Ο πλανήτης όλος φλέγεται. Και το ονομάζουμε κλιματική αλλαγή. Ξεχνώντας όμως πως οι συνέπειες αυτές – οι πυρκαγιές, οι καύσωνες, οι πλημμύρες – δεν δημιουργήθηκαν τώρα, έχει δεκαετίες ολόκληρες που ο κόσμος μας καταστρέφεται. Δεν είναι φυσικές καταστροφές. Ανθρωπογενείς είναι.
Είναι οι ανθρώπινες παρεμβάσεις που μας έχουν οδηγήσει εδώ. Απλά δεν το παραδεχόμαστε. Γιατί δεν είναι η γη που έχει ανάγκη εμάς. Εμείς έχουμε ανάγκη τη γη για να επιζήσουμε. Αυτή θα συνεχίσει να υπάρχει για δισεκατομμύρια χρόνια μετά από εμάς, όπως είχε κάνει και πριν εμφανιστεί το ανθρώπινο είδος. Και ίσως να είναι και καλύτερα χωρίς εμάς. Γιατί δεν μας αξίζει ένας κόσμος που συνεχώς και συνειδητά καταστρέφουμε.
Στην Ελλάδα, μια βδομάδα τώρα παρακολουθούμε, αναπνέουμε, και αισθανόμαστε πυρκαγιές.
Πάνω από 600.000 στρέμματα δάσους σε Αττική, Βόρεια Εύβοια και Πελοπόννησο έχουν καταστραφεί.
Έπονται πλημμύρες και χείμαρροι τον χειμώνα, ενώ δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τι ακριβώς σημαίνει αυτή η οικολογική καταστροφή και οι επιπτώσεις που θα έχει στη ζωή μας.
Πέραν του ότι καταστρέφουμε τα δέντρα που μας προσφέρουν οξυγόνο, καρπούς, σκιά, ο όλεθρος αυτός είναι κάτι πολύ περισσότερο. Γιατί ξέρετε τι, η απώλεια δεν είναι μόνο οι περιουσίες και τα σπίτια, δεν είναι τα υλικά αγαθά, είναι ο βίος των ανθρώπων, ο κόπος ετών, οι αναμνήσεις και τα συναισθήματά τους. Μα είναι και το οικοσύστημά μας, το περιβάλλον, τα άγρια ζώα, τα ζωάκια του δάσους – αυτά που στο ομώνυμο παραμύθι βοηθούσαν την Χιονάτη – είναι πλάσματα που μαρτυρικά κάηκαν μαζί με τη φύση που μας θρέφει.
Η αναδάσωση μπορεί να γίνει. Μα θα πάρει χρόνια να ξαναγίνουν δάση, πόσο μάλλον στην έκταση και στην ποιότητα αυτών που χάθηκαν.
Τίποτα πια δε θα είναι το ίδιο.
Καμία φυσική καταστροφή ή πανδημία δεν εξαπλώνεται χωρίς την βοήθεια του ανθρώπινου παράγοντα. Και καμία δεν τίθεται υπό έλεγχο ατομικά ή με βάση τα συμφέροντα μερικών.
Αυτό δεν κατανοούμε: πως εύκολα ρίχνουμε τα αίτια στην κλιματική αλλαγή (που για δεκαετίες συμβαίνει αλλά ξαφνικά τώρα ευαισθητοποιηθήκαμε), τα ασυντήρητα πυροσβεστικά εναέρια μέσα που δεν μπορούν να πετάξουν αν έχει πολύ καπνό, τη βοήθεια που αργεί να έρθει από έξω.
Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται εμπράκτως πως τα λάθος άτομα είναι στις καίριες θέσεις, κι όταν δεσπόζει η ανάγκη δεν βρίσκονται πουθενά γιατί πολύ απλά είναι ανίκανοι να κάνουν οτιδήποτε. Και το γνωρίζουν και οι ίδιοι αυτό.
Μας μιλάνε για κρατική ενίσχυση και υποστήριξη λες και λεφτά πάντα υπάρχουν για όλα. Σε μια χώρα που βιώνει τη μια κρίση μετά την άλλη, χωρίς να ξεπερνάει ποτέ τα απανωτά προβλήματα.
Μια βδομάδα με φωτιές σε όλη τη χώρα, οι κάτοικοι στην Εύβοια ειδικά απεγνωσμένοι ουρλιάζουν πως καήκανε και ζητάνε βοήθεια αφού μόνοι τους προσπαθούν με οποιοδήποτε μέσο να κρατήσουν μακριά τις φλόγες, και οι ιθύνοντες στέλνουν μηνύματα εκκένωσης και μας λένε – για άλλη μια φορά – να αποφύγουμε τις άσκοπες μετακινήσεις. Λες και το να μένουμε άπραγοι σπίτι θα συμβάλλει πλέον οπουδήποτε.
