Ο κος Σαββίδης έχει μπει σαν σίφουνας στην πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας. Ιδιαίτερα κατά την τελευταία τριετία. ΣΕΚΑΠ, Μακεδονία Παλλάς, Οργανισμός Λιμένα Θεσσαλονίκης, ΠΑΟΚ, τηλεοπτικοί σταθμοί Mega και Epsilon, εφημερίδα ΕΘΝΟΣ και πάει λέγοντας.
Προέλευση χρημάτων; Άγνωστη.
Λαϊκή αποδοχή; Απεριόριστη, η απόκτηση του πλειοψηφικού πακέτου με την παράλληλη εξόφληση χρεών δεκάδων εκατομμυρίων μιας ποδοσφαιρικής ομάδας την εξασφαλίζει.
Πολιτική επιρροή; Άπαιχτη... Παίζει μπάλα εντός και εκτός Μαξίμου, όντας προνομιακός συνομιλητής των κυβερνητικών εταίρων.
Ο κος Σαββίδης, οπλοφορώντας και επιδεικνύοντας το όπλο του εντός του γηπέδου οδήγησε στην καταστροφή την ποδοσφαιρική ομάδα του ΠΑΟΚ παρά την προτροπή των παικτών της ομάδας στην οποία είναι ιδιοκτήτης να αποχωρήσει εκείνος από το γήπεδο.
Το στοίχημα όταν νιώθεις τόσο ισχυρός είναι να παραμένεις ταπεινός. Αλλιώς διαπράττεις Ύβρη αν όχι Άτη με συνέπεια την Νέμεσιν και την Τίσιν, την τιμωρία και ολική καταστροφή.
Η Κυβέρνηση μοιάζει ανήμπορη να διαχειριστεί τον βασικό της επιχειρηματικό εταίρο, εκείνον που εξέθρεψε και διευκόλυνε να υλοποιήσει τα σχέδιά του με κυριότερο τον μερικό έλεγχο των media. Τον παρακολουθεί αμήχανα να καθορίζει την ατζέντα, απαιτώντας διαγραφή χρεών δεκάδων εκατομμυρίων από την ΣΕΚΑΠ με ανταλλάγματα κρυφά και φανερά. Και το χειρότερο είναι πως το πετυχαίνει.
Το πλέον προφανές αντάλλαγμα; Η κατάκτηση του πρωταθλήματος ποδοσφαίρου από τον ΠΑΟΚ, γεγονός που έχει προαναγγελθεί από τον Σεπτέμβριο από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό.
Και τώρα που ο στόχος απομακρύνεται, αντί να τιμωρηθεί ο θύτης, σκοτώνεται το άθλημα με την επ΄ αόριστον αναβολή των πρωταθλημάτων και πού ξέρεις...μπορεί αύριο μεθαύριο να έχει ξεχαστεί...
Το φαινόμενο Σαββίδης και η διαχείριση από την πλευρά της Κυβέρνησης καταδεικνύουν τη ζημιά που έχει προκληθεί κατά την τελευταία τριετία σε επίπεδο κοινωνικό αλλά και θεσμικό. Η παραβατική συμπεριφορά έχει αποθρασυνθεί υπό την ανοχή των οργάνων επιβολής της έννομης τάξης, τα οποία τελούν σε αδράνεια ακολουθώντας την άνωθεν πολιτική γραμμή. Και μέρα με τη μέρα συνηθίζουμε στο να βουλιάζουμε όλο και πιο βαθιά στην συρρικνούμενη κανονικότητα.
Ε, κι αν πάνω στη φούρια βγήκαν τα κουμπούρια...δεν έγινε και κάτι..