Πολύ κουβέντα έγινε για το σκίτσο που ανάρτησε ο Μόσιαλος και για την (υπερβολική μάλλον) αντίδραση της Ιεράς Συνόδου. Αντίστοιχη, πολύ πιο σοβαρή και αιματηρή συζήτηση για τα όρια της ”σάτιρας”, είχε γίνει λίγα χρόνια πριν με αφορμή τα σκίτσα της Charlie Hebdo.
Αλλά στα καθ′ ημάς, πολλά επαναλαμβάνονται ως νοτιοβαλκανική απομίμηση, όπου ο ”δράστης” φαίνεται να αγνοεί την ευρύτερη θεματική κατηγορία όπου εντάσσεται η πράξη του.....
Πέρα από τα θεολογικά, τα νεοφιλεύθερα και τα κοινότυπα αντικληρικαλιστικά, η ουσια είναι ότι σε μια κοινωνία που επιδιώκεται ο αλληλοσεβασμός, κανείς δεν θα έπρεπε να προσβάλλει ομάδες συμπολιτών γελοιοποιώντας αυτά που πιστεύουν. Είτε στον Γιαχβέ, είτε στον Μωάμεθ, στον Χριστό, στον Λένιν ή στον Νίτσε....
Πρόκειται περί κλασικής βίας, όπου ο θύτης ποντάρει στη συναισθηματική ευαλωτότητα του θύματος και επιδιώκει τον εξευτελισμό του μέσα από τη χρήση λόγων και εικόνων. Πρόκειται δηλαδή για άλλη μια φορά, άσκηση εξουσιαστικής βίας με την επίκληση ενός σαδιστικού ορθολογισμού..
――-
Επί πλέον, οι συμβολισμοί του Μόσιαλου έχουν πάει σε ένα άλλο επίπεδο, όπως δηλώνει η θεώρηση του Covid ως κομμουνισμού..