Στους περισσότερους, μπορεί να φαντάζει η τέλεια δουλειά. Ταξίδια, χαμόγελο, καλή διάθεση. Όμως η δουλειά μιας αεροσυνοδού δεν είναι αυτό που φαίνεται. Στην πραγματικότητα είναι πολύ δύσκολη.
Η Φέι Λέιν μοιράζεται με τους αναγνώστες της HuffPost όλα όσα έζησε τα χρόνια που εργαζόταν σαν αεροσυνοδός.
«Όλες είστε εδώ για έναν λόγο. Και αυτός ο λόγος είναι η ικανότητα σας να χαμογελάτε και να είστε ευγενικές. Μπορούμε να σας μάθουμε πως εκκενώνεται ένα αεροπλάνο. Μπορούμε να σας μάθουμε πως να χειρίζεστε μία ιατρική έκτακτη κατάσταση. Μπορούμε να σας μάθουμε πως θα σερβίρετε. Αλλά δεν μπορούμε να σας μάθουμε να χαμογελάτε και να είστε ευγενικές. Αυτό το έκανε η μητέρα σας. Σας παρακαλώ να την ευχαριστήσετε εκ μέρος μου». Αυτά ήταν τα πρώτα λόγια που άκουσε η Φέι όταν έπιασε πρώτη φορά δουλειά σαν αεροσυνοδός από τον ιδιοκτήτη της εταιρείας. Ο στόχος του ήταν να φέρει τον ανθρωπισμό ξανά στα αεροπορικά ταξίδια και η Φέη συμφωνούσε απόλυτα με αυτό το όραμα.
Μόλις τελείωσε την εκπαίδευση, ανυπομονούσε να ξεκινήσει τη δουλειά. Όμως τα πράγματα δεν ήταν όπως τα περίμενε. Σχεδόν αμέσως κατάλαβε ότι αυτή η δουλειά, της αεροσυνοδού, ήταν δύσκολη και ότι οι άνθρωποι μπορούν να γίνουν απαίσιοι.
«Πρώτον, η δουλειά είναι εξαντλητική σωματικά», γράφει. «Στην αρχή ήμουν σε επιφυλακή, που σημαίνει ότι έπρεπε να είμαι διαθέσιμη ανά πάσα ώρα και στιγμή και θα έπρεπε να είμαι στο αεροδρόμιο σε διάστημα 2 ωρών. Οπότε είτε έτρεχα για να φτάσω στο αεροδρόμιο, είτε περίμενα κάποιο τηλεφώνημα για να τρέξω και να φτάσω στο αεροδρόμιο. Ζωή στα άκρα.
Και μετά όταν έφτανα στο αεροπλάνο, ανοιγόταν μπροστά μου ένας ολόκληρος κόσμος γεμάτος πόνο. Τα πόδια με πονούσαν. Δεν το ξέρουν πολλοί αλλά τα πέλματα γεμίζουν μελανιές από τις αναταράξεις. Οι καινούργιες αεροσυνοδοί αρρωσταίνουν συχνά. Είναι σαν να είσαι νηπιαγωγός, εκτίθεσαι σε πολλά μικρόβια. Κάποια στιγμή είχα κριθαράκι και στα δύο μάτια, μόλυνση στα αυτιά και ξηρό λαιμό, όλα ταυτόχρονα. Δεν μπορούσα να δω, δεν μπορούσα να ακούσω, δεν μπορούσα να μιλήσω. Και αυτό έγινε γιατί έπρεπε να μαζεύω τα σκουπίδια από όλους κάθε μέρα και να τους λέω και ευχαριστώ γι’ αυτό. ”Ευχαριστώ πολύ. Ευχαριστώ πολύ για τα σκουπίδια σας. Ευχαριστώ πολύ», περιγράφει.
«Και το χειρότερο είναι οι άνθρωποι. Είναι πολύ δύσκολο να γίνεις κακός με κάποιον που σου χαμογελάει και σου δίνει καφέ και μπισκότα, αλλά κάποιοι άνθρωποι μπορεί να γίνουν. Γιατί κάποιες φορές δεν σε βλέπουν καν, βλέπουν απλά μία στολή. Και το να ταξιδεύεις είναι δύσκολο. Είναι στρεσογόνο και πολλές φορές οι άνθρωποι θυμώνουν. Προσπάθησα πάρα πολύ να έχω αυτό στο μυαλό μου και να είμαι χαμογελαστή και ευγενική ακόμα και σε όσους ήταν κακοί μαζί μου».
Το χειρότερο περιστατικό που θυμάται ήταν μία φορά που ένας επιβάτης έπαθε καρδιακή προσβολή στην πτήση της. «Ήταν ξαπλωμένος στο διάδρομο και του είχαμε ανοίξει το πουκάμισο και τον είχαν βάλει στο οξυγόνο. Μία γυναίκα που ήταν δίπλα μου με χτύπαγε στο ώμο. ”Συγνώμη. Συγνώμη!”. Και εγώ της απαντούσα: ”Μισό λεπτό, προσπαθούμε να σώσουμε τη ζωή αυτού του ανθρώπου”. Αλλά αυτή συνέχιζε και κάποια στιγμή φώναξα: ”ΜΙΣΟ ΛΕΠΤΟ!”.
