«Η αναστάτωση αυτή είναι μέσα μας δεν πρόκειται να φύγει ποτέ. Την κουβαλάμε και στη μνήμη μας και σωματικά».
Η Μαργαρίτα Κίντατζη, εγκαυματίας, θυμάται και εξιστορεί στη HuffPost Greece τη στιγμή που νόμιζε ότι θα πεθάνει. Ο πανικός, τα τρεξίματα, ο ήρωας αδερφός, η έλλειψη βοήθειας, η αποκατάσταση, η απουσία του κράτους.
Τι άφησε η τραγωδία
«Τολμώ να πω ότι, μετά από αυτά που βλέπω γύρω μου στην περιοχή, τις ψυχές που χάθηκαν, τα σπίτια που καταστράφηκαν, τους ανθρώπους που έχουν περισσότερα εγκαύματα από μένα, ευτυχώς που ζω».
«Έχω εγκαύματα στο δεξί μου πόδι και προβλήματα στη μέση μου. Περπατάω μόνη μου τον τελευταίο 1,5 μήνα».
Το χρονικό της μοιραίας μέρας
«Μέναμε σε μια ιδιωτική κατασκήνωση στο Μάτι και από κάτω βρισκόταν το σπίτι μου, το οποίο κάηκε ολοσχερώς. Εκείνη την ημέρα ήμουν με τα δυο αδέρφια μου και τον ανιψιό μου. Όταν έφτασε η φωτιά, δεν πέρασαν μερικά λεπτά μέχρι τη στιγμή που οι φλόγες μπήκαν στην κατασκήνωση. Η πάνω πλευρά ήδη καιγόταν και προσπαθήσαμε να φύγουμε από την κάτω είσοδο με το αυτοκίνητο. Η πόρτα της εξόδου, όμως, ήταν κλειδωμένη. Προσπαθήσαμε μάταια με το αυτοκίνητο να τη γκρεμίσουμε, αλλά δεν μπορούσαμε. Έτσι, έπρεπε να βγούμε από το αυτοκίνητο και να φύγουμε με τα πόδια».
«Στην προσπάθειά μου να βγω από το αυτοκίνητο, έπεσα σε ένα χαντάκι. Η φωτιά είχε περάσει ήδη από εκεί, με αποτέλεσμα να υποστώ αυτά τα εγκαύματα που κουβαλώ ακόμη. Με τα δυο μου πόδια προσπαθούσα να σκάψω στο χαντάκι για να απεγκλωβιστώ. Αν δεν ήταν ο ήρωας ο αδερφός μου να μας φέρει νερό από το απέναντι σπίτι, θα είχα πεθάνει από τις αναθυμιάσεις. Ήμουν σε ημιλιπόθυμη κατάσταση. Ωστόσο, από την κλίση που είχε η σπονδυλική μου στήλη στο χαντάκι, εξακολουθώ να έχω προβλήματα. Μετά από απέλπιδες προσπάθειες, αυτός που κατόρθωσε να μας απομακρύνει από το Μάτι σώους, ήταν ο εγγονός μιας φίλης μου. Δεν μας βοήθησε κανείς άλλος».
Το μετά
«Με μετέφεραν στο Κέντρο Υγείας στα Σπάτα, όπου είχα την καλύτερη αντιμετώπιση. Συνάντησα κουράγιο, ενθάρρυνση, χαμόγελα. Εκείνοι κάλεσαν το ΕΚΑΒ και με μετέφεραν στον Ευαγγελισμό, όπου νοσηλευόμουν για 2,5 μήνες. Ήμασταν πολλοί τυχεροί γιατί πέσαμε όχι μόνο σε σοβαρούς επιστήμονες, αλλά και σε υπέροχους ανθρώπους. Γύρισα σπίτι μου στα τέλη Οκτωβρίου».
«Μένει ένα μεγάλο «γιατί», μένουν όλα αυτά που χάσαμε. Μπορεί κάποιος να αναλογιστεί τα «μεγάλα», αλλά χάσαμε και τα πολύ «μικρά», πράγματα ανυπολόγιστης συναισθηματικής αξίας. Το σπίτι μας κάηκε ολοσχερώς. Ούτε ξέρω πόσα μπάζα μαζέψαμε εμείς και οι εθελοντές».
Βοήθεια από το κράτος
«Ούτε ελάχιστη. Το κέντρο αποκατάστασης το πληρώσαμε μόνοι μας. Οι δρόμοι είναι γεμάτοι λακκούβες. Το σπίτι μας βγήκε «κόκκινο» και... κόλλησε στη γραφειοκρατία. Ακόμα και τα φάρμακά μας είναι χορηγίες ιδιωτών, ή τα πληρώνουμε».
Ένας χρόνος μετά: Τι μένει;
«Εγώ ελπίζω πολύ και πιστεύω στο Μάτι. Είμαι 65χρονών και δεν θέλω να σβήσει. Είμαι γεννημένη εδώ, το παιδί μου είναι γεννημένο εδώ! Η κόρη μου πάλεψε και όμως έμεινε εδώ. Παλεύουμε όλοι για το Μάτι. Το Μάτι ήταν μια όαση».