Υπάρχει ένα πλαίσιο που θα κατάφερνε να θέσει υπό έλεγχο τον ανεξέλεγκτο χαρακτήρα των μεταναστευτικών ρευμάτων, και παράλληλα, να ικανοποιήσει κατά το δυνατόν και την ανθρωπιστική αρχή. Ορισμένες του όψεις, θα μπορούσαν να είναι οι εξής:
Προφανώς, φράχτες και αυστηρή φύλαξη των συνόρων
πάταξη των δουλεμπορικών δικτύων (τα οποία εξαρτώνται από άτυπα συστήματα μεταφοράς χρημάτων, που έχουν τη βάση τους στις χώρες προορισμού, και που άρα μπορούν να αντιμετωπιστούν)
ενθάρρυνση των οργανωμένων μορφών μετανάστευσης (διακρατικές συμφωνίες, εργασιακή ή εκπαιδευτική μετανάστευση ορισμένου χρόνου) διότι αυτό βοηθάει πολύ περισσότερο και τις χώρες αφετηρίας (τα κεφάλαια που επαναπατρίζονται είναι περισσότερα, και έχουμε brain gain, αντί για brain drain)
καθιέρωση ενός μηχανισμού υποδοχής των όντως προσφύγων που θα λειτουργεί επί τόπου, πριν την αναχώρησή τους από τις τρίτες χώρες
στήριξη ισότιμων, αμοιβαία επωφελών οικονομικών σχέσεων με τις περιοχές – εστίες αφετηρίας των μεγαλύτερων μεταναστευτικών κυμάτων
ενεργητική προάσπιση των θεμελιωδών αξιών της Ευρώπης, έναντι οποιασδήποτε αποσχιστικής ιδεολογίας, ιδίως της ισλαμικής, και της απόπειράς της να οργανώσει παράλληλες κοινωνίες μέσα στις χώρες προορισμού (γιατί έχουμε αξίες, τις υπερασπιζόμαστε, και δεν είμαστε απλώς τροχονόμοι για τα συστήματα αξιών των άλλων).
Ακόμα· η σχηματική άποψη που διακινεί η θέση περί ανοιχτών συνόρων ότι υπάρχει «αποικιακή ενοχή της Δύσης», και άρα υποχρέωση άνευ όρων και ορίων υποδοχής των ανθρώπων που θέλουν να μετακινηθούν προς αυτήν, είναι μια λογικοφανής πλάνη, που ανακατεύει μισές αλήθειες, πολλά ψέμματα, και όλη την παθογένεια (ηθική αυτοδικαίωση, ναρκισσισμός, υποκρισία) του μέσου, χορτασμένου δυτικού «αφυπνισμένου σταυροφόρου».
Μορφές οικονομικές ή/και πολιτικής επιβολής (νέο- ή μετά- αποικιοκρατία, ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε την) δεν ασκεί μόνον η Δύση σε αυτές τις περιοχές· αλλά η Ρωσία (π.χ. στην Αφρική)–μέσω των μισθοφόρων της Βάγκνερ, που αποτελούν το κράτος εν κράτει πλείστων όσων αυταρχικών καθεστώτων. Και η Κίνα, βέβαια, που συνήθως επενδύει (εξ ίσου ληστρικά) σε ορυχεία, εξορυκτικά πεδία, πρώτες ύλες, λιμάνια και υποδομές υπό το κριτήριο της “πολιτικής συνάφειας” των καθεστώτων. Τα οποία μάλιστα στηρίζει εξάγοντας σε αυτά τεχνολογίες επιτήρησης, πειθάρχησης και καταπίεσης των πληθυσμών.
Η Δύση, εξ άλλου, εξαιτίας της ύπαρξης δημοκρατικών κινημάτων στο εσωτερικό της (αντιαποικιακό, κάποτε, έπειτα, για την άρση του χάσματος ανάμεσα στον 1ο και τον 3ο κόσμο, τελευταία, εναντίον της παγκοσμιοποίησης) έχει πιεστεί αρκετά ώστε να περιοριστεί κατά το δυνατόν η άνιση διάσταση των σχέσεων. Σε οποιαδήποτε περίπτωση έχει όλα τα βλέμματα επάνω της έτοιμα να την κριτικάρουν σε περίπτωση που επιμένει σε κινήσεις που τονίζουν το αποικιακό της παρελθόν. Τα ίδια κινήματα, δυστυχώς, αφήνουν στο απυρόβλητο την Ρωσία και την Κίνα, όταν υιοθετούν αντίστοιχα ληστρικές πρακτικές.
Και βέβαια, αξίζει να ειπωθεί και κάτι για την αναπτυξιακή βοήθεια μια άλλη “καραμέλα” που συχνά επικαλούνται οι συνιστώσες του που συχνά επικαλείται η ιδεολογία των ανοιχτών συνόρων: Σε πλείστες όσες περιπτώσεις καταλήγει να χρηματοδοτεί τον εξοπλισμό των παρακρατικών πολιτοφυλακών, και των συμμοριών που στηρίζουν το εκάστοτε καθεστώς, τον νεποτισμό και την φαυλοκρατία, και αντί να επενδυθούν σε δραστηριότητες που μειώνουν αυτήν την ψαλίδα, καταλήγουν να στηρίζουν την υπερκατανάλωση των ελίτ, και τον ξέφρενο πλουτισμό τους· φταίει και γι’ αυτό άραγε η «αποικιοκρατία»; Ή μήπως παράλληλα με αυτήν υφίστανται και εγχώριες παθογένειες;
Υ.Γ. Υπαρκτές οι τεράστιες διαφορές εισοδημάτων, προσδόκιμου & ποιότητας ζωής, προοπτικών μεταξύ ορισμένων περιοχών του πλανήτη. Αλλά... Από πότε ξαφνικά θεωρούμε τη μετανάστευση ως μέθοδο επίλυσης όλων των αντιθέσεων, των πολιτικών, οικονομικών, κοινωνικών, και οικολογικών προβλημάτων όλων αυτών των περιοχών;