Την περασμένη Πέμπτη συμπληρώθηκαν 30 ημέρες από την τραγωδία που συντάραξε το πανελλήνιο, με τους 96 νεκρούς που αθροίζαμε έναν-έναν στα δημοσιογραφικά γραφεία, χωρίς να χωράει ο νους αυτό που ζούσαμε.
Είναι σα να πέρασαν όλες κι όλες 30 ώρες.
Για όσους συμβαίνει να αποτελούν μέλη της μικρής ανθρώπινης κοινότητας στο Μάτι, οι ώρες και οι ημέρες που μεσολάβησαν ήταν σαν αιώνες.
Η ζωή τους, που ανετράπη βίαια στις 23 Ιουνίου, δεν χωρά σε επετείους.
Η κυβέρνηση έκανε τον απολογισμό της, γνωρίζοντας ωστόσο ότι τα περισσότερα, τα δυσκολότερα και τα μεγαλύτερα δεν έχουν καν αρχίσει.
Πέρασα αρκετές φορές από την γειτονιά στις 30 ημέρες που μεσολάβησαν.
Μέχρι τις αρχές της εβδομάδας, η μυρωδιά του κάρβουνου ήταν σταθερά αισθητή.
Το Μάτι πρακτικά άδειο, εκτός από τους μόνιμους κατοίκους που το λατρεύουν και αντέχουν. Μόνο μερικοί εθελοντές περνούν που και που.
Μιλούν όλοι χαμηλόφωνα.
Βλέπεις πολλή έντονη αστυνομική παρουσία (καλώς, με τον φόβο για πλιάτσικο...) και μερικές φορές στρατιωτικά οχήματα (!)
Το βράδυ είναι καταθλιπτικό. Οι δρόμοι θεοσκότεινοι. Και ο δήμαρχος Ψινάκης δεν έχει πατήσει το πόδι του για να τον ρωτήσουν, πότε θα ανάψουν ξανά τα φώτα.
Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης πήγε την Πέμπτη στο Μάτι για να δείξει το ενδιαφέρον του, αλλά μπροστά σε αυτούς τους ανθρώπους τα λόγια χάνουν την αξία τους.
Το Μάτι δεν χρειάζεται επετείους. Χρειάζεται πολλούς μικρούς και μεγάλους άθλους. Και κάθε μέρα θα έπρεπε να γίνεται από ένας.
Μόνον έτσι θα ξαναγίνει ανθρώπινη αυτή η ”συνοικία” δίπλα στην Αθήνα, όπου σε πιάνουν τα δάκρυα αν αφήσεις τον εαυτό σου να συνειδητοποιήσει αυτό που βλέπει και αυτό που γνωρίζει ότι προηγήθηκε.
Απόψε δεν είναι καμία επέτειος. Αλλά οι κάτοικοι του μικρού οικισμού θα μαζευτούν - χωρίς προσκεκλημένες κάμερες ή επισκέπτες - στην κεντρική διασταύρωση στο Μάτι για να θυμηθούν αυτούς που έχασαν. Να κλάψουν, να αγκαλιαστούν, να ανάψουν κεριά και να χαμογελάσουν - αν τα καταφέρουν - φεύγοντας ο ένας στον άλλο.
Γιατί γνωρίζουν ότι είναι πολύ πιθανό, στο τέλος του κύκλου των «επετείων» να απομείνουν μόνοι τους.
Τη μεγαλύτερη δύναμη αισθάνομαι ότι την έχουν οι νέοι άνθρωποι.
Όπως η Ιωάννα, που μιλήσαμε για να μου εξηγήσει τη σκέψη μίας παρέας 20χρονων, να οργανώσουν στις 1-2 Σεπτεμβρίου ένα τουρνουά Μπιτς Βόλει στο λιμάνι, στο γήπεδο όπου μαζεύονται κάθε καλοκαίρι - όλο το καλοκαίρι παιδιά, έφηβοι και γονείς, περνώντας πολλές ώρες τα βράδια.
Το όνομα του τουρνουά θα είναι «Πάρις Κατσουλάκης».
Ο Πάρις έσβησε στη φωτιά μαζί με τους γονείς του. Ο αδελφός του έμεινε πίσω και η παρέα τους σκέφτηκε να κάνει αυτό που μπορούσε.
Τα παιδιά παίρνουν κουράγιο και δύναμη κάπως έτσι. Με τη φιλία, την αγάπη και την συμπαράσταση που δείχνουν.
Τα θαύμασα τα παιδιά στο Μάτι. Αλλά δεν θέλουν το δικό μου θαυμασμό.
Θέλουν να πάμε στο Μάτι το επόμενο Σαββατοκύριακο.
Περισσότερο, όμως, θέλουν να θυμόμαστε κάθε μέρα, όλοι εμείς ως άνθρωποι και ως κοινωνία, ότι το Μάτι δεν είναι επέτειος.
Εκείνοι δεν το ξεχνούν ποτέ.