Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές γι αυτές τις Εκθέσεις Μοντέρνας Τέχνης και για την ” Μοντέρνα Τέχνη” γενικότερα. Ξέρετε αυτές τις ”περίεργες” κατασκευές που έχουν ”νόημα” και που οι κριτικοί προσπαθούν να μας πείσουν περί του ”μοναδικού” μπουρδουκλώνοντας λέξεις και φράσεις για να δώσουν το στίγμα του.
Μία φορά έχω πάει σε Gallery με έργα μοντέρνας τέχνης και δεν ξαναπάτησα. Έχω πάει σε Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στη Γερμανία και δεν έχω σκοπό να ξαναπάω. Τι είδα λοιπόν;
Στη Gallery είδα χρησιμοποιημένα κομμάτια, από οικοδομική ξυλεία που σημαίνει ότι είχαν επάνω τους κολλημένους σοβάδες, πάνω στα οποία η καλλιτέχνης κόλλησε σπασμένα κομμάτια καθρέπτη. Ήταν καμιά δεκαριά κρεμασμένα στους τοίχους και εγώ ”έπρεπε” να τα θαυμάσω. Ακριβώς τι όμως; Δεν ξέρω αν αγοράστηκε κάτι από αυτά για να κρεμαστεί υπερήφανα στο σαλόνι...
Στο Μουσείο είδα πολλά, στο μυαλό μου έμειναν μερικά όμως διότι πέρασαν και χρόνια...
Τρία μεγάλα ταμπλό βαμμένα με διαφορετική απόχρωση του γκρι
Μία καρέκλα στο πάτωμα ανάποδα τοποθετημένη
Ένας κοινός λαμπτήρας κίτρινου χρώματος σε βιτρίνα για προφύλαξη
Ένα κομμάτι γάζα με αμέτρητες καρφωμένες καρφίτσες
Μία κόλλα Α4 πάνω στην οποία ο καλλιτέχνης τράβηξε μία καμπύλη γραμμή με μολύβι θέλοντας να τονίσει την πορεία της ζωής
Τα πάντα ήταν ”μη μου άπτου”
Προσφάτως είδα στο διαδίκτυο και τα σπουδαία (όλοι σπουδαία έργα κάνουν τελικά) αποτυπωμένα στο χαρτί, γεωμετρικά σχήματα, μίας δημιουργού, να μπλέκονται και να δημιουργούν ένα ...τίποτα...Σα να μπλέχτηκαν καλώδια ένα πράμα που λένε. Μόνο που τα συγκεκριμένα ήταν χρωματιστά.
Ποιοί είναι οι επισκέπτες και θαυμαστές αυτών των έργων;
Ποιοι αφιερώνουν χρόνο και έχουν διάθεση να θαυμάσουν, να εξυμνήσουν και να βγουν φωτογραφίες, αν τύχει ή που σίγουρα ”θα τύχει” με τον/την δημιουργό; Μα φυσικά όχι οι μεροκαματιάρηδες...Το μεροδούλι μεροφάϊ δεν τους επιτρέπει να γίνουν ”κάποιοι δήθεν” επισκέπτες κάποιας Gallery. Ούτε γνωρίζουν την ύπαρξή της. Άρα φιλότεχνος είναι όποιος διαθέτει παρά, κουμπαρά και χρόνο και σαν αποτέλεσμα επιδιώκει και λίγη δημοσιότητα και λάμψη δηθενισμού.
Ο μεροκαματιάρης θα γυρίσει κατάκοπος στο σπίτι του...που καιρός για Gallery...”τι είναι αυτό”; Εδώ που τα λέμε δεν χάνει και τίποτε...
Αναρωτιέμαι αυτές οι κατασκευές ή οι μπερδεμένες ιχνογραφίες που δεν πωλούνται τι γίνονται; Βέβαια στην περίπτωση της ανάποδα τοποθετημένης καρέκλας, σίγουρα επανήλθε στη σωστή θέση της και απέκτησε χρήση. Αραχνιάζουν σε κάποιο υπόγειο; Και αν ναι τότε μαζί με αυτές αραχνιάζει και ο χρόνος και ο κόπος του καλλιτέχνη...;
Ας με ”συγχωρήσουν” οι φιλότεχνοι για την περί της συγκεκριμένης τέχνης ”α - παιδείας” μου... Και λέω συγκεκριμένης διότι υπάρχει και η τέχνη που δημιούργησε αριστουργήματα αναλλοίωτα στους αιώνες και που ο θαυμασμός είναι το λιγότερο που μπορεί να νοιώσεις. Εθνική Πινακοθήκη Λονδίνου μπροστά στην οποία ωχριά κάθε μοντερνισμός.
Είμαι λάτρης της δημιουργίας η οποία προσφέρει ουσία και θετικό αποτέλεσμα στο κοινωνικό σύνολο. Είμαι λάτρης της τέχνης που καταγράφει εξαιρετικές δεξιότητες και ιστορία και όχι στιγμιαία επιφωνήματα ”θαυμασμού” και τι ήθελε να πει ο καλλιτέχνης. ΄Ισως βέβαια το τελευταίο να είναι και μία άσκηση εγκεφάλου...
Είμαι λάτρης και εμπιστεύομαι τα επιδέξια χέρια μαστόρων που δημιούργησαν εξαιρετικά ξυλόγλυπτα. Θαυμάζω τα εξαιρετικά έργα από σμιλεμένη πέτρα σε σπίτια και γεφύρια. Σχεδόν όλοι οι Κοζανίτες και οι Ηπειρώτες πετράδες ήταν μεροκαματιάρηδες και δεν ήξεραν τι σημαίνει Gallery αλλά ήξεραν τι σημαίνει Τέχνη χρηστική, αναλλοίωτη στο χρόνο, με μεράκι δημιουργίας και προσφοράς...
Σκέψεις...Απόψεις...και...Διαφορετικές Ματιές...