Οι ιδεολογίες συνήθως (πρέπει να) αποτελούν το βασικό λόγο επιλογής των πολιτικών φορέων από τους πολίτες.
Ανάλογα με την ιστορική περίοδο και τις ανάγκες της κάθε εποχής οι ιδέες μπορούν κατά την εφαρμογή τους να έχουν επιτυχημένα ή λιγότερο επιτυχημένα αποτελέσματα.
Αυτός όμως που καθορίζει εάν το αποτέλεσμα των εφαρμοσμένων πολιτικών είναι συμβατό με το διακηρυγμένο ιδεολογικό πλαίσιο, αλλά και με τους επιδιωκόμενους σκοπούς, είναι ο παράγων άνθρωπος,δηλαδή αυτός που εξειδικεύει τις αρχές.
Κατά συνέπεια το μεγαλύτερο ποσοστό για την επιθυμητή έκβαση μιας πολιτικής (οικονομικής, κοινωνικής, αγροτικής, εργασιακής ή άλλης) στρατηγικής, καταλαμβάνει η επιλογή των προσώπων.
Χωρίς τον κατάλληλο άνθρωπο οι πιο σύγχρονες ιδέες και οι πιο πετυχημένες θεωρητικά πολιτικές είναι βέβαιο ότι δεν θα φέρουν το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα.
Με βάση αυτό και εξ αφορμής της επιδημιολογικής κρίσης, θα πρέπει να αναστοχαστούμε τις πράξεις και τις επιλογές του παρελθόντος, να δούμε- χωρίς φίλτρα- πρόσωπα και καταστάσεις για να μην επαναλάβουμε τα λάθη μας.
Αυτό δεν είναι μια ανούσια επιστροφή στο χτες, αλλά ένα χρέος προς τον εαυτό μας και προς την κοινωνία.
Η ψύχραιμη αποτίμηση των πράξεων ενός εκάστου, όπως και των φορέων άσκησης της εξουσίας, είναι αυτή που θα μας οδηγήσει σε ορθούς δρόμους και σίγουρες επιλογές, απορρίπτοντας τις (εκ του αποτελέσματος κρινόμενες) καταστροφικές πρακτικές και προτάσσοντας το ωφέλιμο για τον τόπο.
Οι υπόλογοι του χτες, και οι δημιουργοί ή οι συντηρητές των παθογενειών του πολιτικού συστήματος και της κοινωνικής κατάπτωσης κι απαξίωσης αρχών και αξιών,δεν είναι δυνατόν να αποτελέσουν το θεμέλιο λίθο της δημιουργίας του αύριο.
Η επόμενη μέρα πρέπει να είναι απαλλαγμένη από τα κακώς κείμενα του σαθρού παρελθόντος και από τα πρόσωπα που συνέβαλαν σε αυτό.
Τα προβεβλημένα μεγαλοστελέχη του οποιουδήποτε κομματικού σωλήνα χωρίς καμία εργασιακή εμπειρία (κατά τη γνωστό διάλογο του Μαυρογιαλούρου ″τι δουλειά κάνεις…;” μα εγώ είμαι του κόμματος κ. Υπουργέ΄΄), δεν γίνεται να αποτελούν τα πρότυπα της τρίτης εκατονταετίας μετά την απελευθέρωση.
Το τέλος της Μεταπολίτευσης ας συνοδευτεί από την κάθαρση (κατά το αίσιο τέλος αρχαίας τραγωδίας) και ας κλειδωθεί (εντός του ”χρονοντούλαπου της Ιστορίας”) το μαύρο πέπλο της διαπλοκής, της διαφθοράς, της αναξιοκρατίας, της οικογενειοκρατίας, της πελατοκρατείας και της άφρονος κομματοκρατείας ( των γραμμητζίδων).
Σε αυτό θα πρέπει να συμβάλλουν (δεδομένης της συγκυρίας) όλα τα δημοκρατικά κόμματα για να πνεύσει ούριος άνεμος στην πολιτική, με διαφάνεια και δημιουργική ελευθερία.
Ο σεβασμός των θεσμών και των αξιών (που πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε), περνάει μέσα από τη συνειδητοποίηση ότι αυτό το απορριφθέν από τα πράγματα (μεταπολιτευτικό) μοντέλο, δεν μπορεί να αποτελέσει τη λύση του μέλλοντός μας, ούτε κατά ένα μικρό της μέρος.
Προσοχή όμως η επανεξέταση των δεινών του παρελθόντος και η αποφυγή των νέων λαθών, ουδόλως (θα πρέπει να) συνδυάζεται με τους κάθε λογής αναθεωρητισμούς που πλασάρουν σαν ”καινοτόμες και ειρηνοποιές νέες ιδέες”, κάποια πρόσωπα ή ομάδες που αρέσκονται να αυτοαναγορεύονται εκφραστές μιας (θολής) μετανεωτερικότητας (ενίοτε χρηματοδοτούμενες από δούρειους ίππους σκοτεινών κέντρων και υπόγειων διαδρομών)
Όσο και αν αυτή η χώρα έχει πλάσει τους μύθους της, δεν παύει να έχει ένα αξιακό, ιστορικό και πολιτισμικό παρελθόν που δεν αμφισβητείται από κανέναν σοβαρό επιστήμονα ή ανεξάρτητο αναλυτή παγκοσμίως.
Αυτό το απαλλαγμένο από τις υπερβολές και τις συγχύσεις πλούσιο (προ)χθες μπορεί να αποτελέσει το φάρο και να μας οδηγήσει με σιγουριά στο φωτεινό μας αύριο.
Βασίλης Μαστρογιάννης
Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου