Στη Βηρυτό βρίσκεται σήμερα ο Εμμανουέλ Μακρόν, σε ένδειξη συμπαράστασης προς τον λιβανέζικο λαό, κατ’ όπιν της προ δύο ημερών πολύνεκρης και ανυπολόγιστων επιπτώσεων εκρήξεως.
Και ερωτώ: Ποιος; Ο Μακρόν, ο Πρόεδρος της Γαλλίας!
Της χώρας που με τις εξωτερικές της αλλεπάλληλες παρεμβάσεις κατά τα χρόνια της περιλάλητης Γαλλικής “Mandat” στα εδάφη της Συρίας και του Λιβάνου (1923-1946...) οδήγησε την ευρύτερη περιοχή στην απόλυτη καταστροφή και την εμφυλιακή περιδίνηση. Με την εγκαθίδρυση διχαστικών, μη βιώσιμων και σαθρών συνταγμάτων...
Είναι ευκόλως αντιληπτός ο τραγικός απότοκος για το μέλλον του Λιβάνου που επήλθε από την αλλαγή της δημογραφικής ισορροπίας υπέρ του μουσουλμανικού στοιχείου, από το 1975 και έπειτα... καθώς και η σταδιακή μετάλλαξη του Λιβάνου από (τύποις) κυρίαρχη χώρα σε «χώρο» συνεχών συγκρούσεων των Ισραηλινών και ιρανικών συμφερόντων, ένεκα των περιπτώσεων της σιιτικής Χεζμπολάχ και της Παλαιστίνης.
Τέλος, καθίσταται γνωστό τοις πάσι ότι στην σημερινή γαλλική ηγεσία διαφαίνεται εντόνως το αίσθημα ενοχής απέναντι στον Λίβανο και τη σημερινή του κατάσταση, όπως συμβαίνει, άλλως τε, χρόνια τώρα εκ μέρους της Γηραιάς Αλβιώνος προς την αδερφή μας και, εξίσου με τον Λίβανο, πολύπαθη Κύπρο...
Εδώ γελάμε...
Και, οπωσδήποτε, η Γαλλία δεν προσπαθεί να αναδειχθεί σε σημαντικό γεωπολιτικό παίκτη της Ανατολικής Μεσογείου (σχέδιο που στρέφεται ενάντια στις βλέψεις του καλού μας Σουλτάνου...) λαμβάνοντας, βεβαίως, σοβαρά υπ’ όψιν την μετά κόπων ενασχόλησή της με τα ελληνοτουρκικά..
Και έχουμε κάποιους εθνοπατέρες και δημοσιολόγους εδώ, στην χώρα των «πολιτικών-σκανδαλολόγων», να νομίζουν ότι η Γαλλία υπεραμύνεται των ελληνικών θέσεων λόγω «μακροχρόνιας φιλίας»( κατά το «Ελλάς-Γαλλία-συμμαχία») και όχι επειδή τα συμφέροντα της, την δεδομένη στιγμή απλώς, ταυτίζονται με την ελληνική οπτική.
Εδώ και αν γελάμε...
Ως προς τον Λίβανο, κύριε Μακρόν, που συμπονετικά δηλώνετε πως «δεν είναι μόνος», μάλλον τα ιστορικά λάθη της χώρας σας τον καταδίκασαν στη σημερινή μοναξιά του...