Πρώτα είχαμε την καλλιτεχνική διευθύντρια του κρατικού θεάτρου Μέγιερχολντ της Μόσχας, Ελένα Κοβάλσκαγια. Η Κοβάλσκαγια υπέβαλε την παραίτησή της ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. «Φίλοι μου, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, παραιτούμαι. Δεν μπορείς να δουλεύεις για έναν δολοφόνο και να πληρώνεσαι από αυτόν» είχε δηλώσει με πρωτοφανές θάρρος.
Αμέσως μετά, το Θέατρο Μαγιακόφσκι της Μόσχας απαγόρευσε στους ηθοποιούς του να κάνουν οποιοδήποτε σχόλιο σχετικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία, ενημερώνοντας πως η δημοσιοποίηση οποιουδήποτε αρνητικού σχολίου θα θεωρηθεί «προδοσία».
Τις ίδιες ημέρες τo ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών αφαίρεσε τη διαπίστευση της δημοσιογράφου Ελένα Τσερνένκο, ανταποκρίτριας της εφημερίδας «Κομερσάντ», η οποία είχε συγγράψει κείμενο καταδίκης της ρωσικής επίθεσης, συγκεντρώνοντας υπογραφές περίπου 200 δημοσιογράφων.
Στις 14/3/2022 η Μαρίνα Οβσιανίκοβα μπήκε στο στούντιο του ρωσικού κρατικού τηλεοπτικού σταθμού (Κανάλι 1), την ώρα που μεταδίδονταν οι νυχτερινές ειδήσεις κρατώντας πλακάτ στο οποίο ζητούσε να σταματήσει ο πόλεμος, συμπληρώνοντας «μην πιστεύετε την προπαγάνδα, σας λένε ψέματα. Ρώσοι εναντίον του πολέμου».
Η ίδια σε μηνύματα είχε γράψει σε μήνυμά της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ότι «Αυτό που συμβαίνει στην Ουκρανία είναι έγκλημα και η Ρωσία είναι ο επιτιθέμενος» τονίζοντας πως η ευθύνη βαραίνει έναν μόνο άνθρωπο και κατονομάζοντας τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν. Κάλεσε δε τους Ρώσους να κατέβουν σε διαδηλώσεις, σημειώνοντας ότι «δεν μπορούν να μας βάλουν όλους στη φυλακή».
Επίσης όπως έγινε γνωστό στις 15/3/2022 η δημοσιογράφος Λίλια Γκιλντέγεβα του NTV, του τρίτου δημοφιλέστερου τηλεοπτικού σταθμού της Ρωσίας, η οποία στο παρελθόν είχε τιμηθεί από τον Πούτιν, γνωστοποίησε ότι παραιτήθηκε και εγκατέλειψε τη χώρα.
Σημειώνεται ότι από τις 24 Φεβρουαρίου, όταν ο Πούτιν κήρυξε τον πόλεμο στην Ουκρανία, περισσότεροι από 15.000 άνθρωποι που έχουν τολμήσει να εκφράσουν την αντίθεσή τους στον πόλεμο έχουν συλληφθεί από τις ρωσικές αρχές.
Αυτό σημαίνει ότι όσοι αντιτάχθηκαν γνώριζαν καλά ότι ο ακτιβισμός τους θα είχε συνέπειες στην καριέρα τους, στη ζωή τους, στις οικογένειές τους.
Να θυμίσουμε, επίσης, ότι το Κρεμλίνο στις 4 Μαρτίου με νόμο απαγορεύει την μετάδοση από ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης ειδήσεων σχετικών με τον πόλεμο, αλλά και τις διαδηλώσεις με ποινή φυλάκισης που μπορεί να φτάσει έως και τα 15 χρόνια.
Αυτά πληροφοριακά για την Ελλάδα όπου το να είσαι διαμαρτυρόμενος δεν κοστίζει και τίποτα. Η στηλίτευση των δεινών και η συστράτευση με τους αδύναμους όμως στην Ελλαδα είναι προνόμιο συγκεκριμένων πολιτικών χώρων.
Αυτοί που με θρησκευτικό ζήλο έκαναν λαϊκά δικαστήρια στην Πλατεία Συντάγματος καταδικάζοντας Αμερικανούς προέδρους για τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία ή οι διανοούμενοι που συμμετείχαν τότε με ξεκάθαρο προσανατολισμό σε συναυλίες, διακρίνονται από μια επιλεκτική αφωνία και μια δυσκολία να καταδικάσουν τον εισβολέα Πούτιν. Με απλά λόγια και ξεκάθαρα.
Όταν ο Ρώσος πρόεδρος καταστέλλει τις ατομικές ελευθερίες στο εσωτερικό της χώρας του, όταν βομβαρδίζει κατοικημένες περιοχές στην Ουκρανία καταστρέφοντας πολυκατοικίες και σπίτια με απώτερο στόχο να μην μπορούν να επιστρέψουν οι κάτοικοι σε αυτά, και όταν προσλαμβάνει ισλαμιστές μισθοφόρους, τότε το να λες φταίει το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, οι ιμπεριαλιστές και με αστερίσκο η Ρωσία είναι χυδαίο. Το να καλείς γενικά και αόριστα σε αντιπολεμικές διαδηλώσεις με σύνθημα «Οι λαοί δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν» είναι εξομοίωση θύματος και θύτη ή σε απλή γλώσσα τσουβάλιασμα.
«Οι λαοί δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα». Αυτό δεν σταμάτησε μυριάδες κόσμου ακόμα και τώρα να φωνάζουν το σύνθημα «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι», καθώς γι΄αυτούς η αφέλεια του μέσου Αμερικανού πολίτη τον καθιστά ένοχο, άρα όλος λαός είναι υπαίτιος για τα λάθη της ηγεσίας του.
Αλλά μπορεί να περιμένει κανείς από ανθρώπους που ποτέ δεν διαδήλωσαν κατά της τουρκικής κατοχής στην Κύπρο ή δεν μαζεύτηκαν έξω από την τουρκική πρεσβεία να διαδηλώσουν κατά της νεοθωμανικής επιθετικής πολιτικής και αμφισβήτησης των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, να καταδικάσουν τον Πούτιν και την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία;
Είναι πιο εύκολο να διαδηλώνεις για τα δικαιώματα των ανά τον κόσμο αδικημένων. Δεν έχει άμεσο κόστος και προσδίδει και μια αίσθηση ηθικής υπεροχής έναντι όσων δεν βλέπουν πέρα από τη «μικρο-αστική φούσκα τους». Αυτής που περιμένουν να καταρρεύσει οραματιζόμενοι τη δική τους ουτοπία, σαν αυτή που καταδυνάστευσε επί μακρόν λαούς και έθνη.
Σε παραλληλισμό με την απαγόρευση από το θέατρο Μαγιακόφσκι οποιουδήποτε σχόλιου σχετικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία, η πλειονότητα των άνθρωπων των τεχνών και των γραμμάτων στην Ελλάδα ποιον φοβάται ότι θα την κατηγορήσει για προδοσία;