Ο υβριδικός πόλεμος που διεξάγεται σε όλη την ελληνοτουρκική μεθόριο, από τη Θράκη μέχρι την Κύπρο, συντελείται σε πολλαπλά επίπεδα. Ένα πολύ σημαντικό, αλλά συστηματικά αποσιωπούμενο, είναι κι αυτό της παράνομης αλιείας των Τούρκων στο Αιγαίο.
Οι Τούρκοι ψαράδες, με σκάφη μεγάλης αλιευτικής ικανότητας και με υπερσύγχρονο εξοπλισμό, βγαίνουν στο Αιγαίο, από τη Σαμοθράκη μέχρι τη Ρόδο, σε σχηματισμό στόλου, συντεταγμένα και οργανωμένα, με στόχο να μονοπωλήσουν τ’ αλιεύματα.
Η αριθμητική τους υπεροχή έναντι των δικών μας ψαροκάικων είναι συντριπτική, αφού φτάνει σε μιαν αναλογία 5 προς 1. Τα σκάφη αυτά δεν ψαρεύουν απλώς. Αμφισβητούν το δικαίωμα των ψαράδων μας ν’ αλιεύουν στο Αιγαίο, τους σκίζουν τα δίχτυα, εμπεδώνουν την τουρκική παρουσία στις θάλασσές μας και την αμφισβήτηση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Και εμείς, ως συνήθως, απλά κοιτάμε, όταν δεν τους διευκολύνουμε. Αφού ο ΣΥΡΙΖΑ κατάργησε το άρθρο 401 του Ποινικού Κώδικα, που καθιστούσε ποινικό αδίκημα την αλιεία στα ελληνικά χωρικά ύδατα ξένων πλοίων δίχως άδεια, αποποινικοποίησε τις τουρκικές προκλήσεις και στη δραστηριότητα αυτήν. Γιατί τα τουρκικά ψαράδικα δεν πάνε μόνο στα διεθνή ύδατα, στα οποία δεν έχουμε ανακηρύξει ακόμα 12 μίλια, ούτε ΑΟΖ. Μπαίνουν στα χωρικά μας ύδατα και σαρώνουν τ’ αλιεύματα και εκεί.
Αλλά οι Τούρκοι δεν παίρνουν απλώς αλιεύματα από τους Έλληνες ψαράδες. Ψαρεύουν σε περιοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης παραβιάζοντας τους ευρωπαϊκούς κανονισμούς για την αλιεία, τους οποίους τηρούν οι Έλληνες συνάδελφοί τους.
Έτσι, ψαρεύουν με μηχανότρατες εξοπλισμένες μ’ ένα μεγάλο σάκο, που σαρώνει τον βυθό και τον ερημώνει από ζωή. Γι’ αυτό τον λόγο, τέτοιοι τρόποι ψαρέματος απαγορεύονται από την ευρωπαϊκή νομοθεσία.
Με αυτό τον τρόπο, η Τουρκία, χώρα υπό ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, παραβιάζει τους κανονισμούς της, προσποριζόμενη παράνομα κέρδος από σημαντικές ποσότητες μη νόμιμων αλιευμάτων, τη στιγμή που οι Έλληνες ψαράδες, τηρώντας τους κανονισμούς, δεν ψαρεύουν με απαγορευμένους τρόπους αλιείας· ταυτοχρόνως, εμποδίζεται η πρόσβασή τους στα επιτρεπόμενα αλιεύματα, λόγω της τουρκικής υπεροπλίας και προκλητικότητας. Παράλληλα, η αειφορία των αλιευμάτων τίθεται εν αμφιβόλω, εξαιτίας των τουρκικών παράνομων αλιευτικών πρακτικών και οι Τούρκοι εξάγουν τα ψάρια και στην Ελλάδα!
Η κλιμάκωση καθίσταται εμφανής, όταν αναλογιστούμε πως το 2018, όταν ακόμα ίσχυε το καταργηθέν από το ΣΥΡΙΖΑ 401 του Ποινικού Κώδικα, σε χρόνο κατά τον οποίο δεν είχε ενταθεί η πρακτική αυτή, αλλά οι Τούρκοι ψαράδες ήδη προκαλούσαν, το υπουργείο Γεωργίας και Δασών της Τουρκίας εξέδωσε οδηγία προς αυτούς να μην ενεργούν στα ελληνικά χωρικά ύδατα. Η σύσταση αυτή θάφτηκε, όταν η υπεραλίευση εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων κατέστη μέρος του υβριδικού πολέμου κατά της Ελλάδας.
Οι τουρκικές προκλήσεις είναι συνεχείς και φέρνουν σε απόγνωση τους Έλληνες ψαράδες. Το ίδιο το λιμενικό αντιμετωπίζει προκλητική συμπεριφορά στα δικά μας χωρικά ύδατα, τα οποία οι Τούρκοι αμφισβητούν ως τέτοια και καλούν το δικό τους λιμενικό, ενώ τις περισσότερες φορές είναι οπλισμένοι για να επιβάλουν την κυριαρχία τους στον χώρο.
Διαβάστε επίσης:
Προειδοποιητικές βολές από σκάφος του Λιμενικού όταν τουρκικό αλιευτικό πήγε να το εμβολίσει
Η ελληνική πλευρά, με χαρακτηριστική καθυστέρηση, διόρθωσε το ατόπημα της κατάργησης του άρθρου 401 του Ποινικού Κώδικα, με την εισαγωγή σε αυτόν, μόλις τον Νοέμβριο του 2021, του άρθρου 398, που αφορά στην αλιεία στην αιγιαλίτιδα ζώνη και τα εσωτερικά ύδατα.