Εθελοντές θέλησαν να μεταβούν στα πυρόπληκτα μέτωπα και εμποδίστηκαν από τις ΜΑΔ, κάτοικος χωριού κάλεσε πυροσβεστικό όχημα να σώσει το σπίτι του που καιγόταν και του ζήτησαν πολιτικό μέσο, άνθρωποι γίνανε πρόσφυγες στην ίδια τους τη χώρα και τους ζητούσαν εισιτήριο για να τους μεταφέρουν από τα σπίτια τους που καιγόντουσαν.
Ντρεπόμαστε εμείς που παρακολουθούμε από την ασφάλεια και την άνεση του σπιτιού μας την χώρα μας να πυρπολείται λες και έχουμε πόλεμο, και κανείς υψηλόβαθμος δεν έχει βγει να πει κάτι ουσιώδης. Ο μόνος που ζήτησε συγγνώμη ήταν ο αρχηγός της εθνικής ομάδας πόλο που δεν φταίει και σε τίποτα και πάλευε για το δικό του όνειρο 9.500 χιλιόμετρα μακριά. Έπρεπε να περάσουν εφτά μέρες φωτιάς για να ζητήσει ο πρωθυπουργός συγγνώμη για τις «όποιες αδυναμίες υπήρξαν».
Ζούμε σε μια χώρα που δεν σώζεται από πουθενά γιατί ακόμα και στα 200 χρόνια ανεξαρτησίας του ελληνικού κράτους διαφαίνεται πως δεν προοδεύει σε κανένα επίπεδο. Αντιθέτως, απλά οπισθοδρομεί και κλαίγεται για αυτό, γιατί πάντα φταίνε οι άλλοι.
Αντιπροσωπευόμαστε από μια κυβέρνηση που επιλέγει να δώσει 120 εκατομμύρια ευρώ σε κρατική στήριξη σε ιδιωτικές αερογραμμές για τη διαχείριση των επιπτώσεων των μειωμένων ταξιδιών λόγω της πανδημίας του κορωνοïού, άλλα τόσα εκατομμύρια σε εφοπλιστές και ιδιωτικά θεραπευτήρια, καθώς και σχεδόν 40 εκατομμύρια ευρώ στα κανάλια για την προώθηση προπαγάνδας / καμπάνιας για το ‘μένουμε σπίτι’ και τον εμβολιασμό, ενώ από τα 17.7 εκατομμύρια ευρώ που ζήτησαν τα δασαρχεία για έργα αντιπυρικής θωράκισης, δόθηκαν μόνο 1.7 εκατομμύρια – μόλις το 10%. Και για άλλη μια φορά – λες και δεν είμαστε στο ίδιο έργο θεατές κάθε καλοκαίρι με πυρκαγιές – τρέχουμε πίσω από τα γεγονότα και δεν λαμβάνει κανείς ευθύνη.
Σε ένα διήμερο με ελάχιστο άνεμο, που δεν φτάνει ούτε για να δροσιστούμε, ξέσπασαν πάνω από 300 πυρκαγιές σε όλη τη χώρα, και δη σε μέρη παρθένα, πευκοδάση με κλίμα υγρασίας, όπου το καλοκαίρι νιώθεις ψύχρα και ψάχνεις να κουκουλωθείς για να ζεσταθείς. Πώς φταίει η ξηρασία και ο καύσωνας για τις φωτιές εδώ; Πώς ξεσπάνε συντοχρόνως απ’ άκρη σ’ άκρη σε όλη τη χώρα πύρινα μέτωπα;
Δίκαια οι πυρόπληκτοι βγάζουν κραυγές αγωνίας και απόγνωσης για την αποτέφρωση της χώρας.
Ο κόσμος έχει πολλή συσσωρευμένη οργή.
Είμαστε συνεχώς απροετοίμαστοι για οτιδήποτε και παραμένουμε πάντα με ένα τεράστιο ‘γιατί’.
Μένουμε μονάχοι να σώσουμε οτιδήποτε πλέον αν σώζεται. Οι ήρωες μας παίρνουν την μορφή εθελοντών που χάνουν τη ζωή τους προσπαθώντας να σώσουν τα σπίτια αγνώστων, ηλικιωμένων με παντόφλες που μάχονται με ξερόκλαδα να κατασβήσουν τις φλόγες που έχουν μπει στα χωράφια τους, χωριανών που αρνούνται να απομακρυνθούν από τα μέρη τους και παλεύουν με κουβάδες με νερό από το πηγάδι να αντισταθούν στην πύρινη λαίλαπα.
Άνθρωποι που αξίζουν τον σεβασμό μας και πολλά παραπάνω, μα που σύντομα θα ξεχαστούν κι αυτοί όπως όλη αυτή η τραγωδία που εκτυλίσσεται. Μέχρι την επόμενη.
***
* Δημοσιογράφος με ειδικότητα σε ευρωπαϊκά, πολιτικά και κοινωνικά θέματα
(mcswhispers.wordpress.com)