Η Νατάσσα Ζούκα μας προσκαλεί στη μυσταγωγία φωτός και αγάπης με τίτλο «LIMINAL – Με ιμάτιον μέλαν», που επιτελείται στην αίθουσα Νίκος Κεσσανλής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών για τρεις μέρες (3-5 Ιουνίου)*.
Liminal, αλλά και minimal το μέλαν ιμάτιον, το ράσο, είναι φως, και οι ακτίνες φωτός ραίνουν το σκηνικό (Χρήστος Κωνσταντέλος) τούτης της ολοκληρωμένης παράστασης. Ο σταθερός φωτόλουστος καταιονισμός των υλικών και των σωμάτων ανήκει στην Ελευθερία Ντεκώ. Πρόκειται για «παράσταση-πολιτιστικό γεγονός», αποτέλεσμα πειθαρχημένης συνεργασίας και εμπνευσμένου σχεδιασμού στη χορογραφία και στην παραγωγή (Κωνσταντίνος Σακκάς), άρτια καλλιτεχνική και πνευματική, αν μπορούμε να το συμπληρώσουμε, performance εμπνευσμένη από την ενορατική ποίηση και τα haiku του ιερομόναχου Συμεών (Άγρα, 1999).
Τα χαϊκού του περουβιανής καταγωγής αγιορείτη ι.μ. Συμεών είναι ποιητικά γλωσσικά κομψοτεχνήματα σε 17 συλλαβές στην ελληνική γλώσσα, που αγαπά και νιώθει βαθιά. Δυο έξοχες χορεύτριες, η Ανθή Θεοφιλίδη, η Κάντυ Καρρά και ένας αξιοζήλευτα σεμνός και ταπεινός Πλωτίνος Ηλιάδης, στον ρόλο του Συμεών, τέσσερεις καθηλωτικοί μουσικοί και φωνητικοί ερμηνευτές και ερμηνεύτριες, που εξέφεραν άψογα την ελληνική και γαλλική γλώσσα, η Αναστασία Μολυβδά, ο Μίλτος Τσιάντος, η Ελένη Πανταζάτου, η Βασιλεία Γκιγιοτώ και ο μουσικός Άγγελος Ρεπαπής με τον υποβλητικό ήχο της viola da gamba, δεν διαλέγονται απλώς με τα haiku αλλά τα …ενσαρκώνουν, αποκαλύπτοντας το νόημα της ζωής που φιλοσοφικά μπορεί να βρίσκεται σε 17συλλαβές αλλά, ασφαλώς, και στη σιωπή.
Η σιωπή όμως δεν βρίσκεται σε υάλινο κώδωνα στο κενό, δεν επιτυγχάνεται με ηχομόνωση σε κάποιο hi-tech κτήριο… Η σιωπή είναι επίτευγμα πνευματικό, απόκτημα μελέτης και άσκησης βιωματικής. Η σιωπή περιέχεται στο νόημα της μυσταγωγίας (μύστης) και δεν έχει απόλυτη σχέση με την εξωτερική ησυχία, αλλά με την εσωτερική. Περπατούσα καρδιοχτυπώντας βιαστικός και χαμένος στο δάσος ένα απόγευμα από το κελί του γ. Παΐσιου κάτω από το Κουτλουμούσι, για να φτάσω στη Σταυρονικήτα πριν από τη δύση, μα έπαιζα με τους κότσυφες, σφυρίζοντας και συνομιλώντας. Θαρρώ πως ήταν μυσταγωγική εμπειρία. Το κελάδισμα των πουλιών, τα φύλλα στα μονοπάτια του Άθω καθώς βαδίζουμε συνομιλώντας ή σιωπώντας, το πέταγμα μιας μέλισσας, το χοπ της ακρίδας, η εκρηκτικά κόκκινη ντομάτα στο μποστάνι, η ασυμμετρία στο πέταγμα της πεταλούδας, ένα κλαδί κερασιάς στον ήλιο… όλα στιγμές μυστικές, μυσταγωγικές, φωτός και ζωής.
Έτσι και η μυσταγωγία της Νατάσσας Ζούκα περιέλαβε εκλεκτικά την απλότητα και τη γύμνια των αισθήσεων διερευνώντας την αλήθεια και τις απίθανες δυνατότητες και δυνάμεις του ανθρωπίνου σώματος. Λευκό και μαύρο, ήχοι φυσικοί, χωρίς να μεσολαβούν μικρόφωνα και ηχεία, ανάσες από στήθους και από καρδιάς, από την πτώση μας και από την ανάστασή μας… Αυτά είναι τα οριακά άκρα της σιωπής, η πτώση (μόνος) και η ανάσταση (εν χριστώ), η συνάντηση μας με τον Όλον Άλλον. Νιώστε την ήσυχη και απαιτητική ενορχήστρωση του θεάματος στην ΑΣΚΤ και θα αποχωρήσετε με αίσθημα καλλιτεχνικής και πνευματικής πληρότητας, όπως προείπα, ιδίως αν έχετε την τύχη να συναντήσετε και τη μορφή του πατρός Συμεών. Εισδύστε ήσυχα σε αυτή τη μυσταγωγία φωτός και αγάπης και ελπίζω να αλλοιωθείτε καλώς.
* Ευχαριστώ την κ. Ιωάννα Ιακωβίδη (υπεύθυνη επικοινωνίας) για την εμφατική υπενθύμιση αυτής της παραγωγής και για την πρόσκληση της.