Το άρθρο προβλέπει ότι, «Όποιος ασκεί αλιευτική δραστηριότητα με σκάφος ή άλλο πλωτό μέσο που φέρει σημαία τρίτης χώρας, χωρίς την προβλεπόμενη κατά τις οικείες διατάξεις άδεια της αρμόδιας αρχής, εντός της αιγιαλίτιδας ζώνης και των εσωτερικών υδάτων της Ελληνικής Επικράτειας, τιμωρείται με φυλάκιση».
Δεν ίδρωσε βέβαια το αυτί των Τούρκων, αλλά τουλάχιστον υπάρχει πια ξανά ένα θεσμικό πλαίσιο για την αντιμετώπιση αυτής της πρακτικής.
Όπως ίσως θ’ ανέμενε κάποιος, ο μιθριδατισμός της ελληνικής πλευράς δεν ενεργοποίησε τη διάταξη αυτή, που δίδει στο λιμενικό τη δυνατότητα σύλληψης και προσαγωγής σε δίκη των παρανομούντων ψαράδων. Οι προκλήσεις συνεχίζονται και μετά την επαναφορά του ποινικού προσήμου στις τουρκικές ενέργειες.
Κι επειδή η νομική κάλυψη υπερκαθορίζεται από την πολιτική βούληση, ο πρωθυπουργός φρόντισε να ξεκαθαρίσει τα πράγματα με μια προσέγγιση α λα Γιάννη Βαρουφάκη: Αντί να κατοχυρώσει την ελληνική αλιευτική παρουσία, πρότεινε τη σολομώντεια λύση της δημιουργίας ζωνών, όπου θα απαγορεύεται η αλιεία για τη διασφάλιση της αναπαραγωγής των αλιευμάτων! Κι αν αυτό ακούγεται σωστό, όταν δεν συνοδεύεται από μια στάση αποφασιστικότητας απέναντι στις τουρκικές παραβιάσεις, καταλήγει ν’ αποδέχεται την καταστροφή στον βυθό που προκαλούν οι Τούρκοι και να λειτουργεί προστατευτικά για τους τελευταίους, εξασφαλίζοντάς τους ανανέωση των αλιευμάτων που εξαφανίζουν.
Αν οι Τούρκοι δεν προκαλούσαν τέτοια καταστροφή στον βυθό, είναι αμφίβολο αν θα χρειαζόταν να διατυπώσει τέτοια σκέψη ο πρωθυπουργός. Αντί να αντιμετωπίσουμε την τουρκική προκλητικότητα λοιπόν και να διασφαλίσουμε τους πόρους των ψαράδων μας, προτείνομε εμείς οι ίδιοι τη αποστέρησή τους από αυτούς! Κι εφόσον δεν αντιμετωπίζομε την τουρκική πρόκληση, της δημιουργούμε αποθέματα να έχει να ψαρεύει! Η στάση αυτή οδηγεί σε αποδοχή τετελεσμένων, «γκριζάρισμα» του Αιγαίου και όχι μόνο από αλιευτικής πλευράς, με δική μας πρωτοβουλία.
Οι συνέπειες είναι πολλώ λογιώ: Το Αιγαίο καθίσταται ζώνη αμφίβολης κυριαρχίας. Τα νησιά αποδυναμώνονται οικονομικά, καθώς η αλιευτική οικονομική δραστηριότητα εξαφανίζεται. Αυτό μεσοπρόθεσμα οδηγεί και στην εγκατάλειψή τους από έναν πληθυσμό που δεν θα έχει πόρους να ζήσει, διευκολύνοντας τα τουρκικά σχέδια, καθώς τα νησιά βρίσκονται σταδιακά περίκλειστα από μιαν ανεξέλεγκτη τουρκική δραστηριότητα, οικονομική και στρατιωτική, με αίσθηση εγκατάλειψης από το ελληνικό «κέντρο». Και τα αποδυναμωμένα από πληθυσμό νησιά καθίστανται εύκολα βορά στους τουρκικούς σχεδιασμούς.
Η λύση σε αυτά είναι η αυτονόητη και μη εφαρμοζόμενη σε όλο το πλέγμα των ελληνοτουρκικών σχέσεων: Συνειδητοποίηση της πραγματικότητας, βούληση για την αποτροπή, σχεδιασμός και αποφασιστικότητα. Πρακτικώς, τα ζητήματα αυτά θα λύνονταν με την ανακήρυξη χωρικών υδάτων 12 μιλίων και ΑΟΖ, και βέβαια τη βούληση για την υπεράσπισή τους.
«Μες στου Αιγαίου τα νερά, αγγέλοι φτερουγίζουν», μας λέει το γνωστό νησιώτικο τραγούδι. Αλλά για να συνεχίσουν να φτερουγίζουν, θα πρέπει να τους το διασφαλίσομε εμείς. Κι αυτό χρειάζεται άλλο πολιτικό προσωπικό, που θα εκφράζει τη λαϊκή βούληση και θα δίνει σιγουριά στους νησιώτες μας, πως θα συνεχίσουν να ζουν, να ψαρεύουν, να δημιουργούν και να παράγουν πολιτισμό μέσα από τον ελληνικό τρόπο ζωής και δράσης τους. Σ’ αυτή την προσπάθεια, οι άγγελοι θα είναι μαζί μας· οι δαίμονες όμως, μέσα κι έξω από τη χώρα, εναντίον μας…