Αυτοδιοικητικές εκλογές για το σωτήριο έτος 2019. Μήπως είναι κάπως σωτήριο, στην πράξη, αυτό το έτος; Τι έχουμε συνηθίσει στις εκλογικές αναμετρήσεις στην Ελλάδα των, πολλών, τελευταίων δεκαετιών; Λαϊκισμό, λάσπη, ανακρίβειες, απουσία προγράμματος και πολλές, μα πολλές φωνές. Ίσως είναι η αίσθηση μου αλλά σε αυτόν τον εκλογικό στίβο, διακρίνω αισιόδοξα ψήγματα ωριμότητας, προτάσεων, σεβασμού και κάποιας πολιτικής κομψότητας. Δεν μπορώ να γνωρίζω για το σύνολο της επικράτειας, αλλά στην πόλη της Αθήνας υπάρχει μια σχετική ηρεμία. Στην πρωτεύουσα υπάρχει μια ησυχία και μια αισθητική, που διακρίνεται και στις εμφανίσεις των υποψηφίων αλλά και στην απεικονιστική «αρένα» των κοινωνικών δικτύων.
Μήπως οι υποψήφιοι δήμαρχοι, στην κορωνίδα των δημοτικών αναμετρήσεων στην Ελλάδα, έχουν διακρίνει το πόσο ξεπερασμένος και μίζερος είναι πλέον ο λόγος του λαϊκισμού και του διχασμού στην πολιτική σφαίρα; Πολύ πιθανόν. Έχω την αίσθηση πως και οι ίδιοι οι επικοινωνιολόγοι των παρατάξεων αλλά κυρίως οι ίδιοι οι υποψήφιοι έχουν ρίξει άκυρο σε καμπάνιες που βασίζονται στην ατέρμονη και ανούσια κριτική προκατόχων, καθώς και στη στοχοποίηση συνυποψήφιων για θέματα που ουδεμία σχέση έχουν να κάνουν με πολιτική αντιπαράθεση.
Η εκλογική αναμέτρηση στην πόλη δείχνει, τον Μάιο του 2019 εντυπωσιακά πολιτισμένη, χωρίς κορώνες, υπερβολές και ηθικά «πλεονεκτήματα», πράγμα που με χαροποιεί ιδιαίτερα ως πολίτη, μιας και η αναμέτρηση στον μεγαλύτερο δήμο της Ελλάδας είναι σίγουρα κάποιο είδους σχολείο, τόσο για τους δημοτικούς άρχοντες, όσο και για τον ψηφοφόρο. Είμαι της άποψης πως ενίοτε ο παραδειγματισμός δουλεύει αποτελεσματικά. Βλέποντας ακόμα και τις τηλεοπτικές συναντήσεις των υποψηφίων δημάρχων της Αθήνας, μπορώ να ομολογήσω πως η σοβαρότητα συνήθως πρυτανεύει και μάλιστα σε ένα μέσο που εύκολα τα πράγματα μπορούν να εκτροχιαστούν για καθαρά επικοινωνιακούς λόγους.
Με ικανοποίηση είδα ακόμα και τον υποψήφιο του ΚΚΕ να θέτει προβληματισμούς και θέματα καθημερινότητας που χρήζουν λύσεων για το καλό της πόλης, αφήνοντας το άκαμπτο ιδεολογικό υπόβαθρο που διέπει την κομματική γραμμή. Ίσως είναι η πρώτη φορά που άκουσα τόσο πολύ για συνεργασία, συνέργειες, ρεαλιστικές προτάσεις και πολύ λιγότερο διέκρινα την ακυρωτική διάθεση του παρελθόντος και τα στεγανά που έθεταν οι υποψήφιοι μεταξύ τους ενώ ταυτόχρονα ευαγγελίζονταν το καλό της πρωτεύουσας. Είναι ο ορθολογισμός που αρχίζει να υπερισχύει ή βλέπουμε κάτι συγκυριακό; Πόσο θα ήθελα να είναι το πρώτο.
Πόσο θα ήθελα να αφήναμε πίσω τις ανοησίες του παρελθόντος, τις διαχωριστικές γραμμές που καλλιέργησε η ίδια η πολιτική και οι εκπρόσωποι της με πόλωση, έλλειψη θέσεων και σεβασμού. Το παράδοξο είναι πως διακρίνω αυτόν τον ιδιαίτερα ευχάριστο αέρα αλλαγής μόνο σε αυτήν την πολιτική αναμέτρηση ενώ ταυτόχρονα μαίνεται ένας προεκλογικός αγώνας, μέχρι τις εθνικές εκλογές, που φαίνεται να είναι άλλη μία τραγική επανάληψη. Εξαιρετικά λυπηρό είναι για εμένα πως οι πολύ σημαντικές Ευρωεκλογές δεν έχουν λάβει την πρέπουσα μέριμνα από τα κόμματα, τα οποία έχουν εξαφανίσει την αναμέτρηση, μετατρέποντας την εθνική πολιτική αντιπαράθεση. Άλλη μια τραγική επανάληψη που δείχνει το πόσο εσωστρεφές και άνευ οράματος είναι το πολιτικό μας κεφάλαιο και σύστημα.
Ας κρατήσω τα θετικά. Ναι, έχω την αίσθηση πως κάτι, επιτέλους, καλύτερο συμβαίνει στην εκλογική αναμέτρηση της Αθήνας. Ελπίζω μέχρι να δημοσιευτεί αύτη μου η τοποθέτηση να μην έχω διαψευστεί. Η Αθήνα έχει προβλήματα, έχει όμως και προοπτικές. Χρειάζεται απλά σοβαρούς ανθρώπους που θα τους εμπιστευτεί ο πολίτης. Άλλωστε, την επόμενη ημέρα, ο νικητής στην πρωτεύουσα θα είναι δήμαρχος όλων των Αθηναίων και όχι μόνο των ψηφοφόρων του.