Όμως προς στιγμήν σκέφτηκα ότι μπορεί να είναι κάποιος άνθρωπος που γνωρίζει τι πρέπει να κάνει σε αυτές τις καταστάσεις και τότε γύρισα δίπλα της και την ρώτησα τι συμβαίνει. Αυτό που ήθελε να μου πει ήταν ότι ο καφές της ήταν πολύ κρύος. Τότε έμαθα ότι οι άνθρωποι μπορούν να γίνουν πολύ κρύοι.
Το περιστατικό που τη συγκλόνισε
Όπως περιγράφει η ίδια, το περιστατικό που συγκλόνισε την ίδια αλλά που της θύμισε επίσης γιατί κάνει αυτή τη δουλειά, έγινε τον Σεπτέμβριο του 2001, μετά το τραγικό περιστατικό τις 11ης Σεπτεμβρίου.
Σε μια πτήση της είδε έναν επιβάτη με μία σακούλα σκουπιδιών. Είναι κάτι που βλέπει συχνά. Αρκετοί άνθρωποι δεν έχουν αποσκευές και βάζουν τα πράγματά τους σε μια σακούλα σκουπιδιών και την φέρουν στο αεροπλάνο
«Πήγε λοιπόν στην σειρά δύο, όπου ήταν η θέση του και έβαλε την τσάντα σκουπιδιών στο ντουλαπάκι των αποσκευών. Η επόμενη σκέψη μου ήταν ”τι είναι μέσα σ’ αυτή τη σακούλα”. Γιατί είχε ήδη προηγηθεί η 11η Σεπτεμβρίου και ήμασταν όλοι κάπως περίεργα και σε κατάσταση παράνοιας. Έτσι πρόσεχα αυτόν τον άνθρωπο την τσάντα του», περιγράφει. «Την έβαλε στο ντουλαπάκι των αποσκευών, το έκλεισε και μετά στεκόταν εκεί με το χέρι του πάνω στο ντουλάπι, να το φυλάει. Το πρώτο μου ένστικτο ήταν πάω εκεί και να του πω ”σας παρακαλώ καθίστε κάτω”.
Αλλά σκέφτηκα: ”αφήσέ το να περάσει, απλά χαμογέλασε και να είσαι ευγενική και αν χρειαστούμε το χώρο θα το διαχειριστούμε αργότερα”. Και αυτό έκανα, οπότε δεν είπα τίποτα. Επίσης, δεν είπα τίποτα όταν σηκώθηκε πάνω ενώ το σηματάκι της για τις ζώνες ασφαλείας ήταν αναμμένο, και ήρθε για να περιμένει στην τουαλέτα. Να ξέρετε, αν το σήμα για τη ζώνη ασφαλείας είναι αναμμένο, αυτό συμβαίνει γιατί ο πιλότος γνωρίζει κάτι που εμείς δεν το ξέρουμε, εντάξει;
Και μπορεί να μην έχει αναταράξεις εκείνη τη στιγμή, αλλά πιθανότατα θα έχει ακούσει από ένα προπορευόμενο αεροπλάνο ότι ακολουθούν αναταράξεις. Είχα έναν φίλο που έσπασε τον αστράγαλο του στο ταβάνι σε μία ήρεμη κατά τ’άλλα πτήση. Στεκόταν λοιπόν εκεί περιμένοντας να μπει στο μπάνιο και του είπα ”κύριε, το σήμα για τη ζώνη ασφαλείας στην αναμμένο”.
Και είπε ”το ξέρω, το ξέρω αλλά πρέπει οπωσδήποτε να πάω τουαλέτα. Και πάλι σκέφτηκα ”άφησε το, απλά άφησε το”. Καθόμουν στη δική μου θέση και ήταν κάπως άβολο, γιατί απλά στεκόταν εκεί πέρα κι αισθάνθηκα σαν να έπρεπε να πω κάτι. Και έτσι ρώτησα ”ταξιδεύετε για δουλειά ή για διασκέδαση;”. Και απάντησε: ”Τίποτα απ’ τα δύο. Μένω στην Καλιφόρνια αλλά ήρθα τη Νέα Υόρκη γιατί ο γιος μου ήταν ένας από τους πρώτους που πήγαν στο σημείο μηδέν και πέθανε εκεί. Ήρθα για να παραλάβω τη στολή του, που είναι το μόνο που έχω από αυτόν και είναι μέσα στη σακούλα στο ντουλαπάκι αποσκευών”.
Και τότε θυμήθηκα γιατί ήμουνα εκεί και γιατί με είχαν προσλάβει και γιατί ήθελα να κάνω αυτή τη δουλειά
Γιατί θυμήθηκα ότι όλοι έχουμε μία ιστορία και δεν ξέρω ποια είναι αυτή ιστορία. Οι άνθρωποι ταξιδεύουν για κάποιο λόγο. Ίσως γιατί πάνε σε μία κηδεία, ή για να δουν κάποιον που είναι άρρωστος, ή για κάτι ευχάριστο όπως ένας γάμος. Δεν ξέρω ποια είναι ιστορία τους,, αλλά για αυτή την μικρή χρονική περίοδο, είμαι μέρος αυτής της ιστορίας και έχω μία επίδραση στην εμπειρία που θα έχουν».
*Μετάφραση/αναδημοσίευση από τη βρετανική HuffPost.