη χώρα στον κόσμο, με αποθεματικά που αγγίζουν το ένα τρισ. δολάρια.
Αυτή η όαση σταθερότητας και ασφάλειας που έχουμε διασχίσει σε όλο το μήκος και το πλάτος της, κατέρρευσε μέσα σε μια μέρα εξ αιτίας μιας τρομοκρατικής επίθεσης δέκα χρόνια πριν. (22/7/2011). Ο ακροδεξιός υπέρμαχος της Ανωτερότητας της Λευκής Φυλής, Άντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ αρχικά πυροδότησε ένα βαν με νιτρική αμμωνία έξω από το κυβερνητικό καρτιέ με αποτέλεσμα οκτώ νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες και στη συνέχεια ντυμένος αστυνομικός και οπλισμένος με δυο ημιαυτόματα που κατείχε νόμιμα, αποβιβάστηκε στο νησάκι Ουτόγια που φιλοξενούσε το καλοκαιρινό καμπ της νεολαίας του Εργατικού Κόμματος πυροβολώντας αδιακρίτως και σκοτώνοντας 69 παιδιά.
Τρεις μέρες μετά, στις 25 Ιουλίου του 2011, πατούσαμε τη νοτισμένη προκυμαία του Μπέργκεν. Γνωρίζαμε όπως όλος ο πλανήτης το τρομερό γεγονός και είμαστε προετοιμασμένοι γι αυτό που λογικά θα συναντούσαμε. Αντίθετα επικρατούσε μια ασυνήθιστη σιγή. Μια νεκρική ηρεμία. Οι εφημερίδες δεν είχαν το παραμικρό στα πρωτοσέλιδα τους, η τηλεόραση δεν έκανε αυτοψία πάνω από τα κόκκινα σημάδια στην άσφαλτο, γονείς και φίλοι δεν θρηνούσαν on camera , κανένας καταστηματάρχης δεν βλαστημούσε πάνω από τα σπασμένα τζάμια. Οι σημαίες μεσίστιες και τα λουλούδια ήταν ακόμα φρέσκα στα μνημεία τους. Μόνο στον καθεδρικό ναό ο τότε πρωθυπουργός και νυν ΓΓ του ΝΑΤΟ Γενς Στολτεμνπεργκ μέσα σε κλίμα ομόνοιας και βαθειάς συντριβής, μίλησε για περισσότερη δημοκρατία, περισσότερη ελευθερία, περισσότερη ανθρωπιά.
Ο Μπρέιβιγκ φυσικά συνελήφθη, κρίθηκε υγιής και καταδικάστηκε σε 21 χρόνια κάθειρξη –το ανώτατο όριο που ορίζει ο Ποινικός Κώδικας. Κι αν σήμερα ανακαλούμε στη μνήμη σας αυτό το περιστατικό είναι γιατί ο Μπρέιβιγκ στα χρόνια του εγκλεισμού του έστειλε και έλαβε 3000 επιστολές από φανατικούς θιασώτες του Μανιφέστο του που αριθμεί 1500 σελίδες. Κι όχι μόνον αυτό: Τις τελευταίες ημέρες επιζήσαντες, συγγενείς και φίλοι ή απλά γνωστοί των θυμάτων έλαβαν και μια οκτασέλιδη επιστολή με χειρόγραφο χαιρετισμό και αποσπάσματα από το Μανιφέστο γεμάτη προπαγάνδα για την Λευκή Ανωτερότητα.
Και οι Αρχές τι κάνουν; Γιατί το επιτρέπουν; θα αναρωτηθείτε. Τα τελευταία δέκα χρόνια η on line δραστηριότητα έχει θεριέψει. Αλλά η χώρα αυτή που θαυμάζουμε, δεν αποφασίζει υπό το κράτος πίεσης ή δημιουργίας εντυπώσεων. Θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα ακόμη και ενός κατά συρροή δολοφόνου να επικοινωνεί υπό όρους και επιπλέον εξετάζει αν όλα αυτά αντανακλούν μια ουσιαστική αύξηση της ακροδεξιάς δραστηριότητας ή απλά απηχούν την έξαρση των social media στο Διαδίκτυο.
Δύσκολη η απάντηση αλλά σε μια χώρα όπως η Νορβηγία, τα πάντα κρίνονται στη βάση της Ισοπολιτείας και της Ισονομίας.