Με λένε Χατερέ Αχμαντί. Το όνομά μου σημαίνει μνήμη. Είμαι 15 χρονών. Κατάγομαι από το Αφγανιστάν αλλά γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Ιράν. Όταν πρωτοήρθαμε στην Αθήνα, μείναμε στον καταυλισμό του Ελληνικού. Είχα κουραστεί και είχα χάσει κάθε ελπίδα. Είχα ξεχάσει τις επιθυμίες και τα όνειρά μου. ΄Ενιωθα μόνο απέραντη θλίψη. Πίστευα πως θα είναι αδύνατο να φτιάξω εδώ μια καινούρια ζωή. Είχαμε χάσει τα πάντα, και ήρθαμε εδώ χωρίς τίποτα. Εκείνες οι μέρες που πρωτοφθάσαμε στην Αθήνα ήταν οι πιο σκληρές. Κάθε νύχτα έβλεπα εφιάλτες που ξυπνούσαν τις μνήμες του ταξιδιού. Δεν μπορούσα να ξεχάσω. Ούτε άντεχα να ζω μ’αυτόν τον τρόπο, μέρα με τη μέρα η ζωή μου γινόταν πιο δύσκολη.
Μέσα στην απελπισία μου άρχισα να κάνω μάθημα στα μικρά παιδάκια του καταυλισμού. Τα μάθαινα να ζωγραφίζουν. Η ζωγραφική ήταν το μόνο πράγμα που με ανακούφιζε άλλωστε κι εμένα. Κι έτσι άρχισα να ζωγραφίζω κι εγώ όλο και περισσότερο. Δεν ήξερα πώς να διδάξω, δεν είχα καθόλου εμπειρία, ήμουν όμως καλή δασκάλα για τα παιδιά. Ζωγραφίζαμε, παίζαμε, τραγουδούσαμε μαζί. Τα αγαπούσα και ή θελα να είμαι μαζί τους κάθε μέρα. Δύο απ΄ αυτά όμως έχασαν τη ζωή τους, η Παρίσα και ο Μεχντί. Πονάει πολύ να βλέπεις πώς εγκαταλείπουν οι πρόσφυγες τις πατρίδες τους και τα αφήνουν όλα πίσω για μια καλύτερη ζωή, για να ξεφύγουν από τον πόλεμο, και να χάνουν τα λατρεμένα τους παιδιά στη διαδρομή. Η Παρίσα και ο Μεχντί ήταν τόσο μικρά, είχαν τόσα πολλά χρόνια μπροστά τους, κι όμως πέθαναν, δεν άντεξαν τις δυσκολίες αυτού του ταξιδιού. Ήταν για μένα τόσο σκληρό, δεν άντεχα στη σκέψη ότι δε ζουν πια. Είναι σκληρό να βλέπεις μικρά παιδιά να μεγαλώνουν μέσα σε προσφυγικούς καταυλισμούς. Προσπαθούσα με κάθε τρόπο να ξεχάσω για να μπορώ να συνεχίσω να ζω.
Η ζωή για μένα είναι όμορφη όταν οι άνθρωποι ζουν ειρηνικά και δεν σκοτώνονται μεταξύ τους. Ελπίζω ότι θα φτάσει κάποτε η μέρα που θα μπορούμε να ζούμε με ειρήνη, με τις οικογένειές μας. Τώρα πια αισθάνομαι ότι έχω ωριμάσει αρκετά και ότι η καρδιά μου είναι πια δυνατή. Πρέπει πια να αποδεχτώ ότι όλοι κάποτε φεύγουν και μένουμε μόνο με την ανάμνησή τους και τη λύπη.
Η ζωγραφική και η φωτογραφία μου άνοιξαν ένα καινούριο παράθυρο στον κόσμο, μου έδωσαν τη δυνατότητα να τον δω διαφορετικά, και να αλλάξω και η ίδια. Είμαι πιο χαρούμενη τώρα και έχω μάθει τόσα πολλά. Όταν φωτογραφίζω γεμίζω ενέργεια, δε νιώθω ποτέ κούραση. Νομίζω πως είναι τόσο όμορφο να αποτυπώνουμε στιγμές. Τη δύση και την ανατολή του ήλιου. Όταν πέφτει η νύχτα και ο ήλιος χαμηλώνει στον ουρανό. Κι έπειτα κοιτάζω τις εικόνες μου και γεμίζω ευτυχία. Κάθε μέρα ο ήλιος δύει και μια απλή φωτογραφία μπορεί να αιχμαλωτίσει τόση ομορφιά. Με κάθε αναπνοή η ζωή συνεχίζεται, και το μόνο που μας μένει είναι οι μνήμες. Πάει πολύς καιρός από τότε που είχα το δικαίωμα για μια κανονική ζωή. Γεννήθηκα πρόσφυγας, μεγάλωσα πρόσφυγας και η ζωή μου τώρα είναι σκληρή. Αν θέλετε να γνωρίσετε τί κουβαλάω μέσα μου, αν θέλετε να κατανοήσετε πώς είναι η ζωή μου, αρκεί να κοιτάξετε τις εικόνες της θλίψης, του πόνου και της χαράς, να βρείτε μέσα τις ευχές και τις ελπίδες μου, να δείτε τον κόσμο μέσα από τα μάτια μου.