Η Μάργκαρετ Κουόλι, συμπρωταγωνίστρια της Ντέμι Μουρ στο πολυσυζητημένο body horror «The Substance - Το Ελιξίριο της Νιότης» της Κοραλί Φαρζά, μίλησε για τον σπουδαίο σκηνοθέτη Ντέιβιντ Λιντς και το πώς ενέπνευσε τις σινεφιλικές προτιμήσεις της και τη φιλμογραφία της.
Ο εμβληματικός Αμερικανός σκηνοθέτης απεβίωσε στις 16 Ιανουαρίου, λίγες μέρες πριν γιορτάσει τα 79α γενέθλιά του.
«Τον λατρεύω» δήλωσε η Κουόλι στο IndieWire. «Νομίζω ότι το ‘Blue Velvet’ είναι η πρώτη ταινία του που είδα όταν ήμουν 16 ετών. Εξακολουθεί να με συγκινεί βαθιά. Οι εικόνες και η ερμηνεία της Ιζαμπέλα Ροσελίνι [...] Θα με εμπνέει πάντα ο Λιντς, όπως και όλους».
«Ο Λιντς συνήθιζε να λέει ότι ο κόσμος πιστεύει ότι τα βάσανα και ο πόνος του Βίνσεντ βαν Γκογκ ήταν στοιχεία της τέχνης του. Και έλεγε ότι αυτό πιθανώς στην πραγματικότητα περιόριζε την τέχνη του, και ότι θα μπορούσε να ήταν πολύ πιο παραγωγικός αν δεν υπέφερε τόσο πολύ», πρόσθεσε η Κουόλι. «Σκεφτόμουν ότι αυτό ήταν ένα οξυδερκές σχόλιο, με την έννοια της απομυθοποίησης του καλλιτέχνη που δοκιμάζεται και το μέγεθος του πόνου που πρέπει να περάσει κάποιος για να δώσει ένα αξιόλογο έργο. Αισθάνομαι ότι είναι κάτι που ταλαιπωρεί ειδικά τους ηθοποιούς, με την έννοια ότι πρέπει να υποβάλεις τον εαυτό σου σε αυτό για να γίνεις καλός».
«Νομίζω ότι από την επιδίωξη της χαράς, της ευτυχίας και της δημιουργίας πηγάζει κάτι τόσο εμπνευσμένο, και το να μπορείς να βλέπεις τον Ντέιβιντ Λιντς ως κάποιον απόλυτα ικανό για άπειρη δημιουργικότητα, έχοντας παράλληλα την δυνατότητα να κινείται προς κάθε συναισθηματική κατεύθυνση με γνώμονα την ευτυχία, είναι πραγματικά ξεχωριστό», σημείωσε.
Ο Λιντς έλεγε: «Δεν χρειάζεται να υποφέρεις για να δείξεις την ταλαιπωρία. Δεν χρειάζεται να είσαι σε αναβρασμό για να δείξεις ταραχή. Βάλτο στην ιστορία. Δεν ξέρω τι συμβαίνει στο μυαλό των καλλιτεχνών, αλλά νομίζω ότι όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες αγαπούσαν την εργασία τους. Λοιπόν, ο πόνος είναι καλός για την τέχνη. «Κοιτάξτε τον Βαν Γκογκ», λένε. Κι εγώ λέω, «Ας ρίξουμε μια ματιά στον Βαν Γκογκ». Ο Βαν Γκογκ δεν πήγαινε να ζωγραφίσει επειδή το μισούσε. Η μόνη στιγμή που ήταν ευτυχισμένος, μάλλον, ήταν όταν ζωγράφιζε. Ζωγράφιζε επειδή του άρεσε να ζωγραφίζει. Και η υπόλοιπη ζωή του ήταν δυστυχισμένη. Δεν πούλησε τίποτα. Ήταν απένταρος. Πολλές φορές, πεινούσε. Είναι απλά κοινή λογική. Ο πόνος περιορίζει. Η αρνητικότητα είναι ο εχθρός της δημιουργικότητας».
Με πληροφορίες από Indiewire